Selman Aydoğan

Bugünkü size Darkthrone’dan tanıdığımız Gyvle “Fenriz” Nagell’in gençlik yıllarında kafa yorduğu tek kişilik projesi Isengard’ın “Vinterskugge” albümünden bahsetmek istiyorum. Eğer bu bir Darkthrone albüm kritiği olsaydı grubun zamanla evrimleşen tarzını tartışabilirdik, ama şu an odak noktamız sadece Fenriz. Mükemmel yaratıcılığa sahip, girdiği her işin altından öyle ya da böyle kalkabilen; yaptığı müzikle tezat olarak son derece neşeli (Norveç’in havasında mıdır yoksa metalin büyüsünden midir bilinmez), 50 yaşına merdiven dayamış olmasına rağmen 30’larında gibi gösteren hacı sakallı lordumuz Fenriz…

Adını Lord Of The Rings’daki hayali bir vadiden alan Isengard, sembolünü ise 80’li yılların sonlarında çoğu Norveçli gencin oynadığı (Varg Vikernes de dâhil) bir rol yapma oyunu olan “Middle -Earth Role Playing”deki vampir sembolünden alıyor.

“Vinterskugge” Norveççe de “kış sisi” anlamına geliyor. İçinde İngilizce ve Norveççe şarkılar barındıran eserin sözel temaları zaten çoğu İskandinav grubundan alışık olduğumuz gibi kardan, kıştan, sisten, karanlıktan, kıyametten, ölümden, eser miktarda da kuzey mitolojisinden bahsediyor.

Albümde önemli olan nokta bu temaların birbirinden çok farklı olan türlerle ve sound’larla işleniyor olması. Kendi adıma konuşmam gerekirse tek bir albüm içerisinde bu kadar farklı türden şarkıyla daha önce karşılaşmamıştım. Bunun başlıca sebebi “Vinterskugge”nin daha önce çıkmış olan 3 Isengard demosunun birleşiminden oluşması. 1993’te çıkan “Vandreren” (1.-7. parçalar), 1988’deki “Spectres Over Gorgoroth” (8.-12. parçalar) ve 1991’deki “Horizons” (13.-16. parçalar).

Eserde genel olarak folk black metal havası olsa da Burzum’vari dark ambient’lar, “Transilvanian Hunger”dan fırlamışçasına duran pure black parçaları, doom esintileri, blackened death tarzında şarkılar ve kirli rock ‘n’ roll sound’u üzerinden yükselen clean vokale sahip eserler mevcut. Bence bu durum albümü biraz karmaşık hâle getirmiş, ama kötü olduğunu da söyleyemeyiz.

Özellikle albümle aynı adı paylaşan “Vinterskugge”, benzerine az rastlanılacak bir eser. Fenriz’in harika Kuzeyli aksanıyla seslendirdiği vokalleri ve birbiri ardına yardırdığı jilet gibi keskin rifler size kışı gerçek anlamda hissettiriyor.

“Naglfar” klavyelerle renklendirilmiş bir İskandinav marşı edasında ilerlerken, Fenriz tarafından çok hoş bir sürprizle bitiyor. “Storm of Evil” ise daha önceden dediğim gibi zincirlemesine giden rifler ve kirli rock ‘n’ roll sound’u üzerine derinden gelen vokalleri sayesinde black metalle, hatta metalle bile alakası olmayan bir insanın dahi kalkıp oynayabileceği mükemmellikte bir tempoyla ilerliyor. Sonlara doğru giren klavye tonları ve synth melodilerini de dikkate aldığımızda ortaya kusursuz bir iş çıkıyor.

Genç yaşında böyle zahmetli ve önemli bir projeyi tek basına üstlenip başarıyla altından kalkabilen Fenriz, bir başyapıt ortaya koymasa da ortalamanın üstünde bir albümle övgüyü hak ediyor.