Wrest’le ilgili olarak bilinmesi gereken üç temel konu vardır.

1. Wrest şerefsizdir
2. Wrest bir göt oğlanıdır
3. Wrest çok yetenekli ve şerefsiz bir göt oğlanıdır

Tek kişilik black metal projeleri dünyasının en önemli simalarından biri, şüphesiz ki LURKER OF CHALICE ve LEVIATHAN’la karanlığın farklı dehlizlerini keşfe çıkan Wrest adlı arkadaşımızdır. Kendisinin suç teşkil eden eylemlerini bir tarafa bırakırsak -ki bunu yapmak epey zor, adam bildiğin suçlu- Wrest, yani Jef Stuart Whitehead kafası gerçekten de farklı çalışan, içindeki kötülüğü müziğine yansıtmayı başarmış bir insan.

2001’de kurduğu LURKER OF CHALICE’in kendi adını taşıyan bu ilk ve tek albümünü 2005’te çıkaran Wrest, black metalin ambient tarafının en başarılı şekilde gösterildiği bu çalışmayla büyük bir hayran kitlesi edinmiş, akabinde projeyi sonlandırarak daha eski projesi LEVIATHAN’la yola devam etmişti.

Karşımızda mizantropiyi, depresyonu yücelten; “The Tenth Sub Level of Suicide”, “Tentacles of Whorror” ve “Scar Sighted” gibi deha ürünü işler sunan ve kötülüğü gündelik hayatına da taşıyan bir insan olduğunu düşündüğümüzde, LURKER OF CHALICE’ten de daha azını beklemek haksızlık olacaktır. Wrest bu albümde ciddi anlamda bireysel, aşırı kişisel, başkalarının beğenisi zerre umursanmadan oluşturulmuş bir müzik sunuyor bize. Hakkını vererek alabilmek için belli bir kafa yapısında, modda olunması gereken bu müzik, black metalin karanlığını neredeyse meditatif ancak bir o kadar da sürükleyici bir tekdüzelikle birleştiriyor.

Albümün underground piyasada bu kadar tutulmasının, kimilerinde kült olarak görülmesinin sebebi de bu enteresan kimyayı tutturabilmiş olmasında yatıyor aslında. Zaman zaman RUINS OF BEVERAST’in de başardığı türde; boğucu, sersemletici, ancak bir o kadar da gizemli, merak uyandırıcı bir ses duvarı var albümde. Sanki askında içine girmemeniz gerektiğini bildiğiniz, kaçınılması gereken bir şey olarak gördüğünüz ancak içine girmekten de kendinizi alıkoyamadığınız bir girdap gibi sizi içine çeken bu atmosferde, tekinsizlik ve -nasıl oluyorsa- iç huzur bir şekilde aynı potada eritiliyor.

Bundandır ki albümle ilgili yorumlara baktığınızda, bu denli rahatsız bir müziği uyumak için kullandığını, sakinleşmek için dinlediğini söyleyen insanlarla karşılaşabiliyorsunuz. Albümü özümsediğinizde bunun o kadar da tuhaf olmadığını kendiniz de anlıyorsunuz aslında; “Lurker of Chalice” bu yanıyla hem hiç bitmeyen bir kâbusun soundtrack’i olurken bir yandan da bu kâbus içerisinde rahat hissetmenizi, sakinleşmenizi, olan biteni dert etmeden dibe doğru gitmenizi sağlıyor. Buna işitsel bir uyuşturucu gözüyle de bakılabilir aslında; derinlere doğru çekiliyorsunuz, bir daha çıkamayacağınızı biliyorsunuz, buna rağmen huzurla doluyor ve gülümsüyorsunuz.

Yazıya başlamadan önce dağınık bir şeyler yazmaktan korkuyordum ve sanırım korktuğum başıma geldi. “Lurker of Chalice” gerçekten de dinlemesi, içine girmesi ve tarif etmesi zor bir albüm. Aşırı derecede kişisel ve bir o kadar da soyut olduğundan çeşitli referanslar kullanarak, müziğin teknik özelliklerini tarif ederek açıklaması oldukça güç. Umutsuzluğun, dibe doğru çekilmenin huzurunu -evet huzurunu- yaşatan tek bir albüm aransaydı, “Lurker of Chalice” bunun önemli adaylarından biri olurdu.