Oğuz Sel

Avustralya’nın canavarlarıyla ünlü Tazmanya eyaletinden canavar gibi bir grupla birlikteyiz bugün. Black metalin azıcık post, bolca melodik ve melankolik tarafında seyreden Atra Vetosus, kurulduğu 2011’den bu yana üretkenliği elden bırakmıyor. Kariyerine bir single, bir EP, iki canlı kayıt ve iki albümle devam eden ekiple tanışmama vesile olan yapım ise hakkında biraz gevezelik yapacağım “Apricity”.

Doğrudan 1990’lar sonu 2000’ler başı melodik black metal gruplarının havasını yansıtan enstrümantasyon ve melodi/rif zenginliğiyle dinleyicilerini karşılayan “Apricity”, akustik gitar ve klavye kullanımıyla dikkatinizi çekecektir. Tekdüze tarama gitarlara sırtını yaslamak yerine döngü hâlinde melodiler saçan lead gitarlarla müzikal düzlemde müzikseverlere tam anlamıyla dert yanan şarkılara imza atan grup, akustik gitarların kırılganlığını, o anki atmosferi güçlendirmek için kullanmakta sakınca görmüyor. Çok fazla ön planda olmamasına karşın koro ve synth sesleriyle genel gidişata mükemmel bir dolgu malzemesine dönüşen klavyeler, kimi eserlerde şarkıların seyrini değiştirebiliyor.

Albümün genelinde şarkı süreleri, tür için uzun sayılabilecek düzeyde. Ama adamlar parça kurgularının çoğunu o kadar iyi ayarlamışlar ve kendi içinde çeşitliliği varmış gibi göstermişler ki aslında aynı şarkının tekrar eden bölümlerinin yandan yemişini dinliyor olmanıza karşın, sanki başka kompozisyonlar araya girmiş gibi hissedebiliyorsunuz. Ortaya çıkan lezzetli çeşitliliğin arkasında; mütemadiyen değişen ritimler, parçalara ansızın eklenen ekstra katmanlar, eserin ana rifinin izinden giden ve o nota aralıklarında dolanan yeni melodicikler ve vokalin şarkı karakterini değiştiren haykırışları var.

“Apricity”de dikkatinizi çekebilecek bir diğer nokta da çoğu grubun 1990’ların sonunda terk etmeye başladığı duygulu giriş ve interlüd olarak adlandırabileceğimiz köprü şarkıların yapımda boy göstermesi. Benim için interlüd konusunda aşmış olan Mystic Circle’ın “Drachenblut” albümüyle kapışamayacak olsa da yarattığı hissiyat açısından büyük benzerlikler olduğunu söyleyebilirim, en azından işittiğim ilk andan itibaren “Bu Mystic Circle kafası” dedim. Öte yandan rif ve melodi zenginliğinin tatsız bir tezahürü de yok değil. Pek tanınmayan Cryptic Wintermoon’a ve türle ilgisi olmamasına karşın The Forsaken’a (Meselâ çok bilinen Deamon Breed’inin 3.08’de başlayan bölümü gibi) öykünen işlere girişen Atra Vetosus, bunu bilerek mi yaptı bilmeyerek mi hiçbir fikrim yok ama neyse ki durumu rahatsız edici düzeye getirmemiş. Yoksa tatsız cümleler sarf edebilirdim kendileri için.

Enstrüman kullanımı ve hâkimiyeti açısından şurası şöyle berbat diyebileceğim bir şey yok albümde, keza vokaller de gayet samimi ve içten haykırıyor. Yer yer ağlamaklı bile olabilen ve “Acaba harbiden bu herifin bir derdi mi var?” dedirten vokaller, yapımın kalitesini bir iki tık daha yukarı taşıyor ki benzer durum, yine aynı ayarda müzik yapan Perennial Isolation için de geçerliydi, sevenlerine duyurulur. Yalnız, işin prodüksiyon tarafının harikulâde olduğunu söylemem güç. Prodüksiyon koltuğunda oturan, grubun beyni konumundaki Josh Young kişisi. Ancak kulağa zaman zaman takılan birtakım ritim kaçırma durumlar, senkron sorunları vs. var, keşke işe daha hâkim ve dikkatli birileri miks tarafına geçseydi diyorum. Onun haricinde sound’un doluluğu ve genişliğine diyecek sözüm yok, her şey gayet yerinde ve dengeli.

Hani bazı albümler olur, kafa dengi arkadaşlarınızla oturup şarkı şarkı muhabbetini çevirmek istersiniz hatta çevirirsiniz ya, işte “Apricity” öyle bir yapım bence. Hemen her bölümünde, dakikasında bambaşka hikâyeler anlatan, yalnızca vokal ve lirikleriyle değil, rifleri ve melodileriyle de dile gelen bir albüm bu. Türü sevenlere kesinlikle öneririm.