Metal dünyasının büyük bir kısmı için “Steve DiGiorgio”nun eski grubu” olarak bilinen ve nedense yine bu büyük kısım için böyle kalmaya devam eden SADUS’la birlikteyiz bugün.

1984’te kurulan Californialı grup, şu anda bahsettiğim “Illusions” adlı ilk albümünü 1988 yılında metal kitlesinin üzerine saldı. Aslında pek de “metal kitlesi” denebilecek bir kalabalıkla buluşamasa da, SADUS’un sahip olduğu kudret, damarlarını yırtarcasına fışkırıyor ve bu müziğe ruhunu teslim etmiş insanlar tarafından aç köpekler gibi bir iştahla karşılanıyordu.

SADUS’u dönemdaşı ve türdaşı gruplardan ayıran önemli özelliklerden biri, elbette ki bas gitarın etkin kullanımıydı. Steve DiGiorgio’nun çok kısa bir süre sonra metal dünyasını fethedecek bas becerileri, daha “Illusions”dan kendini kabak gibi belli ediyordu. Kuduz gitarlar, aklını kaçırmış davullar ve ilk dönem KREATOR’vari yırtıcı vokaller arasında DiGiorgio, bas gitarın thrash metale nasıl hükmedebileceğini gayet de iddialı şekilde kanıtlıyordu.

Sound’unun çiğliği ve müzikal tavrının paçozluğuyla öne çıkan “Illusions”, ismiyle müsemma Torture gibi şarkılarda görüleceği üzere, ciddi anlamda vahşi, gözü dönmüş, manyakçasına agresif bir yaklaşımı benimsiyordu. Grubun, gayet iyi olan ancak bence bu albüm kadar değerli olmayan bir sonraki albümü “Swallowed in Black” sonrasında çıkardığı iki efsane albümü, “A Vision of Misery” ve “Elements of Anger”da ortaya koyduğu daha oturaklı ve kodu mu oturtan teknik thrash metalle kıyaslandığında, çok daha hırpani, yabani ve tekme tokat bir yaklaşımı benimseyen “Illusions”, aslında bundan çok daha fazlasını barındırıyor.

Bir kere SADUS’u “Steve DİGiorgio”nun eski grubu olarak nitelemek, grubun her albümünde mükemmel thrash metal vokalisti ve gitaristi performansları sunan Darren Travis’e büyük ayıp. Albüm boyunca dur durak bilmeyen bir hırs, hınç, iştah, öfke ve dozu giderek artan bir delirmişlikle bizi Fight or Die falan cidden normal insan işi değil. Kimi yerlerinde aklıma MARDUK geliyor, “Frontschwein” geliyor, Mortuus geliyor, Thousand-Fold Death geliyor; öyle diyeyim…

Diğer gitarist Rob Moore da aynı şekilde, soloları ve rifleriyle yarım yarım yardırıyor. Davulun arkasında tepişen Jon Allen da “Illusions”ı boydan boya bir gövde gösterisine dönüştüren bir performans sunuyor. Hand of Fate’teki blast’ler mi diyeyim, bu doyumsuz agresifliğe durmaksızın odun atıp ateşi körükleyen gazı mı, pata küte atakları mı diyeyim… “Illusions”da baştan sona mükemmel bir thrash metal davulculuğu var.

Tabii Steve’e de ayrı paragraf açmadan olmaz. Albüm boyunca aklınızın bir köşesinde hep duran ve giderek büyüyen bir kelime var: PARMAKLAR. Gerçekten de, “Illusions”ı dinlerken bu kavram aklınızdan asla çıkmıyor. DiGiorgio, “Illusions” boyunca tek kelimeyle döktürüyor. Thrash metalin alışık olmadığı düzeyde aktif, yaratıcı, sesi yüksek, dominant bir bas gitar kullanımı var ve bu sayede ortaya çok zengin, altı dolu ve etli bir saldırı ortaya çıkıyor. Desten de öte, hayran olunası, salya akıtılası bir bas kullanımı var “Illusions”ta.

Kanadalı efsane grup SLAUGHTER’ın kendisinden bir yıl önce çıkan manyak albümü “Strappado” ile çok fazla benzer yanı olan ve o albümdeki şirret vahşeti aynı oranda yakalamayı başaran “Illusions”, bir grubun daha ilk albümünden “şakamız yok” demesi noktasında olağanüstü düzeyde tatmin edici ve karşı konulmaz bir duruş sergiliyor.

Bildiğiniz gibi uzunca bir süredir Cuma günlerini seksenler sonu, doksanlar başının gizli teknik thrash metal albümlerine ayırıyoruz ve SADUS bu noktada ciddi anlamda özel yerlerden birine sahip. “Illusions” grubun en az teknik thrash metal olan albümü ve daha ziyade thrash/death metal sularında yüzüyor, ancak sonradan tür adına inanılmaz işler ortaya koyacak grubun açılışı yaptığı bu atlanmayacak çirkinlikteki kara elmasını da siteye katmadan edemezdim.

Saf öfke, kontrolsüz nefret ve hepsini şahlandıran teknik gövde gösterisi: SADUS, “Illusions”.