Thrash metal tarihine baktığımızda karşımıza çıkan yüzlerce çok iyi ancak geri planda kalmış albüm var. Bu gizli saklı hazinelerin bazıları o kadar iyiler ki, bir şekilde nasıl adlarını daha geniş kitlelere duyuramadıklarına şaşırıyor, nelerin ters gittiğini merak ediyorsunuz.

Bu Cuma’nın “seksenler sonu, doksanlar başı thrash metal cevherleri” köşesinin konuğu, üç albüm çıkaran ve şu an okumakta olduğunuz ilk albümleri “Eternal Nightmare” ile thrash metalin en değerli albümleri listesine adını yazdıran VIO-LENCE.

VIO-LENCE’ın türün yakın takipçileri dışındaki dinleyiciler tarafından da biliniyor olmasının başlıca sebebi, elbette ki grubun iki gitaristinin sonradan MACHINE HEAD’i kurmuş olması. Robb Flynn ve Phil Demmel VIO-LENCE ile bu üç albümü çıkarıp ardından da metal dünyasından ellerini ayaklarını çekmiş olsalardı, belki de “Eternal Nightmare”i de sadece azılı thrash metal dinleyicilerinin bildiği gizli saklı bir hazine olarak görecektik.

“Eternal Nightmare”e dair söylenebilecek epey fazla şey var. Bunlardan birincisi albümün tam bir rif şöleni olması. Flynn ve Demmel albüm boyunca onlarca yaratıcı rifi arka arkaya diziyor, “Eternal Nightmare”i bir thrash metal sever için son derece doyurucu bir iş hâline getiriyorlar. Burada MACHINE HEAD’vari groove’lar, dur kalklı rifler falan yok; saf, yırtıcı thrash metal rifleri ve çılgın atan sololar var.

Diğer bir konu Perry Strickland’in mükemmel davulları. Lombardo benzeri bir aktiflik, aralara giren yüzlerce fill ve bir an olsun egemenliğini kaybetmeyen bir davul kullanımı söz konusu. T.D.S. (Take It as You Will) gibi nefes aldırmayan şarkılarda bu davul kullanımı müziğe çok şey katıyor ve dinamizm ve gaz dozunu baya bir artırıyor. Aynı şekilde net biçimde duyulan bas da tüm müziği gayet dolgun ve etli bir pakete dönüştürüyor, alttan alttan alevi veriyor, besliyor.

“Eternal Nightmare”e dair bahsedilmesi gereken en alengirli konu ise elbette ki vokaller.

Sean Killian’ın vokalleri bazılarına göre VIO-LENCE’ın daha fazla büyüyememesine neden olan bir numaralı etkenken, bazıları da bu vokallerin manyaklığını ve çiğliğini seviyor, grubun olayının bu olduğunu ifade ediyorlar. Killian’ın ses renginin ve vokal tekniğinin herkese göre olmadığı kabak gibi ortada. Son derece çiğ, kimine amatör gelebilecek bir vokal tarzı var ve albüm boyunca aynı tekniği sürdürmesi ve sesini arkadaki müziğin vahşetine uydurma gereği duymaması, şu anda bu satırları yazmama sebep olan başlıca etkenler. Grubun böylesi yırtıcı ve değişken bir thrash ziyafetinin üstüne bu tarz bir vokali seçmiş olması, adamların sadece ve sadece thrash metal yapmak istediğini ve olayın ticari boyutunu önemsemediğini gösteriyor (kabul edelim, bu vokaller albüm satmak isteyen pek çok büyük şirket için kabul edilemez). Bu açıdan bence vokallerle ilgili bir sorun yok, ancak grubun daha tehditkâr ve müziğin gücünü artıran hükmedici bir vokalle yola çıkması hâlinde ortaya daha da etkileyici bir şeyler çıkabilme potansiyelini de göz ardı edemiyorum.

Killian demişken, vokaliste siroz teşhisi konduğunu, karaciğer nakli gerektiğini ve şu adresten katılınabilen bir yardım kampanyası başlatıldığını da söyleyip, kendisine geçmiş olsun dileklerimi gönderiyorum.

Tüm bunlar bir araya geldiğinde “Eternal Nightmare” son derece kendine has bir thrash metal albümüne dönüşüyor. Gitarlar, davul, bas, hepsi de aç köpekler gibi saldırıyorlar ve metal adına sayısız mükemmel işin ortaya çıktığı 1988 yılını daha da güzelleştiriyorlar.

Son olarak “Eternal Nightmare”e ne kadar bayılsam da, MACHINE HEAD hiç kurulmasaydı ve VIO-LENCE vokallerde Robb Flynn’le thrash yapmaya devam etseydi ne olurdu diye de düşünmüyor değilim.