Gökberk ERSES

Kairon; IRSE! – Ujubasajuba

“Absürd grup ismi! – Absürd albüm ismi”

İnternet çağında olmamız, gerçekten de müziğin yayılışı konusunda her şeyi değiştirdi. Normalde yayılması yıllar alacak şeyler internette zincirleme bir reaksiyonla inanılmaz hızlı bir şekilde yayılabiliyor. Başlangıçta herhangi bir networkte tanınmayan grup ya da albümlerin, özellikle belirli bir potansiyeli olan spesifik bir camia tarafından benimsenmesi sonucunda; o camianın eserde yarattığı ivmelenme, eseri bi anda çeşitli kanallardan ana akıma taşıyabiliyor. Artık müziğin popülerleşmesi, internetin derin çukurlarındaki belirli ufak zümrelerin birbiri arasında paslaştırdığı grupların çeşitli kıvılcımlar sonucu patlaması şeklinde gerçekleşmeye başladı. Bu nedenle artık popülerleşmede somut mekanın önemsizleştiğini ve sürecin sanal kanalların birleşme noktalarına, ağların düğüm noktalarına ne kadar yakın bulunulduğu ile ilgili olmaya başladığını görüyoruz. Bu durum güzel olduğu kadar tehlikeli tabiki. “Şu albüm de ne hype’landı be, ama bomboş albüm” tarzı geyikler de sık sık dönebiliyor ortamlarda. Bu noktada açıp albümü dinlemek, bütün bu dönen sanal circlejerk’leri pek kafaya takmamaktan başka yapılacak bir şey yok.

Finlandiyalı Kairon; IRSE! de bu gruplardan biri ve ciddi anlamda sadece son birkaç ayda patladı. Halihazırda hakkında “MY BLOODY VALENTINE – Loveless”dan daha iyi olduğu ya da son bilmemkaç yıldaki en iyi post-rock albümü olduğu da söylenmiş durumda. Bütün bu karşılaştırmalardan kaçarak şu tarz bi noktaya gelmek istiyorum. Müzikal

olarak başarılı olarak adlandırabileceğim iki yaklaşım var, bu yaklaşımlar çoğunlukla birbiri ile de kesişebiliyor. Şu gayet açık ki, yapılan her müzik önceki müziklerden çeşitli etkileşimler içeriyor. Birinci yaklaşım, bu etkileşimlerin üzerine öyle büyük miktarda bir “yenilik” ekliyor ki, bu yenilik etkileşimlerin önüne geçip kendi kimliğini

kazanıyor. Bu birinci kısmın başarısından şüphe etmeye gerek yok zaten. İkinci kısım

ise biraz daha tartışmalı. Bu kısım yenilikten çok, elindeki etkilenimlerin başarılı füzyonu ile öne çıkıyor. Açıkçası ikisini de yapmak pek kolay değil. Çünkü etkilenimleri bir potada eriteyim derken ortaya çıkan tek şey sadece “bundan da koyayım şundan da koyayım ordan burdan ah inanılmaz eklektik” müziği oluyor, ki bu pek hoş bir durum değil. Bundan kaçmak epey zor. Kairon; IRSE! de, “Ujubasajuba” bu çıkmaza girmeden güzel bir şekilde işi başarmış bana kalırsa.

Genel hissiyatı doksanlar bol duygulu ve gürültülü shoegaze ile daha nostaljik space/psych jam band kafasında değişen bu grup, buna ek olarak çeşitli post-rock denebilecek anları da içererek bütün bunları gayet düzgün bir noktada birleştirmiş. Bence kendinden öncekileri gayet iyi “okumuş” bu müzisyenler, gayet ne yapacaklarını bilen insanlar. Ortaya gayet de “olmuş” bir albüm çıkarmışlar. Bu tarz bir albümün şu post-internet çağında patlamaması imkansızdı zaten. Kendinden önceki efsanelerin 2010’lu yıllardaki güzel bir yansıması. Birçok kez döndürülebilecek, zevk alınabilecek bir albüm. Saydığım türlerle uzaktan yakından ilişkisi olanlar, hatta olmayanlar da, kesinlikle bir bakmalı bu absürd isimli albüme.

Albüm notu: 8/10

Onur SANCU

RUN THE JEWELS – Run The Jewels 2

“Hip hop dinlemeyenler için hip hop. “

Bu alıntıyla başlamak bence gayet yerinde olacak. 70 senelik hip hop dinleyicisi olmasam da son yıllarda bahsi geçen müzik türünde bir tıkanmışlık sezdiğimi söylemem gerekli. Fakat her zaman her durumda olduğu gibi burada da bir takım istisnalardan söz etmek mümkün. Şu sıralar bu istisnalardan birisi de -bence falana filana gelmeyecek bir kariyere sahip olan “şimdiden efsane” DEATH GRIPS’ten sonra- RUN THE JEWELS. Jaime Meline (El-P) ve Michael Render (Killer Mike) ikilisinden oluşan bu “ne yaptığını bilen” ve üretken -deneysel?- hip hop ikilisi, geçtiğimiz seneki “Run the Jewels” isimli harika albümünün ardından, dinleyenleri çok bekletmeden, bu sene “Run the Jewels 2” isimli harika albümü

çıkardı. İlk albümdeki görece daha pop’umsu dokunuşlarına ve birkaç ufak gereksizliğine mızmızlanabileceğim ikili, bu albümde kesinlikle daha sert olmayı seçmişler.

Jaime Meline’in kullandığı klişeden uzak melodiler ve ritimler, yerli yerine inanılmaz oturan bolca ufak dokunuşlar, garip sample’lar ve bir sürü prodüksiyon hedesi RUN THE JEWELS müziğinin temelini oluşturuyor. Tek başına anlamsız gibi gelecek ufak bir sesler bütününün defalarca tekrarlanması ve bu döngüye sürekli bir yerlerden bir şeylerin eklenmesiyle oldukça dinamik bir müzik var albümde. Bu tarz bir detaylandırma açısından hem önceki albümlerinden hem de türdaşlarından çok daha başarılı oldukları gayet ortada. Michael Render’ın da özellikle açılış parçası “Jeopardy”deki hakimiyeti ve albüm boyunca ortaya koyduğu performans albümün bir diğer güzel yanı. Başından sonuna kadar durmaksızın ve fire vermeksizin akıp giden albüm, bir sürü orijinal fikirle dolu ve her bir şarkısı hit

olabilecek nitelikte.

Fakat grubu bu kadar iyi yapan şey bence birazcık daha farklı. Son yılların klişeleşmiş hip hop’ındaki temel bakış açılarının yerine RUN THE JEWELS yaptığı şey konusunda çok daha enerjik, çok daha tutarlı ve fazlasıyla kendine özgü. Grubun bu anlamda diğerlerinden ayrılmasını sağlayan şey de bu ilginç benzersizlik. Aslında yaptıkları şey için

“duyulmamış” veya “tür içinde çok acayip yeni kapılar açıyor” tarzı şeyler söylemek pek de olanaklı değil. Fakat bazen RUN THE JEWELS için kullanılan “hip hop dinlemeyenler için hip hop” lafı bana kalırsa olayı yeterince açık anlatıyor. Kısacası RUN THE JEWELS şu an ilginçli hip hop mecralarında oldukça yeni bir soluk gibi, bir ferahlık gibi selamlanabilir.

“Run the Jewels 2”, eğer sert çizgileriniz yoksa, her türden müzik dinleyicisinin seveceği bir şeyler bulabileceği bir albüm diye düşünüyorum. Albüm her anıyla olmuşluğunu ve enerjisini kanıtlayarak dinleyiciyi sarmayı başarıyor. Şans verin.

Albüm notu: 9/10