Tekrar merhaba. Bugün yine Cuma ve biz “en fazla ‘az bilinen grup’ bilen ben olayım” çabanıza yardım etmek için gece gündüz çalışıyoruz. Tekrar iki kritik, tekrar bolca prim fırsatı…

Onur SANCU

A WINGED VICTORY FOR THE SULLEN – Atomos

“Az olsun öz olsun” diyerek yola çıkıp, birkaç açık akor çalarak gezegenimizin Güneş’in etrafında dönüşüne sevinen ve bunun dışındaki çoğu şeye üzülen; minimalizm, modern klasik, ambient gibi etiketlerle anlatılan oluşum A WINGED VICTORY FOR THE SULLEN, 2011’de çıkardığı ilk albümünün ardından üç kez daha Güneş’in etrafında döndükten sonra “Atomos” ile geri geldi. Özenle seçilmiş gibi duran birkaç sesin, bence özüne asla inemeyeceğimiz ve bundan memnun olmamız gereken bazı “içsel” şeylerle bir araya gelişi sonucu ortaya çıkan “A Winged Victory for the Sullen” isimli ilk albümleriyle yeterince “olmuş” bir başlangıç yapmıştı ikili. Bir şeylere arkaplan müziği olmaktan ziyade geri kalan her şeyi kendine arkaplan görüntüleri yapabilecek güçteki bu albümün ardından çıkacak herhangi bir şey ister istemez bu albümün altında kalma tehlikesine sahip olacaktı. Fakat “Atomos”un bu iddialı başlangıçtan hiç mi hiç eksiği yok. Bunun üzerine, ortada kendisine bir şeyler katmayı başaran bir A WINGED VICTORY FOR THE SULLEN var.

“Atomos”un hem ilk albümden ayrılan hem de ilk hissedilen özelliği, grubun minimal tavrının büyük bir ses yoğunluğuna bulanması denebilir. Bu daha yoğun, görece katmanlı sound dinleyiciyi çepeçevre sarmalarken sahip olduğu tüm notaları yavaşça serbest bırakıyor. Yani hiçbir zorlama olmadan başından sonuna kadar bir solukta akıp gidebilen bir albüm “Atomos”. Bazı yerlerde abartılmadan, gerektiğince kullanılan elektronik öğeler ve bir takım efektlerle kendisine yeni yollar açmayı da başarmış grup. Her saniyesiyle bütünlüğünü daha da sağlamlaştıran ve dinginliğini ve hüznünü fazlasıyla doğru oranlarda bir araya getiren albüm, başından sonuna kadar büyük bir şeyi dinleyiciyle paylaşmaya çalışıyor. Bu konudaki talepkar duruşu ciddiye alındığı takdirde, hakkında söylenebilecek çok da fazla kötü bir şey yok.

Bu tabii ki de “Atomos”un gelmiş geçmiş en iyi şey olduğu anlamına gelmemeli. “Atomos” daha çok “olması gerektiği gibi”, “olmuş” vb. şekillerde anlatılmalı bana kalırsa. Albümün barındırdığı inişler ve çıkışlar arasında yer yer müziğin zaten devam ettiği anlarda bile sessizlik bozan mükemmel enstrüman vurguları, alabildiğine rahat ve ne yaptığının farkında olan kompozisyonlar ve müzisyenlerin özenle seçtikleri tüm detaylar “Atomos”u kusurlardan uzak kişisel bir hikayeye dönüştürüyor. Bu noktadan sonrasıysa bana kalırsa geleneksel beğeni kıstaslarının ötesine geçiyor.

Kısacası “Atomos” her şeyiyle “olmuş” bir şey. İçinden bir yerin alıntılanmasının fazlasıyla zor ve riskli olduğu, asıl anlamını bütününde barındıran bir eser. İletişimin en güzel düzeyinde dinleyicisiyle konuşmayı bekleyen karmaşık duygularda bir albüm.

Albüm notu: 8,5

Gökberk ERSES

CULT LEADER – Nothing For Us Here

Bazen olup biten bütün şeylerden sıkılıp rahatsız olmaya başlıyor insan. Bir çeşit karşıda olma durumu, sürüden kopma durumu, belki de “anti-tez”olma hali… Süregelen, güzelliği ve pozitif birçok saçmalığı temsil ettiği söylenen içi boş vasat değerlerden bıkıp; saf bir reddedişe, boşa gitmişliğe, dipte olmaya, çürüyüşe sığınmak… Bütün yapılara katıksız bi nefret besleyip, hiç olmaya yaklaşılan bu anlara, takdir edersiniz ki, aynı derecede nefret dolu ve ekstrem bir müzik eşlik etmeli.

2006’dan itibaren üç sene aralıklarla üç albüm çıkaran GAZA, bu nefret dolu müziği, bütün hardcore camiası içinde inanılmaz bir başarı ile üstüne geçirmiş gruplardan biriydi. İçimizdeki bütün insani yanları törpüleyip, kalbimizi çürütmeyi mükemmel bir şekilde başaran bu grup, -vokalist ve basçı Jon Parkin’in “sonradan kapandığı belirtilen” tecavüz davasından sonra- 2013’te dağılmıştı. Dağılma kararı tam olarak bu nedenden midir bilinmiyor tabi. Birkaç ay sonra ise grup elemanları yeni bir vokal ve bas ile CULT LEADER adlı yeni bir grup kurduklarını duyurmuştu. Bundan bir sene sonra ise “Nothing for Us Here” adlı EP yayınlandı.

“Nothing for Us Here”, GAZA’nın “No Absolutes in Human Suffering” ile bıraktığı yerden ipleri tekrar devralıyor ve bu mirası daha da dibe vurmuş bir hale çekiyor. Katıksız misantropi ve nihilizmin doruklarında gezen bir atmosfer ile birlikte, yerine göre yavaşlayıp insanın kafasına yavaş ama sert darbeler vuran; yerine göre de klasik mathcore/grindcore kaotikliğinde pasajlarla insana yönünü şaşırtan bir müzik bu. Önceki albümlerden farkı ise; bu nefret dolu hali, görece daha stabil, daha ağır pasajlar eşliğinde sunup, atmosfere daha çok önem vermesi.

CULT LEADER, gerek hayata karşı duruşuyla, gerek de müzikal duruşuyla, kesinlikle ne yaptığını bilen ve belli bir çizgisi olan grup. Bu açıdan baktığımızda dinlerken gerçekten vermek istedikleri insanlıktan uzak hissi çok iyi aktardıklarını söyleyebilirim. Bu çizgiye aşina olanlar, “hiç” olmak isteyenler ya da “burada bizim için bir şey yok” diyenler kesinlikle kaçırmasın derim.

Albüm notu: 7