Kahraman SUALP

İçime gömülen karanlığı yaktım bu gece,kanım siyah, küllerinden ibaret düşüncelerim.

I

-Quo Vadis

Cinayet işlemeli bir dantel gibi örüyor tarihini zaman
varlığı zehirli ok gibi doğaya saplanan vücutların
denizleri bile kızgın çöllere boğduran dehlizinde
kalplerde büyüyen nasır; duygulara çöken enkaz
Kan doluyor, büyüdükçe evrendeki boşluklar
sokaklarında korku tümörleri büyüten şehirlerin
kül rengi hayatları, günaha kışkırtan çıkmaz yollarında
akıllara vuran psikopati; düşünceye vurulan infaz

Kinaye ‘Uyar’lı Koro;
Gittiğin andan beri hiç bitmeyen bir günü yaşıyoruz tanrım
Haydi durma bize kendini hatırlat!
Yarattığın andan beri hesabı hep biz ödüyoruz tanrım
Haydi durma bize peygamberlerini hatırlat!
Güzel günler göstermek için bunca cinnete değer mi tanrım
Haydi durma bize cennetini hatırlat!

Bedenin arzularına, köle gibi kilitlenen gölgelerin tutsaklığıyla
gölgesine kalabalık eden bedenlerin ruhsuzluğunda
hayat bulan, esirden intiharlar sürüsü;
uçsuz bucaksız ,sarp bir yokuşun sırtında
çukurunu arşınlar durur ömrünün
(Dünya; kambur sırtı uzayın ya da tanrısal bir yara kabuğu belki de)

-C’est la vie
Herkes kendi çukurunu kazar
boşalttıça büyüyen
büyüdükçe karanlığa gömülen
ve çukurlardır düşeni,
ömür biriktiren bir kunbara gibi içine alan yeryüzünün
toprağa bıraktığı
bedelsiz harcırahlara diyar

-ölü toprağın fısıltısı;
miadı dolan gelir vurur dibine zamanın
kalır yerli yerinde, çırılçıplak
ne soğuğu üşütür artık
ne de sıcağı terletir havanın
( ölüm: Geçmiş zamanıdır yaşamın ya da geçmiş yaşamı zamanın)

ve nihayetinde
bîderi bir kemikle eşitliği sağlar zaman
yalnızca rüzgara dokunan bir avuç toprak
herkese onca emlaktan kalan…

II
Sesi asırlar öncesinde kısılmış bir tanrı
Ve sessizliğin öldürdüğü sonunda…
-yıldızlar evrene saçılan külleridir tanrının-
ardından ulu orta yetim kalan umudun
evrendeki varoluş sancısı,
mağdurun yarasına yapışan, hummalı bir asalaklığa dönüşür
mahiyeti bulaşıcı bir hastalığın salgını gibi yayılır
zehrinde; gerçeğini kaybetmiş düşsel avuntuların sanrısı
saltanatında; bozulmayan ezber misali bir lanet süreklenir

Solo
oooot bitmeyençorrrakbir bozkırınyaaaağmurduasssssı
hudutlarındaıssızbirçölün ormana na na na na na na rüyası
velakin anlamsız duanııııı ııı ıııı ııın alda tan tan ta ta ta tan hülyası, ummmmmut

III
Dışarda toprağın
adet sancısını dindiren azgın bir fırtınanın
ardında bıraktığı batık bir liman ve yığın dolusu çer çöp ile
yüzü; afetin seyrinden buruş buruş kalmış gökyüzünün
musibete, çepeçevre yas tutan kara bulutları mevcut
velakin lanetli bir tuhaflık var
bulutlardan sızmıyor buhar
akmıyor ıslaklık
göğün teniyle kupkuru
tüylenmiş duruyorlar gecenin morgunda…
(tüylü bulutlar?

Havada ise söylenmemiş tüm sözlerle bestelenen ve
dinleyenini sağır edercesine çığıran anonim bir sessizlik;
en kısık haliyle kulaklarda tizleyen bir ağıt kadar
gamlı uluyor gecenin kulağına

(Gece bilinçaltıdır gündüzün ya da unutmak istediği her şeyi)

Oysa gecesini de sevmeliydi gündüz
onu yüreğinin kızıllığı saymalı
ve karanlığını en derin siyahların boyadığı gecelerin ardından
tan vakti penceresine vuran fecrin tuvalinde
yıldızlarını avuçlayıp bir bir
gönlüne serpiştirmeli güneşin
böylelikle aklanırdı karanlığı, kirlenmiş ışığı gündüzlerin))

Derken tüylü bulutların gurultusuyla
aniden bastıran ve sağanak halinde yağan zifiri karanlık

—yeryüzüne ölü kargalar yağıyor bulutlardan
tüylerinde, sönmüş yıldızların tozu—

IIII
- cılız bir ses var uzakta durmaksızın inleyen
yıllar yılı beşiğini arayan bir mezarlık bebeği
(doğumunda, fahişeye tükürüp giden bir penisin rivayeti)
ağlamaktan irisi akmış annesinin isimsiz mezarına
ve ağladıkça da gözlerinden toprağa çocukluğu damlıyor -toprakta kan çiçekleri-
kekeleyen nefesinde,esen rüzgarın uğultulu esintisi
evlerin perdelerini tokatlıyor
nafile!
yüzünde yitirilmiş bir cenin gibi duran masumiyetin, katledilmişlik hikayesi
açılan bir el ateş sesiyle son buluyor

minik bir bedenin , gökyüzü genişliğindeki kanlı yarasında
ölümsüz bir cinayet yatıyor
Fail-i meşhur!