Sanırım 2003 Mayıs’tı. 8. sınıf bitmek üzere falan. Bir öğlen One‘ın klibini seyrettim ve oracıkta ergen aklımı kaybedecektim; o nasıl bir şarkı, o nasıl bir performans klibi ve o şarkıyı söyleyen adam nasıl bir karizmaya sahipti? Üzerinden neredeyse 9 yıl geçti; ama ben hala şarkı söylerken ve gitar çalarken öyle devleşen birini görmedim şu dünyada.

Metallica’yla tanışmam öyle başladı. O zamanlar 56k modem olduğu için öyle internete filan giremiyoruz, girsek de şarkı indirmek hayal. O yüzden korsan CD’ler alırdık, bir gün Metallica’nın bütün albümlerinin olduğu bir CD’ye denk geldim ve hemen aldım Lars‘ın kulağı çınlasın. Sonrası malûm. Ben büyürken arkada çalan fon müziği, şimdiye kadar en sevdiğim dersin adı.

Ben 9 yıl diyorum; ama 30 yıldır takip edenler var. Yani en başından beri. Çoluğa çocuğa karışmış adamlar, siyahları çekip hâlâ imza için sıraya giriyorlar. Belki de bu 30. yıl kutlamaları, Metallica için ne kadar anlamlıysa onlar için de o kadar anlamlıydı. Fillmore‘a o 4 gece boyunca gelenler, dünyanın en şanslı insanlarıydı. Düşünsenize siz okula veya işe giderken, adam orada To Live is to Die‘ı ilk defa canlı dinledi. Adaletin bu mu dünya?

Metallica, Fillmore‘u 4 gün 4 gece kapatıp, hayranlarına 5 kuruş ödetmeden sadece 1.000 kişiyle birlikte çok samimi konserlere imza attı. Ve aynı zamanda dünyanın şimdiye kadar gördüğü en iyi setlisti hazırladı, tartışmasız. Fakat bu 4 geceyi bu kadar özel yapan elbette sadece setlist değildi.

Her şeyden önce daha önce çalmadıkları şarkıları (Carpie Diem Baby, To Live is to Die) çaldılar. Ve The Four Horsemen ile No Remorse’un full versiyonlarını çaldılar. Don’t Judas Me gibi ters köşeye yatıran cover’lar da vardı tabii ki.

Sonra Hate Train, Hell and Back, Just a Bullet Away, Rebel of Babylon isimli dört yeni şarkı çaldılar. Bunlar “Death Magnetic“e giremeyen şarkılar ki hepsi Cyanide‘dan daha iyi, hangi akıllı(lar) bunları albüme koymadı anlamış değilim. Özellikle Rebel of Babylon, albümde olsa “Death Magnetic”in en iyilerinden biri olurdu tartışmasız. Şu an bu dört şarkı “Beyond Magnetic” ismiyle EP olarak çıktı. İşin komik kısmı EP’nin ham miksi “Death Magnetic”in miksinden daha iyi.

Ve en önemlisi tabii ki konuk isimler. Metallica yıllardır cover’ladıkları şarkıları bu sefer asıl sahiplerine söyletti, onlarla birlikte çaldı. İlk akla gelenler: Diamond Head, Biff Byford, Lou Reed, Rob Halford, Black Sabbath… Benim asıl şaşırdığım isim ise orijinal kadrosuyla gelen Mercyful Fate‘di. Üstelik bu, King Diamond’ın kalp ameliyatından sonraki ilk konseri oldu.  James’in, One’ın ilk yarısını Apocalyptica ile birlikte çıplak sesi ile söylemesi, daha sonra grubun katılması, tüyleri diken diken eden iki performanstan biriydi. Diğeri ise Marianne Faithfull‘un The Memory Remains‘e eşlik etmesi.

Bunlar Metallica’nın standardı hiç kuşkusuz. Fakat Metallica’nın ne kadar büyük bir grup olduğunu gösteren şey tevazusu ve geçmişine sahip çıkması olmuştur hep. Ölümsüz Cliff Burton‘ın babası Ray Burton‘ın ilk konserdeki konuşması çok güzel bir andı mesela. Ya da -her ne kadar James şakasına ”İki basçı, en kötü kabusum” dese de- Jason Newstead‘in 4 gün boyunca çoğu şarkıya eşlik etmesi. Dave Mustaine‘in son gün gelmesi beklenen bir şeydi; ama ikinci gün Armored Saint‘in davet edilmesi beklenmedik bir sürprizdi. Sanki Metallica, Armored Saint‘in altında çıktığı günleri de hatırlıyordu, dünyanın en büyük grubu olmasına rağmen.

İşte böyle, benim diyebileceğim tek şey: Teşekkürler. Dedikleri gibi bu daha ”İlk 30. yıl”dı.

Serkan SÜRER

Orijinal metin: Ankastorm.