Tan Öztürk (TanSolo)

“Birçok cover yapıyoruz, peki neden cover yapıyoruz? Çünkü insanlar bu şarkıları bizim şarkılarımızdan daha çok seviyor.” Bu sözler grubun bas gitaristi Mitch Wells’den.

Alaycı bir tonda söylese de haklılık payı var. Thou, erişilmesi kolay olmayan ve akılda kalıcılıktan uzak müziğiyle, ne yazık ki hiçbir zaman hak ettiği ilgiyi ve saygıyı göremedi; en azından bugüne kadar.

Grubun kendi şarkılarının öne çıkmakta zorlanmasının temel sebeplerinden biri, kapsamlı ama düzensiz bir diskografiye sahip olmaları. 2005’ten beri var olan Thou, bugüne kadar yalnızca altı stüdyo albümü yayımladı.

Bunun dışında EP’ler, demolar, cover albümleri ve başka sanatçılarla gerçekleştirdikleri iş birlikleriyle dolu bir geçmişe sahipler. Ancak bu çeşitlilik, grubun kimliğini belirginleştirmekten çok, devasa bir “deep cuts” kataloğuna dönüştü.

Grubun kariyerindeki ilk kırılma noktası olan “Heathens” sonrası, “Umbilical” işleri değiştiren bir albüm olarak dikkat çekiyor. “Heathens” ile yaşanan kalite yükselişinin ardından Nirvana cover’larıyla daha da içli dışlı olan Thou, yol silindiri gibi insanın ruhunun üstünden geçen kasvetli karanlığından bir nebze taviz veriyor.

Ancak bu taviz, punk ve grunge karakterini daha ön plana çıkararak, grubun daha hırçın bir tavır takınmasına olanak sağlıyor. Bu denge, “Umbilical”ı Thou’nun kariyerinde bir dönüm noktası hâline getiriyor. Bugün itibariyle Thou, daha çok mecrada konuşuluyor, daha fazla ilgi görüyor ve daha geniş bir kitle tarafından takdir ediliyor.

“Extreme Grunge Metal” olarak nitelendirmekte bir sakınca görmediğim “Umbilical”, grubun bugüne kadar yaptıklarını bünyesinde barındırıyor. Ancak bunun ötesinde, yıllar içinde gelişen karakterleriyle şimdiye dek yapmadıkları ve yapamadıklarını da ortaya koyuyor. Daha dinamik ancak yoğunluğunu kaybetmeyen ağır enstrümantal pasajlar, akla zımba gibi çakılan riff’ler ve melodiler ile kanıksanabilir besteler sayesinde Thou, zirve başarısına imza atıyor.

Müzikal karakterdeki bu gelişmeler ise grubun vokalisti Brian Funck’ın dışavurumunu oldukça olumsuz bir şekilde etkiliyor. Salyangoz gibi kıvrılmış postürü ve göz temasından kaçınışıyla hem sosyopatlığını hem de ucubeliğini fazlasıyla belli eden Funck, öne çıkan punk karakteriyle birlikte misantropik yaklaşımını hiç olmadığı kadar öfkeli ve açık bir şekilde kusuyor.

“Umbilical,” adeta farklı inşaat sahalarından alınmış ses kayıtlarının kaotik bir senfoniye dönüşmüş hali gibi. Albüm, ham ve yoğun bir enerji barındırırken, grup üyelerinin yıllar içinde kazandığı tecrübeyle harmanlanmış, dikkat çekici bir ses mühendisliği sunuyor. Dinledikçe, insanlığa duyduğunuz nefreti büyüten, sizi yakın çevrenizden uzaklaştıran ve odanın bir köşesine kıvrılıp her şeyin sona ermesini dileten bir karanlığa çekiliyorsunuz.

Uğursuz atmosferiyle birlikte baştan sona çok iyi şarkılara ev sahipliği yapan albümün, bana kalırsa en ölümcül silahı outro’suyla yer küreyi ikiye bölen “House of Ideas”. Aslında albümün türe kıyasla bir hayli makul olan 49 dakikalık süresine rağmen dinlemekten çekiniyorsanız, en azından “House of Ideas”a bir şans vermenizi tavsiye ederim. Çünkü 2024’te çıkmış en iyi şarkılardan biri.

Bilmiyorum, şimdiye kadar anladınız mı (?) Fakat “Umbilical”, grubun standartlarında daha erişilebilir bir albüm olmasına rağmen oldukça sert bir albüm. Şahsen, ilk açtığım anda sağlam bir sucker punch ile nakavt olmuş ve albümü daha hazır olduğum bir anda dinleme karar vermiştim. Şimdi ise bu yıl çıkmış en iyi birkaç albümden biri olduğunu düşünüyorum.

Bana kalırsa 2024, en azından 2020’den beri, hatta belki daha uzun süredir metal müzik adına en parlak yıl. Thou’nun bu başarıda çok ciddi bir katkısı var. “Umbilical”, sadece bu yıla damga vurmakla kalmayıp, gelecek yıllarda da cazibesini koruyacak; hatta bir sonraki Thou albümünü heyecanla beklemenizi sağlayacak bir iş. Umarım bu geç yayınlanan kritiğe rağmen, yıl sonu listesinde iyi bir yer bulabilir.