“Sunbather“a değinmeden bir Deafheaven albümünden söz etmek mümkün değil diye düşünüyorum. O yüzden en baştan başlayayım; Sunbather, bana göre 2010’ların en etkileyici albümlerinden biriydi. Hatta belki de on yılın en etkileyici metal albümüydü. Grubun yaklaşımının benzeri yoktu. Sunbather çıktığında, müziklerini istedikleri gibi adlandırabilirlerdi: post-shoegaze, post-dreamcore ya da aklınıza gelebilecek herhangi bir saçma isim.
Her ne kadar blackgaze türü önceden var olsa da Deafheaven’ın yaklaşımı bana kalırsa türün ötesindeydi. Türdaşlarına kıyasla enstrümanları daha tını ve doku odaklı kullanarak daha güçlü post-rock etkileri yaratıyorlardı. Müziklerine dahil ettikleri screamo etkisiyle ise hem black metalin saldırgan ve yırtıcı yönlerini daha iyi dışa vuruyor, hem de shoegaze’in melankolisini yoğunlaştırabiliyorlardı. Bence bu bağlantı, müziğin akışını güçlendiren ve Deafheaven’ı benzerlerinden ayıran en başlıca etkendi.
Sunbather sonrası Deafheaven, başyapıtın ardından bir baskı altında olmasına karşın; Bay Area thrash metali esintilerini repertuarlarına ekleyerek, dümeni daha karanlık sulara kırmıştı. Bu agresifleşmenin yanında güçlü, duygusal melodilerden ödün vermemeyi başarmaları ve genel akışı daha derli toplu hale getirmeleri takdire şayandı.
Sansasyonel Sunbather’ın ardından çıkan “New Bermuda“nın, Deafheaven’ın özel bir grup olduğunun ve kötü albüm yapamayacaklarının kanıtı olduğunu düşünüyorum. Black metal ve screamo taraflarını törpüledikleri Infinite Granite ile bile gözümde sağlam bir albüme imza atmışlardı.
Gelelim Lonely People With Power’a. Albüm kapağından anlaşılabileceği üzere Deafheaven, Infinite Granite’in gösterdiği yolu izlemektense daha kendisine ait bir rotadan devam etmeyi tercih ediyor.
Omurga ağrıtan cinsten riff’leriyle Doberman ile açılan albüm, ardından dört dakika boyunca tam gaz ilerleyen Magnolia ile grup adeta “Infinite Granite’i sikime, taşağıma sürdüm; gel de al” diyor. Sonrasında ise sakinleşerek, üst üste bindirilmiş reverb’lü gitarlarla kendini adeta yaz sıcağında serin sulara bırakıyor.
Infinite Granite’ten aldıkları yorumları ciddiye aldığını düşündüğüm grup, yeni bir Infinite Granite vakası yaşamamak adına çaba sarf ederken; aynı zamanda bir “Sunbather 2.0″ yapmamaya da özen gösteriyor. Grup, post-rock etkilerini müziğinden söküp atmamasına rağmen daha az atmosfere, daha çok vuruculuğa odaklanıyor.
Yumuşadığı bölümlerde, gün ışığını kıran kristalin hüzmesi gibi tınlayan gitarlarıyla dinleyiciyi bulutların üzerine çıkarıyor. Heathen ve Body Behavior gibi şarkılarda ise hançer gibi melodilerle dinleyiciyi taşak köprüsünden bıçaklıyor.
Geçiş parçalarıyla bile ciğerimi söken albümün bir başka güçlü tarafı ise sahip olduğu sinematik etki. The Florida Project (2017) filmindenmişçesine bir tutku ve Aftersun (2022) filmi gibi iç burkan bir uhrevi boyuta ev sahipliği yapan albüm, her dinlememde beni ruminasyon girdabına çekiyor; geleceğe dair endişelerimin artmasına sebep oluyor.
Albümü gözümde başyapıt mertebesine yükselten en önemli unsur ise yazılan riff’ler ve melodilerin oturaklılığı oldu. Bazen duyduğum şeyler sanki çok uzun zamandır dinlediğim parçalarmış gibi hissettirdi. Albümü daha henüz ilk dinlememde bile şahsen ikonik buldum. Doberman, Heathen, Body Behavior gibi bazı şarkılar sanki 90’lardan miras kalmış başyapıtlar gibi hissettirdi. Burada anlatmak istediğim, Deafheaven’ın özgün olduğunu iddia etmek değil. Bence Deafheaven çok olgun bir sound’a sahip ve yazdıkları müziği büyük bir şef gibi pişirebiliyorlar.
Deafheaven, türü ve tarzı itibarıyla hâlihazırda birçok insanın hayatının soundtrack’lerini yapmış bir grup. Ancak bu albümle hem daha çok insana erişebileceklerini hem de halihazırdaki hayranların gözünde ciddi derecede değer kazanacaklarını düşünüyorum.
30 yaşının altında olan insanları daha fazla etkileyeceğini düşündüğüm Lonely People With Power, Sonoran Çölü’nün ortasında duran bir alüminyum folyo gibi parlıyor. Nisan ayında bunları hissettiriyorsa, yazın ne yapar diye düşünüyorum. Henüz yılın ilk çeyreğindeyiz fakat Deafheaven yarışı erkenden kazanıyor.
Yıldızlı pek iyi!
________________________________________
Öne çıkan parçalar: Doberman, Heathen, Amethyst, Revelator, Body Behavior
Kadro George Clarke: Vokal
Kerry McCoy: Gitar
Shiv Mehra: Gitar, klavye
Chris Johnson: Bas
Daniel Tracy: Davul
Konuk:
James Kelly: Koro vokal
Justin Meldal-Johnsen: İlave synthesizer
Jae Matthews: Vokal (7)
Paul Banks: Vokal (10)
Şarkılar 1. Incidental I
2. Doberman
3. Magnolia
4. The Garden Route
5. Heathen
6. Amethyst
7. Incidental II
8. Revelator
9. Body Behavior
10. Incidental III
11. Winona
12. The Marvelous Orange Tree
Eline sağlık. Muazzam bir albüm. Gerçekten modern başyapıt. Uzun zamandır basında daha çıkar çıkmaz bu kadar yüksek notlar alan ve çok iyi olduğunda fikir birliğine varılan bir albüm hatırlamıyorum.
Kritiğe fazlasıyla katılıyorum. Türün adına ne derseniz diyin Deafheaven yaptığı müziği kendi içinde en iyi yapan grup. Yıllar geçtikçe Sunbather’ı da aşacağını düşündüğüm bir çalışma. Umut, hayal kırıklığı, sevinç, depresyon, hüzün hatta korku.. Hayata dair her duygu bu albümde. Belki de herkesin mükemmelliğinde hemfikir olması da bu yüzden.
@Noumena, Deafheaven’ın izinden gitmeye çalışan ama hiç gidemeyen Ghost Bath var bir de. O kadar gitmeye çalıştılar ki albümlerinden ikisinin adı Moonlover ve Starmourner ahah
Başyapıt ve yılın albümü. Winona da sanırım tür ayırt etmeksizin dinlediğim en iyi parçalardan biri. Dream House ile birlikte grubun en iyi şarkısı uzak ara bence.
Magnolia ilk çıktığında Öz New Bermuda yapıyolar diye düşünürken albümü tamamen dinlediğimde baya şaşırdım. Bu kadar lezzetli ve ruhlu olmasını hiç beklemiyordum. Ordinary Corrupt Human Love’ın falan aksine temponun düşmediği Sunbather’ın bir adım ötesine gidebilmiş bir albüm olmuş. George ve Kerry ağabeyler yine hayvan gibi şiitmişler.
Müziğin tekrardan çok üstün birşey olduğunu anladığım bir başyapıt oldu, köpeği olduk valla. Albümün hissettirdikleri incelemede çok iyi anlatılmış. Muazzam bir eser
Şimdiye kadar en sevdiğim Deafheaven albümü New Bermuda’ydı ama sanırım artık bu. Tüm farklı dönemlerinin en iyi yönlerini tek bir albümde toparlamışlar, baya baya ustalık eseri. Ek olarak lirikleri de çok beğendim. Çok güçlü bir rakip çıkmazsa benim için yılın albümü olacak. Kritik de güzel olmuş, eline sağlık.
Müthiş albüm müthiş. Her yerden bu kadar yüksek puanlar alınca abartılıyor diye düşündüm ama hem Deafheaven ile tanışmış oldum hem de bu sene dinlediğim en iyi şeylerden birini keşfetmiş oldum.
Açılış ve geçişler konusunda incidental serisi ders olarak okutulmalı. Bunun haricinde ‘Doberman’ ile çok yüksek perdeden giriş yapılmış ve diğer parçaların bu arkadaşın altında ezildiği gerçeği var. En azından benim için durum bu şekilde. Zamanla diğerleri önüne geçer mi diye düşünemiyorum, çünkü bu parça olacak iş değil. Albümü sene sonunda çok yükseklerde görürüz bundan şüphe yok artık.
Albümden 2 şarkı dinleyip ülkenin malum durumu yüzünden hiçbir şeye yeterince konsantre olmadığımdan iyi lan galiba sonra derine inerim deyip albüme girmemiştim. Bir New Bermuda fanı olarak haftalardır ilk defa bugün müzik dinleyebiliyorum, gündem gerekliliklerini unutmadan ama zevkle albüme dalacağım.
Şaka-maka gerçekten metal tarihine adını gözümüzün önünde yazdıran bir albüm olucak bu,2010-larda nasıl bir Sunbather gerçeği varsa (bazı kommuniteler tarafından dışlanda da),LPWP bu kommuniteler tarafından da kucaklanacak ve 2030-larda,2040-larda baktığımızda 20-lerin adı anılmadan geçmeyen albümlerinden olucak
Loading ...
Eline sağlık. Muazzam bir albüm. Gerçekten modern başyapıt. Uzun zamandır basında daha çıkar çıkmaz bu kadar yüksek notlar alan ve çok iyi olduğunda fikir birliğine varılan bir albüm hatırlamıyorum.
Kan ağlıyorum
“Infinite Granite’i sikime, taşağıma sürdüm; gel de al” diyor.
ESASLİ
Heathenin blastbeat-e bağladığı kısımda kabime bıçak saplamamak için zor tutuyorum kendimi
TanSolo beyi mükemmel teşbihleri dolayısıyla kutluyorum
Kritiğe fazlasıyla katılıyorum. Türün adına ne derseniz diyin Deafheaven yaptığı müziği kendi içinde en iyi yapan grup. Yıllar geçtikçe Sunbather’ı da aşacağını düşündüğüm bir çalışma. Umut, hayal kırıklığı, sevinç, depresyon, hüzün hatta korku.. Hayata dair her duygu bu albümde. Belki de herkesin mükemmelliğinde hemfikir olması da bu yüzden.
Bu arada Deafheaven’ın izinden gittiğini düşündüğüm(ama taklidi değil kesinlikle) Møl de yeni albüm çıkarmalı artık
06.04.2025
@Noumena, Deafheaven’ın izinden gitmeye çalışan ama hiç gidemeyen Ghost Bath var bir de. O kadar gitmeye çalıştılar ki albümlerinden ikisinin adı Moonlover ve Starmourner ahah
06.04.2025
@Ahmet Saraçoğlu, ‘kan ve gül’ temalı son klibine rastladım geçenlerde, gözlerim kanadı 😂
09.04.2025
@Ahmet Saraçoğlu, Moonlovera haksızlık edildiğini düşünüyorum
06.04.2025
@Noumena, kesinlikle katiliyorum. 2. Album diorama kritigi gelse keske.
Yılın albümü
Bu güzel kritik ile birlikte bugün imkanlar dahilinde döndürücem albümü. I’ll be back…
Başyapıt ve yılın albümü. Winona da sanırım tür ayırt etmeksizin dinlediğim en iyi parçalardan biri. Dream House ile birlikte grubun en iyi şarkısı uzak ara bence.
Cümleten sağ olun, hem yazıyı hem albümü beğenmenize çok sevindim.
Magnolia ilk çıktığında Öz New Bermuda yapıyolar diye düşünürken albümü tamamen dinlediğimde baya şaşırdım. Bu kadar lezzetli ve ruhlu olmasını hiç beklemiyordum. Ordinary Corrupt Human Love’ın falan aksine temponun düşmediği Sunbather’ın bir adım ötesine gidebilmiş bir albüm olmuş. George ve Kerry ağabeyler yine hayvan gibi şiitmişler.
Müziğin tekrardan çok üstün birşey olduğunu anladığım bir başyapıt oldu, köpeği olduk valla. Albümün hissettirdikleri incelemede çok iyi anlatılmış. Muazzam bir eser
Yine ben
Albüme aşığım
Sağ olun
Kapaktaki Jenna Haze’miş ya la. Baya uğraşmışlardır herhalde kadını bu kadar çirkin göstermek için.
06.04.2025
@daud, elinde büyüdük be. Üzerimde emeği çoktur.
06.04.2025
@daud, götünü görmeyince tanıyamadım.
06.04.2025
@Cerca C., @ismail vilehand, Estetik mevzularına girmediği için kendisini ayrıca takdir ettim, güzelliğinden bir şey kaybetmemiş.
06.04.2025
@daud, ben de hemen derin araştırmamı yapıp son halini inceledim, yaşına rağmen çok cici maşallah 🧿
“yalnız birey, güçlü bireydir”. mast-der manifesto’yu hatırladım nerdeyse 30 yıl sonra.
Yazıyı beğendim, yazar arkadaşın başka yazılarını da görmek iyi olur, tebrik ederim.
Metalin youtube döneminde dopamine – melting diye bi şarkı vardı. Full albümünü bile bulamamıştım o zamanlar. LPwP de o şarkıyı anımsattı ve bi de ne göreyim; grup spotifyda. Başka bi hatırlayan çıkarsa çok sevincem;
https://open.spotify.com/track/6GWR2Owajq94f0Ln0p0ChU?si=hiAWotuzThiN-M_WIgOLbw
Şimdiye kadar en sevdiğim Deafheaven albümü New Bermuda’ydı ama sanırım artık bu. Tüm farklı dönemlerinin en iyi yönlerini tek bir albümde toparlamışlar, baya baya ustalık eseri. Ek olarak lirikleri de çok beğendim. Çok güçlü bir rakip çıkmazsa benim için yılın albümü olacak. Kritik de güzel olmuş, eline sağlık.
08.04.2025
@dust, bu albüme kadar benim favorim de New Bermuda idi. Zevklerimiz genel olarak paralel gözüküyor. Seviliyorsun.
08.04.2025
@TanSolo, aynen <3
Müthiş albüm müthiş. Her yerden bu kadar yüksek puanlar alınca abartılıyor diye düşündüm ama hem Deafheaven ile tanışmış oldum hem de bu sene dinlediğim en iyi şeylerden birini keşfetmiş oldum.
Açılış ve geçişler konusunda incidental serisi ders olarak okutulmalı. Bunun haricinde ‘Doberman’ ile çok yüksek perdeden giriş yapılmış ve diğer parçaların bu arkadaşın altında ezildiği gerçeği var. En azından benim için durum bu şekilde. Zamanla diğerleri önüne geçer mi diye düşünemiyorum, çünkü bu parça olacak iş değil. Albümü sene sonunda çok yükseklerde görürüz bundan şüphe yok artık.
Allah olmak istiyosa toplanak allah diyek. Öyle bi albüm
sabah 8 dersi ve giderken ben yine seni dinliyorum
Incidental 2′den Revelator’e geçiş inanılmaz tükürüksüz bir şey ya. Olm insan olun azıcık bu kadar iyi yaparsanız sonraki albümleri nasıl yapacanız
AUUUUUUU
Albümden 2 şarkı dinleyip ülkenin malum durumu yüzünden hiçbir şeye yeterince konsantre olmadığımdan iyi lan galiba sonra derine inerim deyip albüme girmemiştim. Bir New Bermuda fanı olarak haftalardır ilk defa bugün müzik dinleyebiliyorum, gündem gerekliliklerini unutmadan ama zevkle albüme dalacağım.
Şaka-maka gerçekten metal tarihine adını gözümüzün önünde yazdıran bir albüm olucak bu,2010-larda nasıl bir Sunbather gerçeği varsa (bazı kommuniteler tarafından dışlanda da),LPWP bu kommuniteler tarafından da kucaklanacak ve 2030-larda,2040-larda baktığımızda 20-lerin adı anılmadan geçmeyen albümlerinden olucak
Sonu Tree ile biten Deafheaven parçaları o ağacı götüme soksan daha az acı verirdi dedirtme ihtimali olan şeyler imiş
Sevmedim.
Kadrosunda seri katil tipli ama sevimli aynı zamanda gözlüklü gitarist varsa, o gruptan korkacaksın arkadaş.
10.04.2025
@P L A G U E, Ahahahahahahaa şu meme direkt değil mi?
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQblFFYpT5i8m8X8WdRTv-NRxup0x_aNtaRN4uUjb5riDxL26G1yOv1maE&s=10
10.04.2025
@Kürşat, çok iyi denk gelmiş :)
Öne çıkanlarda Winona eksik kalmış. Her dinlediğimde parçalanıyorum.
New Bermuda sonrası hiç dinlememiştim. Bu albüm harika olmuş. Çok özlemişim
‘Magnolia’ ile küçük bir liste arası.
Bu parçanın bazı yerlerinde Mgła ve Gaerea hayaletleri sikişiyor. Hangisi aktif, hangisi pasif bilmiyorum ama keyif aldıkları kesin.
Zamanında dinlemeye çalışıp bir kenara bıraktığım gruplardan ancak bu albüm sardı.