Bazen özgün bir tema pek çok şeyin altından kalkabiliyor, kimi şeylerin görmezden gelinmesini sağlayabiliyor, sizi benzer türde müzik yapan diğer gruplardan ayırabiliyor.

SPIRITWORLD Vahşi Batı temasını üzerine geçiren ve yaptığı thrash metal, death metal, hardcore harmanını bu ambalajla sunan bir grup.

Bu kovboy, Texas, İyi Kötü Çirkin havası üzerlerine öyle iyi oturuyor ve metal dünyasının genelinden ayrı durmalarını sağlıyor ki başka herhangi bir grubun düz tişört pantolonla çıkıp yapsa SLAYER çakması şeklinde yaftalanacağı bir ortamda bu şekilde gömülmeden, hatta övülerek ayakta kalmayı başarıyorlar.

SPIRITWORLD gerçekten de fazlasıyla SLAYER odaklı bir müzik yapıyor. İçinde PANTERA da var, INTEGRITY kasa hardcore da. Ne var ki başı çok net şekilde SLAYER çekiyor.

İlk iki albümlerinde bu taraflarını saklama gereği duymadan yazdıkları riflerle pek çok insanın dikkatini çeken grup, şimdi de kariyerinin en önemli albümü olan “Helldorado” ile karşımızda.

“En önemli”den kasıt elbette ki en iyi veya en değerli değil. Bence “Helldorado”nun SPIRITWORLD için çok önemli olmasının sebebi, adlarını iyice duyurmuşken çıkardıkları ve belki de büyük bir patlama yapabilecekleri bu albümlerinde çok radikal bir karar vermiş olmaları ve kuvvetle muhtemel bu kararın grubun geleceğini de etkileyecek olması.

SPIRITWORLD “Helldorado”da önceki albümlerdeki SLAYER ilhamını, üstelik daha da bariz biçimde yansıtırken, bir yandan da country karakterli şarkıları da albüme eklemekten çekinmemiş. Üstelik de bir değil, iki değil, üç değil, dört şarkıyla bunu yapmış ve zaten yirmi sekiz dakika gibi kısa bir süresi olan albümün üçte birinden fazlasını buna ayırmış.

Bu neden önemli, çünkü bu ileride SPIRITWORLD’ün tamamı country şarkılarından oluşan albümler yapmasına da yol hazırlayabilir, belki bekledikleri sonucu alamazlarsa ileride bu olayı bu kadar fazla yapmamalarını sağlayabilir veya zaman içinde VOLBEAT’in “The Garden’s Tale”, “Sad Man’s Tongue”, “Still Counting”de yaptığı kafaya yakın bir yerde konumlanmasına ön ayak olabilir. Bence olacaksa da böyle olmalı, zira country şarkıları yüzünden gayet taş gibi altı şarkı barındıran bir albüme daha yüksek not vermek isterken veremiyorum, zira bana kalırsa sıkıntılı olan kısım albümün koskoca üçte birinden daha uzun.

Bu durum bence epey bir can sıkıcı. “Helldorado” çıktığından beri altı, yedi kere dinledim ve country şarkıları intro gibi görüp direkt geçiyorum. Öyle olunca da kalan on sekiz dakika, gerçekten de EP gibi bir şey oluyor. Hafta sonu sitede HYPERMASS ve CARNAL FORGE EP’lerini yayınladık, şu an “Helldorado”yu yazarken de sanki arka arkaya üç EP incelemesi yayınlayacak gibi hissediyorum. Diyelim ki bunu görmezden geldik ve metal tarafına odaklandık, “Helldorado”nun o kısmı aşırı iyi. Açılışı yapan wild west metal tadındaki “Abilene Grime” çok eğlenceli, “Waiting on the Reaper” ve “Oblivion” ikilisi taş gibi. Sonra “Cleansing” adlı heyecan ve gaz düşürme seansı araya giriyor ve akabinde yine nefis bir şarkı olan “Stigmata Scars” başlıyor. Grup bu kontrastın sert şarkıları daha da sivrilteceğini düşünmüş olabilir, ama böyle olmuyor. “Waiting on the Reaper”, “Oblivion”, “Stigmata Scars” üçlüsü arka arkaya on dakikalık bir coşku yaratacakken, grup resmen bu zevke ket vuruyor.

“Helldorado”nun metal kısmındaki bazı şarkıları “Pagan Rhythms” ve “Deathwestern“deki pek çok şarkıdan daha çok beğendim, bu yüzden bu kadar beğendiğim altı şarkının olduğu bir albüme bu notu vermek canımı sıkıyor. Ne var ki country şarkıları albümün momentumunu hakikaten öldürüyor, hatta SPIRITWORLD gibi genlerinde köpeklik olan bir grup olduğu düşünüldüğünde bildiğin piç ediyor. Bu yüzden bu olayı yapacaklarsa da yukarıda değindiğim gibi VOLBEAT’in “The Garden’s Tale”, “Sad Man’s Tongue” kafasıyla, metale yedirerek yapmaları gerektiğini düşünüyorum. Bahsi geçen dört şarkı da grubun metal karakterini yansıtmış olsaydı “Helldorado” çok daha iyi bir albüm, hatta en iyi SPIRITWORLD albümü olabilirdi, ancak şu hâliyle albüm ne yazık ki kendi bacağına sıkıyor.

Kendi bacağına sıkmak da kovboyluğa yakışmıyor.