Teknik death metal dünyası birbirinden yetenekli ruh hastalarıyla dolu. Muhammed Suiçmez ekolünde yer alan ve yaptığı müziğin her şeyine hâkim olan figürler, gerektiğinde işi şova da dökebilen daha ekstrovert tipler, her albümünde grubun geri kalanıyla yollarını ayıran diktatör adamlar, her albümünde grubun geri kalanının gruptan kaçmasına neden olan sorunlu adamlar, adından başka hiçbir şeyini bilmediğiniz ancak sapkınlık düzeyinde iyi gitar çalan nerd’ler.

Ve bir de Jonas Bryssling…

Jonas Bryssling’in kendi kategorisini hak eden bir müzisyen olduğunu düşünüyorum. Hayatımda yazdığım ve metal içerikli bir sitede (metal-pit.com) yayınlanan ilk incelemem olması muhtemel “Cabinet” albümündeki (PA’daki incelemeyi sonradan başka arkadaş yazmıştı) manyaklık, sonra “Noctambulant”la ulaştığı yer, sonra “Incurso”yu çıkarıp noktaladığı SPAWN OF POSSESSION’ın 2000 sonrası teknik death metal sahnesinin en önemli gruplarından biri olduğu ortada. Sadece çok iyi gitar çalması, çok çetrefilli besteler yapması değil; Bryssling’in yer yer klasik müzik bestecilerini anımsatan katmanlı ve iç içe geçmiş gitar yazımının bir benzerinin tech-death dünyasında bile pek görülmediğini düşünüyorum. Üstelik sadece teknik gövde gösterisi ve sapık müzisyenlik olarak da kalmıyor, “Noctambulant”taki “Scorched”tan da bildiğimiz üzere müthiş atmosferler, gerginlikler, tatsızlıklar da yaratabiliyor.

RETROMORPHOSIS’in ne olduğuna gelecek olursak, esasında SPAWN OF POSSESSION “Incurso” sonrasında dördüncü albümü için çalışmaya başlamıştı ve albümün adı da “Retromorphosis” olacaktı. Ne var ki grup dağıldı ve tarihler 2020’yi gösterdiğinde Jonas Bryssling, davulcu Henrik Schönström hariç “Incurso” kadrosunu tekrardan toparlayıp davula da ODIOUS MORTEM’de ve DECREPIT BIRTH’te yaptığı acayip işlerden bildiğimiz KC Howard’ı oturtarak, albüm adını da grup adı yaparak RETROMORPHOSIS’i kurdu.

Dolayısıyla “Psalmus Mortis”, SPAWN OF POSSESSION’ın dağılıncaya kadar üzerinde çalışmakta olduğu materyaller ve yeni yazılan şeylerle ortaya çıkan bir albüm. “Psalmus Mortis”le ilgili ilk söyleyebileceğim, her ne kadar albüm yine çok büyük oranda bir Bryssling eseri olsa da ya kadronun geri kalanının da katılımından ya da Bryssling’in sonradan RETROMORPHOSIS’i dümdüz SPAWN OF POSSESSION yapmak istememesinden dolayı dinlerken Bryssling elinden çıkmamış gibi gelen çeşitli şeyler duyuyor olmam. Böyle düşünmemin sebebi, eğer Bryssling yıllar sonra bir farklı isimde bir SPAWN OF POSSESSION geri dönüşü planlamış olsaydı, en basitinden açılıştaki enstrümantal intro “Obscure Exordium”u bile çok daha hastalıklı bir şey olarak kurgulardı gibime geliyor. Intro SPAWN OF POSSESSION standartlarına göre epey konvansiyonel yapıda ve kendi adıma konuşursam daha ilk andan dördüncü SPAWN OF POSSESSION albümünü dinlemiyor olduğumu bana hissettirme görevi gördüğünü söyleyebilirim.

Sonraki şarkılarda işin dozu elbette ki artıp türlü türlü sapkınlıklara sahne oluyor, ancak bunca yıldır albümdeki müzisyenlerin yer aldığı pek çok projeyi yalayıp yuttuğumdan şarkıların belirli yerlerinde Bryssling, belirli yerlerinde Münzner imzası olduğuna dair çeşitli tahminlerim var. Mesela “The Tree”nin girişi veya grupla aynı adı taşıyan şarkının 1.35’teki kısımları Bryssling diye bağırıyor; onlar çok büyük ihtimalle “Incurso” sonrasında, “Retromorphosis” olması planlanan albüm için yazılan şeyler. Diğer yandan “Vanished” girdikten sonraki tapping’li lead gitar da apaçık Münzner diye göz kırpıyor. YouTube’da Bryssling’in yakın zamanda verdiği uzun röportajlar var ve bu konuları çok daha detaylı açıklıyor, ancak hepsini dinleyecek zamanı bulamadığımdan, o röportajları izleyen olduysa incelemede atladığım ya da yanlış yorumladığım bir şey varsa söylerse sevinirim, düzeltmiş oluruz.

Bu detayları bir kenara bırakırsak RETROMORPHOSIS tam anlamıyla üst düzey müzisyenlikle dolu bir hayvanlık gösterisi. Bas çalıyorsanız Erlend Kaspersen’i, gitar çalıyorsanız Jonas Bryssling’i ve Christian Münzner’i, davul çalıyorsanız KC Howard’ı dinleyerek ya enstrümanınızdan soğuyabilir ya da gaza gelip daha da gelişmek için motivasyon bulabilirsiniz. Yine de kendimizi kandırmayalım, büyük olasılıkla bir soğuma olacak. Bu durumu bir kenara bırakırsak, “Psalmus Mortis”i doğal olarak beğenmiş olmakla birlikte içinde, hatta kalbinde Bryssling’in yer alıyor olmasından dolayı beklediğim atmosferi tam olarak bulduğumu da söyleyemeyeceğim. SPAWN OF POSSESSION’ı çok üst düzey bir sapkınlık yapan şey grubun teknik death metalin sınırlarını zorlarken bir yandan da atmosfer yaratmayı başarıyor olmasıydı. Bu açıdan bakınca, belki albüm konseptinin bu tarz için sıra dışı olmasından (“Christie Hala’nın Vasiyeti” diye teknik death metal şarkısı yapmış adamlar) belki belli şarkıların veya albümdeki bazı bölümlerin farklı zaman dilimlerinde yazılmış olmasından “Psalmus Mortis”i tam ve bir bütün olarak içselleştirmekte bir tık zorlanıyorum. Bireysel performanslar elbette ki ders diye okutulacak cinsten ve kompleks şarkı yapılarına diyecek bir şeyim de tabii ki yok. Ama muhtemelen SPAWN OF POSSESSION markasından dolayı ister istemez bu tarz bir “SoP daha iyi” düşüncesi tepede bir bulut gibi asılı duruyor.

Buna rağmen, verdiğim nottan da anlaşılacağı üzere SPAWN OF POSSESSION ruhunun geri dönmüş olması, bu kadar üst düzey müzisyenin bir albümde buluşmuş olması, Bryssling’in dehasına yıllar sonra tekrar tanık olabiliyor olmak elbette ki harika bir şey. SPAWN OF POSSESSION bende özel yeri olan bir grup, o yüzden yukarıdaki serzenişlerim de tamamen kişisel ve çok detayda kalan şeyler. Objektif olarak baktığımda “Psalmus Mortis” dünyada teknik death metali en iyi yapan birkaç adamın ortak imzasını taşıyan, bu iş böyle yapılır dedirten, baştan sona ezici bir gövde gösterisi. Türü seviyorsanız kesinlikle, tabii ki de, her türlü dinleyin.