Metal tarihinde en az rastlanan türlerden birinden bahsetmek üzere bir aradayız. Doom metal, yapısı gereği az şeyin yapıldığı, temponun fazla yükselmediği, çoğu zaman monotonluğu bir silah olarak kullanan, deneyselliğin nadiren ön plana çıktığı bir tür. Rifler üzerinden ilerleyen doom metal zaman zaman bir miktar değişken bir yapıyla sunulup “progresif doom metal” adı altında da nadiren karşımıza çıksa da bugünkü konuğumuz CONFESSOR olayı başka bir boyuta taşıyan ve “teknik doom metal” olarak anılan bir müzik yapan nadide bir grup.

Teknik doom metal deyince elbette ki tekcik death metal ayarında bir şey beklemek çok anlamlı olmaz, zira doom metali doom metal yapan unsurların yine yerli yerinde olması gerek. CONFESSOR işte bunu başarabilen ve müziğini doom metal ekseninde tutup bir de teknik işlere girişmeyi başaran bir oluşum. Kullandıkları vokalleri de düşünürsek, yaptıkları müziği “doom metal yapan WATCHTOWER” gibi bir şeye benzetebiliriz, ama o da belki. Grubun Metal Archives profilindeki benzer gruplar sekmesine bakarsanız tam olarak “teknik doom metal” yapan bir tane bile grup olmadığını, internette “technical doom metal” diye arattığınızda bu tanıma CONFESSOR kadar uyan başka grup bulunmadığını görebilirsiniz.

Bu yüzden CONFESSOR, üstelik bir de bugün anlatacağımız “Condemned”in ta 1991’de çıktığı düşünüldüğünde, gerçekten de nevi şahsına münhasır bir grup ve “Condemned” de zamanı açısından gerçekten özel bir albüm. İçinde dönemin önemli doom metal oluşumlarından SOLITUDE AETURNUS’un doom metal özelliklerini de bulmak mümkün, neredeyse DEATH’e kaçan entrikalı işleri bulmak da. Tempo hızlanmasa da gitaristlerin parmakları ağrımasa da ortada gerçekten de doom metalin en sıra dışı örneklerinden biri olduğu aşikâr.

CONFESSOR’la ve “Condemned”le ilgili en çarpıcı olaysa müziğin bu beklenmedik karakterinden ziyade kullandıkları vokaller. Vokalist Scott Jeffreys kesinlikle herkese göre olmayan, ilk duyduğunuzda muhtemelen grubun kadın vokalist kullandığını düşünebileceğiniz tarzda bir sesi var. Albümün içine girme konusunda kimilerinin engel olarak görebileceği belki de tek detayın bu olabileceğini tahmin ediyorum. CONFESSOR’ı CONFESSOR, “Condemned”i de “Condemned” yapan olayların başında Jeffreys’in sesi gelse de bazıları alışmakta güçlük çekebilir. Bu açıdan benzer bir örnek olarak kimilerinin içinde girmekte güçlük çektiği, müziğin gücünün yanında eğreti bulduğu VIO-LENCE vokalisti Sean Killian’ın grubun klasik albümü “Eternal Nightmare”deki performansına benzetebiliriz.

Müziğin geri kalanında CONFESSOR’ın 34 yıl önce giriştiği bu işin altından çok başarılı şekilde kalktığını görüyoruz. Şarkılar içinde bulundukları alt türe sadık kalmakla birlikte son derece parlak zihinlerden çıktıklarını hissettiriyorlar. Aksak ritimler, gitarların arada kopup gittiği anlar, davulun sıra dışı paternlerle ve sürprizlerle dolu olayları ve vokalin tüm bu kaos üzerine beklenmedik anlardaki girişleriyle yer yer aklınıza SPIRAL ARCHITECT’i, belki “The Screaming Breath” gibi düşük tempolu ANACRUSIS şarkılarını, yer yer vokal hariç ATHEIST – “Piece of Time“daki kimi şarkıları akla getirebilecek anları bile “Condemned”in “oha neler oluyor?” nidalarıyla dolu evreninde bulmak mümkün. Sonuna kadar deneysel, sonuna kadar umursamaz ve belli ki içlerinde yaratıcı ve başkalarına benzemeyen bir şey yapma tutkusuyla yanan beş tane adam…

Türkçede yazılan ender CONFESSOR incelemelerinden biri olduğunu tahmin ettiğim bu yazıyı noktalarken söylemek isterim ki CONFESSOR metal dünyasında en az rastlanan şeylerden birini bundan 34 yıl önce yapmayı, üstelik de çok iyi yapmayı başarmış bir grup. Benzerini bulmak için epey çaba sarf etmeniz gereken bir müziği o zamandan yapmaya cesaret etmiş olmaları ve teknik unsurlarla doom metal gibi birbirine tamamen tezat gözüken iki karamı ustalıkla bir araya getirmeleri bile “Condemned”in günümüzde kimileri tarafından kült bir albüm olarak değerlendirilmesini anlamlı kılıyor. Bence bir bakın, benzerine çok az rastlanır şeyler duyacağınızı garanti edebilirim.

Yazıyı da grubun bir videosunun altında gördüğüm ve CONFESSOR’ı çok iyi yansıtan bir yorumla kapatayım:

“Bu albüm çıktığında insanlar ne olduğunu tam olarak anlayamadı. Bizim gibi bazı manyaklar ise ne kadar iyi olduğunun farkındaydık ve albüme bayıldık.”

Siz de o bazı manyaklardansanız, albüme bayılacaksınız.