HELLHAMMER’ın “Apocalyptic Raids”i çıkardıktan çok kısa bir süre sonra dağılmasının ardından, Tom G. Warrior ve 2017’de aramızdan ayrılan Martin E. Ain CELTIC FROST olarak tekrardan faaliyete geçmiş ve böylece hem HELLHAMMER’ın metal tarihinin en kült oluşumlarından biri olmasını sağlamış hem de thrash metal, death metal, black metal, doom metal, hatta gotik metali etkileyecek düzeyde kapsamlı ve ilham verici manyak yolculuklarına başlamışlardı.

Kuruluşunun hemen ardından çıkardıkları “Morbid Tales” EP’si de hem beş ay önceki “Apocalytic Raids”e göre ne kadar hızlı gelişimler kaydettiklerini hem de CELTIC FROST’un nasıl etkili bir oluşum olabileceğini göstermesi adına tam anlamıyla numunelik bir yapıttı.

Tom G. Warrior’ın çeşitli röportajlarına bakarsanız, bu karanlık sanatı yapma sebebinin ve aldığı ilhamın çocukken yaşadığı çeşitli şeylerden geldiğini görebilirsiniz. CELTIC FROST’u kurduktan sonra çıktığı yolda her ne kadar araya “Cold Lake” gibi bir abukluk soksa da yıllar sonra gelen “Monotheist”in ve sonradan çıkacak TRYPTYKON’un sapkın karanlığından bile Warrior’ın nasıl rahatsız bir insan olduğunu ve her daim öyle olacağını görmek mümkün.

Cümleye “her şeyin başı olan “Morbid Tales” EP’sinde…” diye başlamak isterdim, ancak elbette ki HELLHAMMER’dan gelen pek çok şey de bu EP’nin oluşmasında önemli rol oynuyor.

Diğer yandan “Morbid Tales”in gerek kayıt gerek bestecilik açısından sadece beş ay önceki “Apocalyptic Raids”e oranla çok daha olgun ve profesyonel bir yaklaşımı olduğu da ortada.

Adını CIRITH UNGOL’un 1981 çıkışlı “Frost and Fire” albümündeki “Frost”tan alan CELTIC FROST, “Morbid Tales”de VENOM, MOTÖRHEAD, GBH, DISCHAGE gibi gruplardan aldığı ilhamı sonradan kendi karakteristik özellikleriyle arşa çıkaracağı müzikal kimliği oluşturmakta kullanmıştı. Punk kimliğinin de belirgin şekilde hissedildiği EP’nin açılış şarkısı “Into the Crypts of Rays”de bu etkiler, yanında metalleştirilmiş d-beat hareketleriyle de yansıtılıyor, “Procreation (of the Wicked)”da olaya groove da katıyor, “Danse Macabre”da her yeri gerim gerim gerdikten sonra kapanıştaki “Nocturnal Fear”da ise “aga siz ne yapıyorsunuz?” dedirtecek fikirlere yer vermekten çekinmiyorlardı. Bugün MAYHEM’in “Deathcrush”ına, DARKTHRONE’un “In the Shadow of the Horn”una falan baktığınızda bile “Morbid Tales” ilhamlarını görebilirsiniz, ki zaten Fenriz de yıllar sonraki bazı açıklamalarından bundan bahsetmişti.

Bunu yaparken EP’nin kaydının HELLHAMMER’a oranda ne kadar güçlü ve etli olduğunu, davulların ne kadar etkili ve dominant hâle geldiğini, Warrior’ın vokallerindeki profesyonelleşmeyi ve CELTIC FROST’u CELTIC FROST yapan pek çok şeyin nasıl ortaya döküldüğünü de ifade etmeden geçemeyiz. EP’nin remastered versiyonu elbette ki kulağa daha güçlü gelse de orijinal sürümde de belirgin bir atılım olduğunu, Ain ve Warrior’ın sanki “HELLHAMMER’da fragmanını sunduk, CELTIC FROST’la ortalığı dağıtmaya geliyor” tarzı bir yaklaşımda olduklarını hissetmemek elde değil.

Dünkü “Apocalyptic Raids”e olduğu gibi “Morbid Tales”e de not vermek istemiyorum, zira CELTIC FROST bu EP’nin ardından çok daha gelişkin ve ilham verici işlere imza attı. Bu EP’ye 9 ve üstü bir not versem, ki bunu hak ediyor, o zaman “To Mega Therion” veya başka bir albümlerine 12, 13 vermem gerekecek. O yüzden bu EP’ye olan saygımı, not vermeyerek göstermiş olayım. Ekstrem metal tarihinin önemli tapı taşlarından, sarsıcı, her anlamda çok önemli bu EP’yi ekstrem metalin en büyük ilham kaynaklarından birini deneyimlemek isteyen herkesin mutlaka dinlemesi lazım.

Büyüksün CELTIC FROST (“K” ile. “Seltik” değil, “Keltik Frost”).