Amfi açıkken cazır cuzur gürültülerle gitara şakırt diye sokulan bir jack kablosu ve duyulan feedback, hızlıca ayarlanan bir hi-hat ve ele alınan yıpranmış iki baget…
Pazar günü attığım bir yorumda haftaya iki yeni albümün incelemesiyle başlayacağımızı, ardından da eski klasiklerden devam edeceğimizi söylemiştim, ancak son iki günkü kepazeliğin ardından 2025’in şerefini kurtaracak bir yeni albüm yayınlamanın farz olduğunu hissettim. Son iki günün saçmalıklarını bugünkü albümle temizleyelim ve eski klasiklerimize yarın devam edelim.
Dün ve önceki gün incelemelerini yayınladığımız OBSCURA ve DREAM THEATER albümleri dinleyip arabada sinir krizleri, varoluşsal sorgulamalar, panik ataklar geçirmemin ardından beni kendime getirecek, yola sağlam kafayla devam etmemi sağlayacak, “oh be dünya varmış” dedirtecek ne dinleyeyim diye düşünmemle “ulan MANTAR var ya” deyip “Post Apocalyptic Depression”i açmam bir oldu.
İki saatlik o sinir harbinin ardından birilerinin beni 30-35 dakikada yeniden hayata bağlaması gerekiyordu ve elbette ki bunu deli manyak Hanno ve en kral gurbetçi Erinç’ten daha hızlı yapabilecek başka kimse yoktu.
MANTAR bugüne kadar sound’unda çeşitli değişikliklere gitse, arada black metale arada sludge’a ağırlık verse de müziklerinin temelini oluşturan sludgy punk karakteri albümden albüme daha rafine hâle gelerek günümüze kadar ulaştı. MANTAR’la ilgili en önemli ve değerli şeylerden biri, adamların genel olarak belli bir sound’ları ve beste karakterleri olsa da her şarkıya farklı bir kimlik yüklemeyi başarabilmeleri.
Önceki albümlerde 3,5-4,5 dakika arası şarkılarla bunu yaparlarken, “Post Apocalyptic Depression”da bunu geneli 2,5 dakikalık şarkılarla yapabilmiş olmaları takdire şayan. Adamlar ne zaman başladı ne zaman bitti anlamadığınız, bir anda vurup geçen şarkıları arka arkaya diziyorlar ve nasıl oluyorsa her şarkı farklı bir yönüyle öne çıkarabiliyor.
Bunu yapmalarını sağlayan şeylerden biri, farklı ilham kaynaklarını kendi sound’ları içinde eriterek farklı duyulan şeyler ortaya çıkarabiliyor oluşları. Yani aslında başka bir şeye öykünseler bile bunu kendi şerefsizlikleriyle harmanlayıp farklı bir karakter yaratabiliyorlar. Örneğin yapısal olarak albümün en cazgır şarkılarından olmayan “Two Choices of Eternity” ve “Face of Torture”da “Bleach” dönemi NIRVANA’ya benzer, NIRVANA’nın iyice paçoz ve sert tarafını yansıttıkları şeyler duyuyoruz.
Diğer yandan albümdeki favorim olan “Halsgericht”te KVELERTAK’ın ilk albümünü sofralarımıza taşıyor, “Church of Suck”ta AMEBIX gibi daha özbeöz crust punk gruplarına, yer yer DISCHARGE’vari daha saf crust kafalarına yanaşıyorlar. Dogma Down”da da ilginç bir İngiliz etkisi var ve nakaratından fuzzy gitarlı Brit rock’vari bir hava alıyorum.
Bu gibi saptamalar, gözlemler iyi hoş, ancak esas konu elbette ki MANTAR’ın harbiden de çok cool iki adamdan oluşması ve bunun sonucu olarak çok karizma bir müzik yapması. Karizma müzik herkese göre değişir elbet, ama adamların detaylara girmeden, üstelik sadece iki kişiyle girip bir çırpıda işlerini bitirmeleri, introymuş, farklı enstrümanmış kasmadan pataklayıp çıkmaları bana çok kral hareket olarak geliyor.
Yeni bir MANTAR albümü dinlediğiniz zaman biliyorsunuz ki hiç öyle mıymıy bir şeylerle, detaylarla, atmosferle, şunla bunla uğraşmayacaksınız. Amfi açıkken cazır cuzur gürültülerle gitara şakırt diye sokulan bir jack kablosu ve duyulan feedback, hızlıca ayarlanan bir hi-hat, ele alınan yıpranmış iki baget ve gerisi kanlı terli bir şiddet.
Kadro Hanno Klänhardt: Vokal, gitar
Erinç Sakarya: Davul, vokal
Şarkılar 1. Absolute Ghost
2. Rex Perverso
3. Principle of Command
4. Dogma Down
5. Morbid Vocation
6. Halsgericht
7. Pit of Guilt
8. Church of Suck
9. Two Choices of Eternity
10. Face of Torture
11. Axe Death Scenario
12. Cosmic Abortion
Albüm ortamlara salındığından beri dinlemediğim bir gün olmadı. Duyduğum her şeyden çok memnunum fakat durmuyor deli yüreğim ve ne kadar yanlış olduğunu bilsem de bir önceki iş ile kıyaslamadan duramıyorum. Pain is forever’ı aradan 3 yıl geçmesine rağmen hâlâ deliler gibi dinliyorum, hatta daha da geriye gidersek Ode to the Flame başucu albümlerimden biri. Bu albümün benim için uzun vadede çok kalıcı olmasını beklemiyorum. Olursa ne mutlu.
Misal ‘Odysseus’ kıvamında bir parça duymak isterdim, olmadı. Bu tarzda bir parça olmaması benim için bir eksiklik ama eski deli nirvana kafasına girdiği parçalar muazzam ve özellikle ‘Halsgericht’ albümün açık ara en iyisi. Coşmamak imkansız.
Sonuç olarak çok iyi albüm, yağ gibi akıp gidiyor, loopa aldırıyor. Şimdilik yeterli mi? Tabii ki yarraam.
Son iki haftada güzel sludge, stoner temelli albümler çıktı. Aralarında en çok dinlediğim bu, peşinden 16, Negative 13 ve Throne’un yeni çıkan albümleri dinleyince baya iyi gidiyor, ilgilenenler bakabilirse keyif alacaklarını düşünüyorum.
On ay sonra sene sonu listeleri buraya düşerse Mantar kesin orada gözükücek.
Rezil rüsva gitar tonları yırtınan vokalleri sludge ve punkı harmanlamaları iki kişi olmaları tavırları her şeyiyle aşırı sevdiğim bi grup Mantar, çok orjinal bi tınıları var. Hiç önceki işlerle kıyaslamadan tadını çıkardığım iyi bi albüm oldu, baya tutkulu bi iş bence, crusttır rocktır o kafalara girdikleri şarkıları ayrı seviyorum, çok iyi yediriyorlar soundlarına. İşi hiç uzatmadan yardırmaları ayrı güzel. Çamura köpekliğe doyurdu beni.
Mantar’ın köpeği olarak PLAGUE’in çağrısına kulak veriyorum ve yorumumu bırakıyorum. Klasik Mantar mükemmel albüm, çıktığından beri dinlemediğim gün sayısı 1.5 falandır. Ama ille de bir önceki işlerle karşılaştıracak olursak ben de bir Pain is Forver seviyesinde olmadığını düşünüyorum.
Leş, primitif rock ‘n’ roll’un günümüzdeki karşılığı budur. Tam bira içip orta tempoda şılak şılak sikiş yapmalık müzik. Yarınlardan beklentisi olan, dengeli beslenen, alkol almayan, sabah kalkınca multivitamin içenler dinlemesin.
Loading ...
Albüm ortamlara salındığından beri dinlemediğim bir gün olmadı. Duyduğum her şeyden çok memnunum fakat durmuyor deli yüreğim ve ne kadar yanlış olduğunu bilsem de bir önceki iş ile kıyaslamadan duramıyorum. Pain is forever’ı aradan 3 yıl geçmesine rağmen hâlâ deliler gibi dinliyorum, hatta daha da geriye gidersek Ode to the Flame başucu albümlerimden biri. Bu albümün benim için uzun vadede çok kalıcı olmasını beklemiyorum. Olursa ne mutlu.
Misal ‘Odysseus’ kıvamında bir parça duymak isterdim, olmadı. Bu tarzda bir parça olmaması benim için bir eksiklik ama eski deli nirvana kafasına girdiği parçalar muazzam ve özellikle ‘Halsgericht’ albümün açık ara en iyisi. Coşmamak imkansız.
Sonuç olarak çok iyi albüm, yağ gibi akıp gidiyor, loopa aldırıyor. Şimdilik yeterli mi? Tabii ki yarraam.
Çıktığı günden beri cigaraya katık edip dinliyorum. Leziz albüm.
Son iki haftada güzel sludge, stoner temelli albümler çıktı. Aralarında en çok dinlediğim bu, peşinden 16, Negative 13 ve Throne’un yeni çıkan albümleri dinleyince baya iyi gidiyor, ilgilenenler bakabilirse keyif alacaklarını düşünüyorum.
On ay sonra sene sonu listeleri buraya düşerse Mantar kesin orada gözükücek.
19.02.2025
@Scream Bloody Gore, Pentagram’ın yeni albümünde de şu var, enfes:
https://heavypsychsoundsrecords.bandcamp.com/track/walk-the-sociopath
Biraz duman parti kafasına girmek için (Jimi Hendrix ve o zamanların etkisi var bunlarda da):
https://heavypsychsoundsrecords.bandcamp.com/album/fvzz-popvli-melting-pop
Gözümde ilk iki albümü hiç bir zaman geçemiyorlar ama alanında tek oldukları için her albümü el altında olması gerekli.
Grubun özeti, hayvan gibi çamurlu gitar tonu ile güzel rifflerin birbirini sikmesi.
En boktan halleri bile götleri çakıldak bağlamış saykodelik sikimsonik stonerdan 100x daha iyi.
19.02.2025
@Cerca C., Çakıldak hahahahah
Pamuk şeker gibi albüm.
24.02.2025
@EmptyWords, Marşmelov
Rezil rüsva gitar tonları yırtınan vokalleri sludge ve punkı harmanlamaları iki kişi olmaları tavırları her şeyiyle aşırı sevdiğim bi grup Mantar, çok orjinal bi tınıları var. Hiç önceki işlerle kıyaslamadan tadını çıkardığım iyi bi albüm oldu, baya tutkulu bi iş bence, crusttır rocktır o kafalara girdikleri şarkıları ayrı seviyorum, çok iyi yediriyorlar soundlarına. İşi hiç uzatmadan yardırmaları ayrı güzel. Çamura köpekliğe doyurdu beni.
20.02.2025
@eatthegun, Rex Perverso mükemmel bi riff, çıktığından beri kafamdan atamıyorum
İlk albüm kvelertak tatları çok yoğun gerçekten. Rex perverso’nun riffi baya baya mjød cidden.
Kaç tur döndürdüm kim bilir. Şahane iş
sludge/black metalin DARKTHRONE’u.
Gerçekten Mantar sayesinde özlediğimiz erken dönem Kvelertak ruhunu tekrar hissedebiliyoruz.
Yok mu bu adamları TR’ye getirecek bir organizatör?
Bu albüme bira çok yakışıyor.
Gözümden kaçıyor sanmayın, grubu çok seven ama bu albüm altına yorum yapmayan insanlar var.
Mantar’ın köpeği olarak PLAGUE’in çağrısına kulak veriyorum ve yorumumu bırakıyorum. Klasik Mantar mükemmel albüm, çıktığından beri dinlemediğim gün sayısı 1.5 falandır. Ama ille de bir önceki işlerle karşılaştıracak olursak ben de bir Pain is Forver seviyesinde olmadığını düşünüyorum.
Leş, primitif rock ‘n’ roll’un günümüzdeki karşılığı budur. Tam bira içip orta tempoda şılak şılak sikiş yapmalık müzik. Yarınlardan beklentisi olan, dengeli beslenen, alkol almayan, sabah kalkınca multivitamin içenler dinlemesin.
26.03.2025
@ismail vilehand, bateristin tipine ayar oldum yaw. balkonda atletle oturup karıyı kızı dikizleyen iddiacı ganyancı maganda tiplemesi.
27.03.2025
@darkphase, adam Türk ondan. Canlıda çıplak çalıyor.