MANOWAR’un metal dünyasındaki en acayip, en nevi şahsına münhasır vakalardan biri olduğu ortada. Bir yandan kendilerini bir nevi karikatüre dönüştürdükleri bir süreç var, diğer yandan zamanında yaptıkları ve metal tarihine geçmiş efsanevi işler var. Kariyerine baktığımızda MANOWAR’un seksenlerde yaptıklarıyla heybesini doldurduğunu, mainstream’e yakın duran metalin bocaladığı doksanları çok az üretimle geçirdiklerini, 2000 sonrasını ise konserler, on yılı aşan veda turneleri gibi şeyler ve ayıp olmasın diye araya sıkıştırılan birkaç albümle paketlediklerini görüyoruz.

1982-1988 arasında yedi yılda altı albüm çıkaran MANOWAR bu altı albümün yarısından fazlasının heavy metal klasiği denebilecek noktaya ulaşmasını sağladı ve bu sayede heavy metal tarihine tartışmasız şekilde adını yazdırdı. Grup tüm doksanları sadece iki albümle, son çeyrek asrıysa yalnızca üç albümle geçti ve bu albümler “The Triumph of Steel” dışında ancak bir yere kadar ulaşabilen değere sahip işlerdi.

Seksenler MANOWAR’u ise gerçekten de bambaşka bir olay. “Battle Hymns” ile ilk şoku yaşattıktan hemen sonra “Into Glory Ride”ı çıkaran grup, bu süreçte kendi ülkesi ABD’den ziyade İngiltere’de ilgi çekince üçüncü albümüne “Hail to England” adını vererek ilk andan tribünlere oynama geleneğini başlatmıştı. Bu albümdeki “Blood of My Enemies” ve “Kill with Power” gibi hit’lerle kitlesini büyüten grup manyak gibi sadece üç ay sonra bir albüm daha çıkarmıştı. Bu albüm, bana kalırsa görece en az MANOWAR hit’ini barındırmasına rağmen grubun en iyi albümlerinden biri olan “Sign of the Hammer”dı.

Grubun terli ve kaslı adam olmayan üç albüm kapağından birine sahip olan “Sign of the Hammer”, dediğim gibi görece az hit içeren ancak albüm bütünlüğü ve şarkıların değerli detayları açısından grubun zirvelerinden olan bir çalışma. MANOWAR’la 1992 yılında çıkan “The Triumph of Steel”da yer alan ve bugün bile hayatta en sevdiğim şarkılardan olan “Spirit Horse of the Cherokee” ile tanışan ve Eric Adams’ın Kızılderili çığlıklarıyla adeta büyülenen 11 yaşındaki bünyem, akabinde büyük bir MANOWAR hayranı olmuş, grubun tüm CD’lerini almış ve yıllar sonra oluşacak olan “MANOWAR’dan utanan metalci” kavramına inat gruba olan sevgimi sürdürmüştüm.

“Sign of the Hammer” bana kalırsa tamamı mükemmel şarkılardan oluşuyor. Tamamı Joey DeMaio imzası taşıyan bu şarkılara bakınca pek de öne çıkan bir şey yokmuş gibi gözükse de bestelerin derinliği, akılda kalıcılığı ve MANOWAR’un prime’ı olduğunu düşündüğüm kimi anlarıyla albüm tam olarak seksenler ruhunu yaşatan ve derinlerdeki o primal metalciyi uyandıran sayısız fikirler dolu. Çok daha meşhur olması gerektiğini düşündüğüm ve “Hell on Wheels – Live” konser albümünde çok gaz bir canlı performansını dinleyebileceğiniz “Thor (The Powerhead)”in ve albüme adını veren şarkının dışında, albümde içinde ne cevherler barındıran bir dolu parça var.

JUDAS PRIEST’in daha ağır başlı ve hard rock’vari şarkılarını anımsatan “All Men Play on 10”, gazı kökleyen ve konserler için yazıldığı belli olan “Animal”, en underrated MANOWAR başyapıtlarından olan epik “Mountains”, üç yıl sonra çıkıp herkesi şoka sokacak “Black Wind, Fire and Steel”ın fragmanı diyebileceğim “The Oath” ve DeMaio’nun girişinde döktürdüğü “Guyana (Cult of the Damned)”, hepsi de “The Sign of the Hammer”ın MANOWAR diskografisinde kendine has bir yerde durmasını sağlayan unutulmaz eserler arasında.

Sonuçta MANOWAR dinliyoruz, arada tuhaflıklar da yok mu, var elbet. Mesela DeMaio’nun bas gitarıyla keyfi takıldığı ve nedense bir şarkıya dönüştürülme ihtiyacı duyulan “Thunderpick” bunlardan biri. Tamam, bir, bir buçuk dakikalık bir bas pasajını anlarım da üç buçuk dakikalık bas gitar “tıngırdaması”nın ne anlamı var, bence yok. Hayır öyle akılda kalıcı veya çarpıcı bir şey de değil. DeMaio bas gitarından sesler çıkarıyor, aşağı yukarı sadece bu kadar. Bu bir şarkı değil yani, sadece bas gitarla takılan birinin o sırada kaydının alınması.

Konu MANOWAR olunca beğeniler, zevkler, şunlar bunlar işin içine çok giriyor. MANOWAR sizin için başından sonuna hiçbir şey ifade etmeyen, metal kavramı içerisindeki en saçma, en cheesy, en cringe şeylerden biri de olabilir, tam tersine metalin o en saf hâlinin, o en ilkel metalci damarının kabardığı nostaljik ve şahane şey de olabilir. Grupla 2000 sonrasında tanıştıysanız, bunca uyarıcı, bunca farklı şey arasından MANOWAR’un o saf metal kimliği sizi yakalayamamış olabilir, bu gayet normal. Ancak benim gibi 1992 Eylül’ünde Balıkesir güneşinin altında hiç beklemediğiniz bir anda size dinletilen bir şarkı tarafından resmen ele geçirildiyseniz, uzun süre başka şey dinleyemediyseniz, o zaman MANOWAR’un o kült tarafını da görebiliyor ve takdir edebiliyorsunuz.

O Eylül günü Eric Adams’ın ağzından dökülen “Great Spirit, thunder birds fly, we are wild and free, to fight and die by the open sky, Spirit Horse ride for me” dizeleriyle tüyleri ürperen, “Red Cloud, Black Hawk, Sitting Bull, Crazy Horse, Geronimo!” çığlıklarıyla da dizlerinin bağı çözülen 11 yaşında bir çocuksanız, işte böyle yıl 2025 olduğunda bile “Thor (The Powerhead)”de deli gibi coşmak istiyor, “Mountains”da sizi çok eskilere götüren bambaşka şeyler hissedebiliyorsunuz.