Erhan Yiğit

Bir grubun sahip olabileceği sıfatların çoğuna daha kariyerinin ortalarında erişmiş, çok genç bir yaşta elim bir intihar sonucu bünyesindeki en önemli bileşeni bir anda kaybetmiş, kaderi kötü yazılmış gruplardan biri olan, büyük THE BLACK DAHLIA MURDER’ın “Deflorate” kritiğini sonunda yazmaya başlıyorum.

15 yıl önce çoktan yazılmış olması gereken bu yazıyı Tanrı’nın metalseverlere kıyaklarından biri olan bu grubun son albümü “Servitude”dan önce yayınlatmayı planlıyordum ancak bir şekilde yetişmedi. Ben de geç olsun ama güç olmasın diyerek bayağı bir erteledim.

Tüm Death metal dünyasını ele aldığımızda bile bu türün en popüler, en çok sevilen, özellikle türdaşı olan diğer gruplar tarafından da büyük saygı gösterilen topluklarından biri olmayı başarabilmiş THE BLACK DAHLIA MURDER’in bana göre 9/10 seviyelerine ulaşamamış üç ya da dört albümünden biri olduğunu düşünmüş olduğum “Deflorate” yazının başlığı olarak belirlediğim “Bir albümün en zorlu sınavı” kaderiyle karşı karşıya kalmış bir yapıt. Selefi olan “Nocturnal”ın milenyumun en iyi metal albümlerinden birisi olduğunu çoktan kabullendiğimize göre “Deflorate”in de kötü kaderinin kendisinden önce çıkan “Nocturnal” tarafından çizildiğini söyleyebiliriz bence.

Yazıyı iki albümün karşılaşması tadında sürdürmek istemiyorum ama söylemeden de geçemeyeceğim; “Grubun bence altın dönemlerini yansıtan, “Nocturnal“, “Deflorate”, “Ritual” ve “Everblack” dörtlüsünde Deflorate’i neden bir geri adımmış gibi görüyorum/görüyoruz?” sorusunun sorulduğunu farz edersek bunun en büyük ilk cevabı “Deflorate’in bir başyapıt sonrası gelmesi” ikinci cevabı ise “Deflorate’in maalesef kallavi bir hit şarkı bulundurmaması” olur.

Bu durum gerçekten de böyle; “Deflorate”i bir bütün halinde dinlemek tıpkı diğer TBDM albümleri gibi çok keyifli olsa da albüm içerisinden cımbızla ayıklayıp dinleyebileceğiniz parça sayısı oldukça az gözüküyor. Söz konusu diğer dört albümün içeriğinde bir dünya, çok nefis ve popüler şarkılar bulunurken I Will Return ve Black Valor’lara rağmen “Deflorate”de bu eksik göze çarpıyor.

“Deflorate” başka albümlerle kıyas konusunda bu sebeplerden ötürü bir miktar sönük kalsa da TBDM’ın hiçbir zaman kaliteden ödün vermemesi özelliğinden kaynaklı su gibi akan, pürüz bulundurmayan ve birçok seçkin fikirlere ev sahipliği yapan bir yapıt. Tam bir kapanış şarkısı olarak bestelendiği ayan beyan ortada olan ve albümün en iyilerinden olduğunu düşündüğüm I Will Return’ün diğer TBDM şarkılarına benzemeyen yarı karanlık atmosferini, dişlerinizi tıkırdatarak kafanızdan uydurabileceğiniz kadar basit ve keyifli olan Necropolis’in ve dinlerken kulaklarınızda çiçekler açtıran, müthiş bir yaratıcılık örneği olan That Which Erodes the Most Tender of Things’in baştan sona mükemelliğinin “Deflorate”i belli bir kalitenin üzerine çıkaran belli başlı etkenler olarak değerlendiriyorum.

Tuhaf bir çekiciliği olduğunu düşündüğüm ve birçok yönüyle hem en normal hem de en farklı TBDM albümü olarak nitelendirdiğim “Deflorate” kusursuz ancak akılda kalıcılığı yüksek, magnum opus ayarında herhangi bir klasik TBDM hiti barındırmıyor maalesef. Ama olsun, albüm kapağında bulunan logosu bile “Deflorate”i çok iyi bir albüm yapmaya yeter de artar.