2024’ün son haftasından herkese merhaba. İnanması güç ama bu sene de paldır küldür geldi ve geçti.

2024’ün bu son haftasında, yıl bitmeden sitede yer bulması gerektiğini düşündüğümüz albümlere yer vereceğiz. Bazılarımız yıl sonu listelerini yaptı, bazılarımız henüz dinleyemedikleri son birkaç albümü dinleyip listelerini ona göre yapmak için bekliyor, bazılarımızsa PA’da yayınlanacak son incelemeleri de görüp kararını ona göre vermeye çalışıyor.

Haftaya Ekim ayından bu yana sıklıkla karşıma çıkan bir albümle başlıyoruz. ABD’li melodik death/doom metal grubu MOTHER OF GRAVES’den ve ikinci albümü “The Periapt of Absence”tan söz ediyorum.

MOTHER OF GRAVES yakın zamanda kurulmuş bir grup ve temel olarak çok aşina olduğumuz çeşitli müzikal dinamiklerin bir arada kullanıldığı, içten ve samimi olduğuna duyar duymaz ikna olduğum bir müzik yapıyor.

Bu müziğin temelinde death metalin ve doom metalin melodik hâlleri var. İşin melodik death metal kısmı, özellikle vokal karakterinin benzemesi ve albümün prodüksiyonundan da sorumlu olması dolayısıyla çok da şaşırtmayan Dan Swanö’nün dehasını konuşturduğu EDGE OF SANITY’ye epey yakın duruyor.

Böyle söyleyince normal bir şeymiş gibi geliyor, ancak IN FLAMES, DARK TRANQUILLITY, AT THE GATES gibi kapı tokmağı gibi karakteristik isimlerin hükmü altındaki melodik death metal evreni içerisinde özellikle EDGE OF SANITY’ye yakın durmanın çok butik bir zevkin ve çabanın ürünü olduğunu düşünüyorum.

Melodik doom noktasında ise NOVEMBERS DOOM, ilk dönem KATATONIA, PARADISE LOST’un son zamanlardaki death metalli hâli ve bunlarla ilintili olarak OCTOBER TIDE, SWALLOW THE SUN, DAYLIGHT DIES gibi isimlere yakın duran bir mizaç var. MOTHER OF GRAVES melankolik bir grup, ancak ağlak, şiirsel, hüzünbaz çelişkiler içinde, kısacası sikimsonik dramatizm peşinde koşan bir grup değil.

Yaptıkları müzik death metalin adını andığım EDGE OF SANITY tarafında seyrediyor ve buna katılan kederlenmelerle derinlik kazanıyor. EDGE OF SANITY’den kastım da elbette ki “Nothing but Death Remains” ve “Unorthodox” kafasındansa “The Spectral Sorrows”, “Purgatory Afterglow” ve “Crimson” ekseninde şekilleniyor. Şu an kafanızda tam olarak bir şey canlanmıyor olabilir, ama bunun iyi bir şey olduğuna emin olabilirsiniz.

Bu saiklerle, MOTHER OF GRAVES “The Periapt of Absence”ta son derece tutarlı, akıcı, derinliği olan, atmosferini yaratan bir işe imza atıyor. Yazıda adını andığım melodik death/doom gruplarından tek bir tanesini bile seviyorsanız albümü dinlemenizi tereddütsüz öneririm. Aşina olduğumuz, sürprizsiz bir müzik, ama çok güzel müzik.