Tutku acayip bir şey. Ne zaman, nerede, nasıl ortaya çıkacağı belli olmuyor. Şu an bu yazıyı okumakta olan insanların belki de az bir kısmı MÖRK GRYNING diye bir gruptan haberdar, belki daha da az bir kısmı grubun diskografisine hâkim, belki de birkaçı grubun yeni albümünü merakla bekliyordu.

90’ların underground ortamlarına damga vuran İsveç melodik black metalinin gizli saklı cevherlerinden biriydi MÖRK GRYNING. 1993’te kurulduklarında grubu kuran iki esas elemanın yaşları 13 ve 16’ydı. Müthiş ilk albümleri “Tusen år har gått…” çıktığında ise 15 ve 18 yaşındalardı. Bunun ne demek olduğunu düşünüce insan bir yandan hayran kalıyor, bir yandan da günümüzün 13-15 yaşındakilerini düşünüp “vay arkadaş, nereden nereye” demekten kendini alamıyor.

2001’de çıkardıkları “Maelstrom Chaos”u ne mutlu ki çıktığı dönem dinlemiş ve hayatımda dinlediğim en iyi şarkılardan biri olan “Templars” sayesinde kendileriyle ayrı bir bağ kurmuştum. Sonra başka işleri de oldu ve 15 yıllık aranın ardından 2020’de “Hinsides vrede” ile geri dönerek kısıtlı ama mutlu bir kitleyi memnun etmeyi başarmışlardı.

Şimdi de “Fasornas Tid” ile karşımızdalar. MÖRK GRYNING’in beste tarzını ve genel özelliklerini bilenler için alışık olunan tarzda, grubun kalitesini yansıtan bir albüm olduğunu ilk andan görebiliyoruz. MÖRK GRYNING melodik black metalden zaman içinde uzaklaşmamı sağlayan çeşitli şeyleri bu türün fıtratında olduklarından dolayı barındırsa da kendilerini üst düzey bir grup hâline getiren diğer birtakım unsurlar nedeniyle herkes gibi olmamayı, bir şekilde heyecan yaratmayı başarıyor.

Bunun başlıca sebebi MÖRK GRYNING’in iyi melodi yazmayı bilmesinin yanı sıra rifleri de boşlamaması ve bu sayede bütünlüklü şarkılar yaratabilmesi. Klişelerden elbet yararlanıyorlar, ancak ortaya çıkan şarkılar bir şekilde kişilik ortaya koyduklarından aynı tornadan çıkma sayısız melodik black metal albümünün düştüğü bayıklaşma tuzağına düşmüyorlar.

Torna demişken, albümün en iyi şarkılarından biri olan “Tornet”ten de görebildiğimiz üzere -şimdilik- isimsiz davulcu Carl-Gustaf Bäckström kusursuz bir black metal davulculuğuna imza atıyor. Her şeyiyle hayvan gibi çalmış deli oğlan. Albüme adını veren şarkıyla 37-28 yıl öncesine gidip SACRAMENTUM’lar, DISSECTION’lar, DAWN’lar, NAGLFAR’lar arasında keyiften çılgına dönerken, “The Seer”da gördüğümüz BORKNAGAR olayları sayesinde hemen don atlet apartmanımızın çatısına çıkıp “KUZEY BE KARDEŞİM!” diye bağırıyoruz.

Arada “Before the Crows Have Their Feast” gibi yer yer kolaya kaçan ve çok da etkileyici olamayan şarkılar da içeren “Fasornas Tid”, yine de “Savage Messiah”ın girişindeki kederli epiklikler veya “Det Svarta”nın vahşetleriyle 44 dakikalık süresini büyük oranda hakkını vererek dolduruyor. Eleştiri noktasında, bence albümün ilk yarısı ikinci yarısına göre daha ilgi çekici ve ilhamlı fikirler barındırıyor ve bazı şarkılardaki bazı clean vokaller de albümün ihtişamına pek yakışmıyorlar. Yine de ikinci yarıdaki bazı mırın kırınlıklara rağmen finaldeki “Age of Fire”la taş gibi kapatıp gidiyorlar.

MÖRK GRYNING doksanlarda yapılan kuzeyli karanlık müziğin tanımı gibi bir grup. Melodileri sallamasyon değil, rifleri sadece melodilere altyapı olmakla yetinmek yerine kendi hikâyelerini yazmayı başarıyorlar, davulculuk zaten bahsettiğim gibi çok çok iyi, besteler de baştan sona olmasa genel bir ortalamayı tutturan ve pek çok yerde de bunun üstüne çıkan bir kimlikteler. Böyle olunca da bu paragrafın ilk cümlesini ana fikir olarak almak ve “Fasornas Tid”den keyif almak çok da zor olmuyor. Albümü dinlemeyi düşünürseniz, yazıda bahsettiğim “Templars”ı da dinleyin.