Her yıl metal dünyasında o yıla damga vuran enteresan bir olay oluyor. Bir yıl CANNIBAL CORPSE gitaristi cephanelik dolu evinden çıkıp uzaylı istilası gerekçesiyle polisle çatışıyor, bir yıl DECAPITATED üyeleri otobüste gang rape iddiasıyla haksız yere hapis yatıyor, bir yıl ICED EARTH frontman’i ABD Kongre Binası’nı basıp hapse atılıyor, bir yıl THY ART IS MURDER yeni albümünün çıkışına günler kala vokalistiyle yollarını çok sansasyonel şekilde ayırıyor, bir yıl David Ellefson kamera karşısında otuzbir çekiyor.

Bu yılın olayı da yeni albümüne iki hafta kala bir kişi hariç tüm AS I LAY DYING üyelerinin birer gün arayla gruptan ayrılmasıydı. THE FACELESS, OBSCURA gibi tek başlı diktatoryal gruplarda bir anda üç, dört kişinin grubu terk etmesine alışığız, ama zaten ikinci kez neredeyse sıfırdan kadro toparlayan AS I LAY DYING’in böyle taksit taksit beş kişiden bir kişiye düşmesi cidden yıllar sonra bile unutulmayacak komikliklerden biriydi.

Şu anda grup sadece vokalist Tim Lambesis’ten oluşuyor ve Lambesis geçmişte yaptıkları düşünüldüğünde (bilmeyenler için, eski eşini öldürmesi için kiralık katil tutmuş ve hapis yatmıştı) AS I LAY DYING’in mental ve duygusal olarak çok da stabil olmayan bir frontman önderliğinde böylesi bir kırılma yaşaması esasında çok da şaşırtıcı değil.

Şu anda vokalist hariç bu albümü yapan tüm müzisyenler gruptan ayrıldı, ancak AS I LAY DYING’in ileriye dönük turnelerde yer alacağına dair haberler gelmeye devam ettiğinden, Lambesis’in de açıkladığı gibi AS I LAY DYING yeni bir kadroyla yoluna devam edecek gibi görünüyor.

Biz olayın bu tarafında fazla oyalanmadan esas konumuza, “Through Storms Ahead”e odaklanalım.

Sansasyonel tarafını bir kenara bırakırsak, AS I LAY DYING’in “Through Storms Ahead” öncesinde bu duruma düşmesi gerçekten de talihsizlik olmuş. Bunun sebebi “Through Storms Ahead”in pek çok açıdan gayet iyi bir albüm olması, belki de AS I LAY DYING’in yaptığı en iyi albümlerden biri olması.

Tim Lambesis rezil kepaze bir adam olabilir, ancak “Through Storms Ahead”de mükemmel bir vokalist performansı var. Aynı şekilde harika bir gitaristlik, taş gibi rifler var. Adamlar metalcore ekseninde sunulabilecek en yaratıcı rifler eşliğinde köpek gibi çalmışlar. Keza çok iyi, çok gaz bir davulculuk var. Tüm bunları arşa çıkaran cam gibi, gayet güçlü bir prodüksiyon var.

Benim için AS I LAY DYING her albümünde birkaç tane çok güçlü parça sunmayı başaran bir grup. Albümlerinin her birinin baştan sona çok iyi olduğunu düşünmüyorum, ancak bazı çok iyi albümleri ve pek çok da güçlü şarkıları var. “94 Hours”, “Confined”, “Through Struggle”, “Nothing Left” gibi 2000 sonrası metalcore’un yol haritasını çizen şarkılarının yanı sıra, bence yapılmış en iyi metalcore şarkılarından biri, hatta muhtemelen en sevdiğim metalcore şarkısı olan “The Sound of Truth” gibi bir şarkıları var. Dolayısıyla bu adamlar bu tarzı nasıl yapacaklarını en başından beri çok iyi biliyorlar ve “Through Storms Ahead”de de bunu, üstelik de tamamen farklı bir kadroyla yeniden görebiliyoruz.

Bu albümde de yine baştan sona olmasa da güzel şarkı yazmayı başarmışlar. Bence aralarda biraz filler denebilecek birkaç şarkı var, ancak “A Broken Reflection”, “Burden”, “The Cave We Fear to Enter” gibi şarkılardan AS I LAY DYING’in metalcore konusunda ne kadar maharetli olduğunu görebiliyoruz. Bu şarkılarla aynı kalibrede görmediğim birkaç şarkıdaki genel sorun, AS I LAY DYING şarkılarının temelini oluşturan nakaratların bence yeterince akılda kalıcı, yaratıcı olmaması. Bunun dışında albümde öyle çok da göze batan bir sorun görmüyorum.

“Through Storms Ahead”, öncesinde yaşanan olaylardan ve şu an itibarıyla ortada bir grup kalmamasından ötürü biraz sakat doğan bir albüm gibi gözüküyor, ancak objektif bakınca gayet iyi bir metalcore albümü olduğu görülecektir diye düşünüyorum. Metalcore seviyorsanız, sizi bekleyen paramparça bir grup ve güzel bir albüm var.