Bayram değil seyran değil Ahmet yıllardır her fırsatta sevmediğini söylediği ICED EARTH’ü neden inceliyor dediğinizi duyar gibiyim.

Demiyorsanız da haklısınız, ama önemli olan birtakım önemli albümlerin siteye kazandırılması ve bu uğurda ICED EARTH övmeye dahi hazır bir metal savaşçısı olarak bugün de karşınızdayım.

ICED EARTH hayranı, seveni, dinleyicisi değilim evet. Sebebini bilmemekle birlikte grubun göklere çıkarılan tarafları bana çok da çekici gelmiyor ve benzer müzik yapmasına ve kanımca daha iyi olmasına rağmen adı çok daha az anılan gruplar olmasından dolayı ICED EARTH’le yıldızımın bir türlü barışmadığını rahatlıkla söyleyebilirim.

Elbette ki “Burnt Offerings”, “The Dark Saga” ve “Days of Purgatory” gibi başarılı albümleri olduğunu veya “Live in Athens”in çok iyi bir konser albümü olduğunu yadsıyacak, Matt Barlow’un “metal vokalisti” kavramının kelime anlamlarından biri olduğunu veya karakterinden bağımsız Jon Schaffer’in manyak bir ritim gitarist olduğunu görmezden gelecek değilim.

“Melancholy (Holy Martyr)”i ben de yüz bin kez dinledim, “A Question of Heaven”ı açıp gitarımla lead gitarlarına ben de eşlik ettim. Ne var ki kendimi hiçbir zaman bir ICED EARTH dinleyicisi olarak görmedim.

Bu şekilde, yani baştan önyargılı gibi başlayan incelemeleri ben de sevmiyorum, ancak ICED EARTH dinleyicileri merak etmesin; bu o taraftan bakarak yazılan bir yazı olmayacak.

ICE 4 “Night of the Storm Rider” ve “The Dark Saga”dan konsept albüm işini sevmiş olacak ki 2001’deki “Horror Show”da da bu yoldan ilerlemiş ve kariyerinin en konsept odaklı albümüne imza atmıştı. “The Crucible of Man (Something Wicked – Part 2)”daki geri dönüşünü bir kenara ayırırsak o dönem için Matt Barlow’un grupla son albümü olan, bu sebepten de ICED EARTH için bir dönemin sonu ve en büyük kırılma noktası olan “Horror Show”, özellikle daha ekstrem şeyler dinleyenler tarafından eski DEATH üyelerinin çaldığı ICED EARTH albümü olarak da bilinen bir çalışma.

Albüm öncesinde gruba katılan Richard Christy, “The Sound of Perseverance” ve “The Fragile Art of Existence” ile metal dinleyicilerini şoka soktuktan kısa bir süre sonra ICED EARTH bayrağı altında boy göstermeye başlamış, DEATH dâhil pek çok önemli grupta çalan efsane isim Steve Digiorgio ise albümdeki baslar için konuk olarak yer almıştı. Ne var ki “Horror Show”u önemli ve iyi yapan, benim olanca ICED EARTH’çü olmayışıma rağmen bu albümün sitede bulunması gerektiğini düşünmeme neden olan şey, “Horror Show”un hakikaten dopdolu bir heavy/power metal albümü oluşu.

Power metal, thrash metal ve IRON MAIDEN ilhamlarını kullanarak müziğini şekillendiren ICED EARTH, “Horror Show”un tamamını eski korku filmlerine, korku dünyasının karakterlerine ayırmıştı. Neredeyse tüm şarkılar neden bahsettiklerini isimleriyle gösteriyor ve başta Doğu gamlarını kullanan “Im-Ho-Tep” olmak üzere her şarkı ilgili temayı yansıtan tarzda müzikal kimlikler barındırıyordu. Albümün başarılı olmasını sağlayan belki de bir numaralı konu, ICED EARTH’ün “Horror Show”u bu korku temasına sıkışıp tamamen karanlık, gerginlik, belirsizlik üzerine kurmamış oluşu. Bu sayede, örneğin “Dracula”da Dracula karakterini sadece kan emen acımasız bir yavşak olarak görmüyor, “I too have loved, they took her from me. I prayed for her soul, I prayed for her peace” gibi sözlerle onun da bir canı olduğunu, onun da kırılıp üzüldüğünü görüyoruz. Yine de milletin kanı emilir mi orospunun evladı seni ya.

Albümde en sevdiğim şarkı olan “Wolf”tan da bahsedecek olursak, her ne kadar kurt adamlaşma konusundaki favori şarkım SIX FEET UNDER’ın “Lycanthropy”si olsa da “Wolf” da gerçekten çok çok iyi bir şarkı. Schaffer’ın ritim gitar konusundaki ustalığının yanı sıra, Christy’nin zil kullanımı, öne çıkan basları ve vokallere Hansi Kürsch’ü koysan nakaratlar itibarıyla bir anda bir BLIND GUARDIAN şarkısına dönüşecek olmasıyla da dikkat çekiyor. “Wolf”la ilgili olarak söylemek istediğim bir diğer şey de, tesadüf mü bilmem ama bu şarkının başı ile CONTROL DENIED’ın “Consumed”unun başı tam olarak aynı formülü kullanıyor. Müzikal olarak benziyorlar demiyorum, ancak formül tamamen aynı. İki şarkı da Richard Christy, Steve Digiorgio ve bir lead gitar eşliğinde başlıyor ve ardından bir coşum yaşanıyor. “Horror Show” da “The Fragile Art of Existence”ın hemen arkasından çıkınca, ister istemez acaba Schaffer bir tık etkilendi mi diye düşünmeden edemiyorum.

Bu inceleme benden göreceğiniz tek ICED EARTH yazısı mıdır bilmiyorum, ancak muhtemelen en kapsamlısıdır. ICE 4 benim için bu albümden ve diğer bazı albümlerdeki bazı şarkılardan ibaret, o yüzden umarım grubun sevenlerinin hoşuna giden bir yazı yazabilmişimdir. Önemli olan “Horror Show”un gayet iyi bir metal albümü olması ve pek çok övgüyü hak etmesi.