Erhan Yiğit

2019 yılında piyasaya sürdükleri ”To Bathe from the Throat of Cowardice” ile sahip oldukları kapasitenin ne kadar yüksek olduğunu gösteren ve hatırı sayılır derecede dikkat çeken, son on yılın en çok potansiyel vaad eden Death metal gruplarından olan VITRIOL’un yeni albümü “Suffer & Become” yeni bir davulcu eşliğinde 5 yıllık bir aradan sonra çıktı ve albümün daha ilk şarkısı bitmeden dinleyicisini hayal kırıklığına uğratmayacağını gösterdi.

”Suffer & Become” gibi daha ilk şarkısında ne kadar değerli olduğunu gösteren albümler çoğunlukla Cattle Decapitation, Suffocation, Benighted, Marduk, Testament ve aklıma gelip de yazma gereği duymadığım, farklı türlerde ter döken, popüler ve ayağı yere sağlam basan, kalite babası onlarca diğer grupların elinden çıkar genellikle ve bu durum tezahür ettiğinde de fazla şaşırmayız, çünkü biliyoruz ki albümün sahibi olan grubun becerileri zaten ortadadır.

Konu VITRIOL’a gelince artık kendisi için de ileride benzer kelimeleri kullanmaktan kaçınmayacağımız ve yeni albümleri çıktığında kapasitesinin genişliğinden haberdar olacağımız için şaşkınlığa uğramayacağımız bir grup haline geldiklerini sanırım artık belirtebiliriz. Zira ”Suffer & Become” dinleyicilerinin ıslak rüyalarını süsleyecek kadar iyi bir albüm.

”To Bathe from the Throat of Cowardice”da kendilerini gösterdikleri üzere VITRIOL, bünyesinde birden çok Death metal stilini dengeli ve temiz bir biçimde bulunduruyor; bu farklı stilleri SUFFOCATION boğuculuğundan tutun, CRYPTOPSY teknikliğine kadar, CATTLE DECAPITATION manyaklığından tutun da, taa HATH yumuşaklığı ve melodikliğine kadar geniş ve renkli bir Death metal spektrumunda çok rahat bir şekilde gözlemleyebiliyoruz. Beceriksiz ellerde çorbaya dönüşmesi içten bile olmayan bu riskli hareketlerin VITRIOL gibi farkındalık sahibi olan gruplarda bir güzellik abidesi olarak karşımızda durması gerçekten de takdire şayan. Bu adamlar bu işi çözmüşler.

VITRIOL’u bu kadar övmemin tek sebebi elbette oradan buradan topladıkları ilham rüzgarlarını bir fırtına misali üzerimize salmaları değil. ”Suffer & Become” özelinde grup üyelerinin enstrüman bilgilerinin ve özellikle teknik becerilerinin çok üst düzeyde olması ve sığındıkları şiddet motivasyonunu çok iyi kullanmaları ve bu iki etkeni önceki albümlerinde yapamadıkları kadar etli butlu, dolu dolu bir prodüksiyon ile sunmaları bu adamları burada yüceltmememin ana sebebi olduğunu belirtirsem VITRIOL’un sergilediği müziğin ne kadar iyi olduğunu daha iyi ifade etmiş olurum. Hakeza akıllıca bestelenmiş ve özenle dizilmiş 8-10 adet Death metal parçasını görücü faslında orgazmik seviyelere çıkarıp dinleyenin kulaklarını bayram ettirmenin yolu şüphesiz yıkıcı ve dolgun bir prodüksiyondan geçer.

Sonuç itibariyle ”Suffer & Become”, benim nezdimde ”To Bathe from the Throat of Cowardice”ın bir tık üstüne çıkarak henüz iki adet albümü olan VITRIOL’un şu ana kadar yaptığı en iyi albüm olma sıfatına sahip oluyor ve başlarda belirttiğim daha ilk şarkıdan kalitesini ortaya koyma olayının da perdesini açarak sıradaki albümün de büyük ihtimal çok iyi olacağının sinyallerini şimdiden veriyor.

Geçtiğimiz hafta Hate Eternal’ın son albümünü dinlerken ”Şöyle etli butlu, azman bir Death metal albümü gelse de sene sonu listemize alsak” dedikten hemen sonra önüme düşen bu bombayı kat’i suretle, kesinlikle defalarca dinlemeli ve kafanıza kafanıza vurulacak olan demir borularından siz de keyif almalısınız. Çünkü VITRIOL burada cinayet gibi soğuk lakin akan kan gibi sıcak bir müzik yapıyor.

Not: 9/10

***

***

Ahmet Saraçoğlu

Normalde bu albümü sadece Erhan Yiğit inceleyecekti ve ben hiç girişmeyecektim. Kritik programını, yazılacakları ayarlarken içimden “tam, VITRIOL Erhan’da” deyip başka albümlere yönelmiştim. Ta ki albümü dinleyene dek. “Suffer & Become”ı ilk dinlediğim anda, albümle ilgili olarak bir şeyler söyleme ihtiyacı hissettim ve bu sebepten incelemeyi ortak incelemeye çevirdim. Erhan zaten yeterince detaya girmiş, ben de kendi düşüncelerimi çok da uzatmadan söyleyeyim.

2019’da çıkardıkları ilk albümleri “To Bathe from the Throat of Cowardice”ı nasıl olduysa yaklaşık 3 yıl gecikmeli olarak 2022’de dinleyebilen bir insan olarak, VITRIOL’ün bir sonraki albümünü merakla beklemekteydim. O incelemenin sonunda şu cümleyi kullanmıştım: “Grup muhtemelen 1-2 sene içinde yeni albüm çıkaracaktır. Siz bu albümü iyice dinleyin ki yenisi çıktığında hakkında konuşabilelim, “Ğöh ulan ne yapmış adamlar” diye gaza gelebilelim.”

Aradan geçen 1,5 yılın ardından yeni VITRIOL albümü “Suffer & Become”la birlikteyiz. Gördüğünüz grup fotoğrafındaki üyelerden birinin üstünde HATE ETERNAL, birinin üstünde ise ULCERATE tişörtü var. Bu tesadüf değil, zira VITRIOL en düz ifadeyle bu iki grubun çok sert sikiştiği bir gecenin neticesinde oluşmuş, ardından da ana rahmini parçalayarak dışarı çıkmış bir yaratığı andırıyor. Bu yaratığı meydana getiren adamlara baktığımızda, uzun yıllara varan deneyimlere sahip isimler görüyoruz. İsmen belki metal camiasının tanınmış simaları olmayabilirler, ancak karşımızda THOSE WHO LIE BENEATH, ARKAIK, GORGASM, NITHING, INHERIT DISEASE, PUTRIDITY, ATHEIST, THE OFFERING gibi gruplarda çalmış, bazılarına sahnede eşlik etmiş isimler var.

Bu isimlerin elinden çıkan şeyse başından sonuna dek gerçek bir katliama dönüşen, kesinlikle zekâ dolu, hiçbir şekilde karambole gitmeyen ancak kaosu dinleyicinin gırtlağından içeri boca etmekten de geri durmayan bir manyaklık olarak önümüze dökülüyor. Adamlar sapkınlık düzeyinde acımasız bir müzik yapıyorlar ve Century Media bünyesinde çıkardıkları böylesi ekstrem bir albümün neredeyse yarısına klip çektirecek kadar da güven uyandırıyorlar.

HATE ETERNAL ve ULCERATE konusuna dönersek, VITRIOL gerçekten de bu iki grubun temel dinamiklerinin karması bir müzik yapıyor. “Phoenix Amongst the Ashes” dönemi HATE ETERNAL’ın sapıtık, ne yapacağı belli olmayan karakteri ile ULCERATE’in “Everything Is Fire” dönemindeki saldırgan tutumunu bir arada düşünün ve oluşan bu şeye yüksek dozda testosteron, adrenalin ve kafein enjekte edin. “Suffer & Become”ınız hazır. Tabii bunların yanı sıra “The Isolating Lie of Learning Another”ın 2.20′si gibi ortaya çıkan MARDUK dokunuşları gibi yan faktörler de albümün genel vahşetine renk katma konusunda üzerlerine düşeni yapıyorlar.

Çok seviyoruz, değer veriyoruz diye aşırı abartmak istemiyorum ama bazen insan hem dünyada değer gören ve övülen şeyleri hem de kıyıda köşede kalacak, sınırlı bir kitleye ulaşacak bu tarz yaratımları görünce bir an düşünüyor. Şurada duyduğumuz şeyi ortaya koyabilmek için verilen emeğin, enstrümanlarında bu seviyeye gelebilmek için harcadıkları eforun, adanmışlıkla geçen yılların ve ardından da bunu kullanarak şöyle bir şey yaratabilme vizyonunun karşılığını ancak bir raddeye kadar alabileceklerini bilmek insanı bir nebze üzmüyor değil. İnsanlığın korkunç bir çoğunluğunun övdüğü şeyler ve diğer tarafta böylesi bir emekle ortaya çıkan, sadece hedef kitlesiyle sınırlı kalacak bir gövde gösterisi…

“Bunu görüp takdir edebiliyor olmaktan dolayı şanslıyız” demekten başka bir şey gelmiyor elimden.

Not: 9/10