Şu hayatta en sevdiğim, manevi anlamda benim için en çok önem taşıyan gruplardan biri BORKNAGAR. 2000 yılında “Colossus”u ilk kez duyduğum anda aşık olduğum grup, bir yıl sonra “Empiricism”i çıkararak müziğe bakış açımı değiştirmemi sağlayan albümlerden birine imza atmış; “Empiricism”, PANTERA’nın “Vulgar Display of Power” ve DEATH’in “The Sound of Perseverance”ından sonra tüm sözlerini baştan sona ezberlediğim üçüncü albüm olmuştu. Şimdi şarkı listesine bakınca, albümdeki her bir şarkının bana farklı şehirleri, farklı ülkeleri, farklı anları hatırlattığını görüyorum. Bana bunu yaşatabilen albümlerin sayısı iki elin parmaklarını geçmiyor.

2010 sonrasına baktığımda “Universal” ve “Urd”la karmaşık ilişkilerim olduğunu söyleyebilirim. İki albümden de çok sevdiğim var, hatta “Urd”da “Frostrite” gibi hayatta en çok sevdiğim şarkılardan biri var, ancak baştan sona ısınabildiğim albümler olduklarını söyleyemem. “Winter Thrice” ise benim açımdan her şeyin yolunda gittiği, tamamına bayıldığım bir albümdü, “True North” ise çeşitli sıkıntılarımın olduğu bir çalışmaydı. “Neden”ini “niye”sini incelemesinde detaylı şekilde anlatmıştım.

Şimdiyse “Fall” ile karşımızdalar. Eliran Kantor’dan görmeye alışık olmadığımız sadelikte bir kapakla sunulan albümün promosu 6 Şubat’ta mail’ime düştüğünden beri kendisini defalarca dinledim, albüm eşliğinde yürüyüşlere çıktım, arabada çaldım. Tüm bunların neticesinde söyleyebilirim ki BORKNAGAR 30 yılında çıkardığı “Fall” ile gerçek anlamda ustalık eserlerinden birine imza atmış. Albümde BORKNAGAR’ın alametifarikası denebilecek bir dolu şey ve üstüne bir de daha önce gruptan duymadığımız bazı irili ufaklı dokunuşlar var.

BORKNAGAR yapı itibarıyla gerçekten de enteresan bir grup. Başka hiçbir gruba benzemiyor oluşları bir yana, müziklerini tarif etmekte kullanılan ifadeleri de bir miktar ters köşeye yatırıyorlar. Progresif bir anlayışları var, ancak bunu progresif ifadesinin alışık olunan karakterini göze sokacak şekilde yapmıyorlar. Viking metal denen şeyden izler taşıdıkları söyleniyor ama bunu da dümdüz vermiyorlar ve his olarak, o da kısmen yansıtıyorlar.

Folk unsurlarına sahipler, ancak folk denince akla gelen şeylerin %90’ını barındırmıyorlar ve kuzey hissiyatının müzikal motiflerini alttan alttan veriyorlar. Müziklerinin temelini, yapı taşlarını black metal oluşturuyor, ancak “black metal” dendiğinde akla pek gelmeyecek şeylerde dolu bir müzikal karakterleri var. Melodikler, lineer olmasına rağmen içinde çok fazla katman barındıran bir beste anlayışları var, vokallere büyük önem veriyorlar, clean vokalli epik nakaratlar kullanıyorlar ancak “cheesy” olmamayı, ihtişamlı olmayı daima başarıyorlar.

Tüm bu dediklerimi gayet iyi yansıtan “Fall”, BORKNAGAR hit’i olma potansiyeline sahip “Summits” ve “Nordic Anthem”la açılıyor. ICS Vortex ve Lars’ın vokallerinin alıp götürdüğü, son derece akılda kalıcı melodilerle bezeli bu iki şarkı “Fall”un çok etkileyici bir açılış yapmasını sağlıyor. Hem köklere bağlı hem akılda kalıcı nakarat nasıl yazılır dersi verdikleri bu iki şarkının ardından grubun iki ucunu da yansıtan, melankolik ve azgın BORKNAGAR’ı gözler önüne seren “Afar” ve clean vokaller üzerinden ilerleyen “Moon” geliyor.

BORKNAGAR’a dair her şeyi gösterdikleri “Stars Ablaze” ile bir kez daha Øystein G. Brun, ICS Vortex, Lars A. Nedland (arada bir SOLEFALD’a da el atsanız ya kral) üçlüsüne sahip olduğumuz için kuzey tanrılarına gülümsüyor ve yer yer ta “The Olden Domain”e, “The Archaic Course”a göz kırpan fikirlerle karşılaşıyoruz. ICS Vortex’in öylesine eskiye götüren, bin yıl öncesinin kadim atalarını, mitolojik varlıkları resmeden bir ses rengi ve vokal karakteri var ki ne söylerse söylesin görkemli hâle getirmeyi, yürekleri titretmeyi başarıyor. Sadece bu da değil; tıpkı “True North”ta olduğu gibi “Fall”da da üç şarkıda konuk olarak yer alan eski CRUACHAN üyesi John Ryan, “Nordic Anthem”, “Stars Ablaze” ve “The Wild Lingers”a epey derinlik, duygu ve şıklık katmış.

“True North”tan fırlamış gibi duran “Unraveling”de ise gruptan daha önce duymadığımız bir şey duyuyoruz. Kırk yıl düşünsem BORKNAGAR’ın şarkının 1.04’ündeki gibi bir power metal fikrine yer vereceği aklıma gelmezdi. Birkaç saniye sürse de adamlar resmen HAMMERFLL’un, RHAPSODY’nin kullanacağı türde bir power metal anına imza atmışlar. Grubu uzun zamandır takip eden dinleyicilerin o anı ilk duyduklarında “ahah” diye minik minik şaşıracağını tahmin ediyorum. Kapanışı yapan ve 10 dakikalık süresine rağmen akıcılığını koruyan “Northward” da yine BORKNAGAR için bir ilk durumunda. Sadece BORKNAGAR tarihinin ilk ve tek “uzun kapanış şarkısı” olmakla kalmayan “Northward”, aynı zamanda BORKNAGAR tarihinin en uzun şarkısı olma şerefine de erişiyor. Grup daha önce böyle bir şey yapmamıştı, neyse ki alınlarının akıyla çıkmışlar.

Yazdığım bunca şeyi ölçüp tartınca “Fall”un “Winter Thrice”ın bir tık gerisinde, “True North”un bir tık önünce olduğunu düşünüyorum. Kendini sürekli yenilemeye çalışan Ihsahn gibi, her daim heyecan verici olmayı başaran ENSLAVED gibi BORKNAGAR da Norveç sahnesinin en önemli oluşumlarından biri ve kuruluşlarından 30 yıl sonra hâlâ etkileyici ve ilham verici olmayı, dinleyicilerinin yüreklerini kıpır kıpır etmeyi başarıyorlar. Neredeyse çeyrek asırlık bir dinleyicileri olarak ne mutlu bana ne mutlu tüm sevenlerine.