Sizi bilmem ama bana Brezilya’dan çıkmış en önemli üç metal grubunu sorsalar bir numaraya SEPULTURA’yı, iki numaraya SARCÓFAGO’yu, üç numaraya da hiç düşünmeden ANGRA’yı koyarım.

İlki zaten hepimizin malumu; bir üçüncü dünya ülkesinden çıkmış en büyük grup.

İkincisi ikinci dalga black metali epey etkilemiş, zamanının metal dergilerine “SARCÓFAGO ‘I.N.R.I.’yi çıkarmamış olsaydı kim bilir hangi önemli albümleri duyamazdık” dedirtmiş bir grup.

ANGRA ise 1991’deki kuruluşundan günümüze progresif/power metal tarzında yaptıklarıyla daima üst düzey işler sunmuş ve tür adına başyapıt denebilecek birden fazla albüm çıkarmış bir grup. Bugün “Angels Cry”, “Holy Land”, “Fireworks”, “Rebirth” ve “Temple of Shadows”u birden fazla nedenden ötürü doksanlar ve iki binlerin en iyi power metal albümleri arasında gösterebilirsiniz ve türü yakından takip eden kimsenin de buna bir itirazı olmaz.

1993’te çıkan ilk albümleri “Angels Cry”dan bu yana hiç sektirmeden 2 ila 4 yılda bir albüm yayınlayan ANGRA, ilk kez 2018’deki “Ømni”den sonra 5 yıl bekledi ve “Cycles of Pain”i çıkardı. Bu gecikmenin sebeplerinden biri Covid-10 olabilir, zira bu süreçte grupta bir eleman değişikliği yaşanmadı. Şimdi gelin, gruba 2013’te katılan eski RHAPSODY/RHAPSODY OF FIRE vokalisti, power metal efsanesi Fabio Lione ile çıkardığı üçüncü albüm olan “Cycles of Pain”den bahsedelim.

Öncelikle ANGRA’nın her zaman “büyük” albümler yaptığını söyleyerek başlayalım. Müzikal olarak görkemli, ihtişamlı bir karakteri olan ANGRA, “Cycles of Pain”de de bu alışkanlığından vazgeçmemiş ve albüm kadrosunda gözüken 41 kişiyle hem stüdyoda hem de masa başında bir kez daha büyük oynadığını göstermiş.

“Cycles of Pain”deki müziğe baktığımızda ANGRA’dan alışık olduğumuz cayır cayır power metal unsurlarını, heavy metalle dans eden şarkı yapılarını ve bunun üstüne serpiştirilen progresif dokunuşları rahatlıkla görüyoruz. Power metal kimliğinden uzaklaşılan ve progresif tarafa kayan, hatta progresif ballad sularına açılan “Here in the Now” buna güzel bir örnek, ki muhtemelen albümde en sevdiğim şarkı da kendisi.

Portekizce sözler içeren ve 64 yaşındaki Brezilyalı bir şarkıcı olan Lenine’nin söylediği “Vida Seca”da karşımıza çıkan yerel motifler, “Faithless Sanctuary”nin 4. dakikasıyla birlikte Lione’nin Jørn Lande’ye, davulcu Bruno Valverde’nin Tomas Haake’ye, grubun da genel olarak DREAM THEATER’vari bir kimliğe dönüşmesi ciddi anlamda etkileyici olmuş. Özellikle Lione bazı anlarda cidden “Oha Jørn Lande mi konuk?” diye düşündürtüyor.

Bunun haricinde ANGRA’dan beklediğimiz türlü türlü olaylar, çeşit çeşit güzellikler albümün her anında karşımıza çıkıyor. Müzisyenlik desen üst düzey, prodüksiyon cam gibi, bestelerden de zaten grubun ne kadar tecrübeli olduğunu anbean anlıyoruz. Albüme dair tek şikâyetim, bunca olayın ve nümayişin yaşandığı bir 53 dakikanın ardından son şarkıya “Tears of Blood” gibi bir şarkı koyarak albümü heyecanın düştüğü bir şarkıyla kapatmış olmaları. Power metal ortamlarının önemli kadın vokalistlerinden biri olan Amanda Somerville’le düet yapmışsınız, iyi güzel, ancak şarkı epey vasat ve bence finalin çarpıcı yapılmasını net şekilde önlüyor. Keşke bu şarkı hiç olmasaydı veya albümün ortasında bir yere konsa ve kapanış coşkulu yapılsaydı.

Bu subjektif şikâyet dışında “Cycles of Pain” ANGRA kalitesine yakışan, deneyim kokan, capcanlı bir power/heavy/progresif metal albümü. ANGRA dinleyicileri zaten dinleyecektir, ancak grupla henüz tanışmamış birileri varsa da bu albümü dinleyerek grubun en güncel hâlini yakalayabilirler. Bu tarzı fazla dinlemiyorum, tek bir şarkıya bakıp çıkayım derseniz şahsi zevkime göre kesinlikle “Here in the Now” derim. Şeker gibi şarkı.