1993 yılında THULE adıyla kurulan ve 1995’te adını değiştirerek günümüze ulaşan Norveçli oluşum TAAKE’yle birlikteyiz bugün. Neden bilmem, TAAKE deyince, “Hordalands Doedskvad” deyince böyle bir huzur, bir güven geldi şu an bu satırları yazarken. Sanırım 15 yıldan uzun süredir yüzlerce kez dinlediğim bir albümü yazacak olmaktan dolayı yaşıyorum bu huzuru ve rahatlığı. Belki de bahsedeceğim albümün bir black metal şaheseri olmasının verdiği güvendir beni rahatlatan ve az sonra yazacağım satırların heyecanını şimdiden duymamı sağlayan.

Evet.

TAAKE, “Hordalands Doedskvad”.

Ağustos ayında şöyle serin bir orman havasını içimize çektiğimizi hayal ederek başlayalım.

Hayatta en sevdiği black metal albümlerinden biri “Over Bjoergvin graater himmerik” olan bir insan olarak “Hordalands Doedskvad”ı ilk dinleyişimde “acaba aynı düzeyde sevecek miyim?” diye düşündüğümü hatırlıyorum. Bu düşüncelerimin yerini “HOASSİKTİR BEAA!”ye çevirmesi içinse “Hordalands Doedskvad, Pt. 1”ı ve “Hordalands Doedskvad, Pt. 2”yu dinlemem yetmiş de artmıştı bile. Albüm gerçekten de TAAKE’nin Norveç black metalinin üstüne kara bir güneş gibi doğmasını sağlayan güzellikteydi ve üçlemeyi tamamlayarak TAAKE kimliğinin iyice pekişmesini sağlıyordu. Black metalden bahsettiğim için “kara bir leke” de diyebilirdim, ancak “kara bir güneş” dedim. Bunun sebebi TAAKE’nin black metal karakterinde yatıyor aslında. TAAKE’nin black metali her açıdan black metal olsa da içindeki zehir, kötülük, nefret, şiddet dozu muadillerine kıyasla epey geridedir. Hatta bu albüm özelinde konuşursak bu tür hislerin neredeyse bulunmadığı bir eser olduğunu da rahatlıkla söyleyebiliriz. Sonuçta müziğinde mouth harp, banjo, piyano gibi enstrümanlar kullanmaktan çekinmeyen bir Hoest’le karşı karşıyayız, bu yüzden de TAAKE’nin herhangi bir black metal grubu olmadığını ve çok karakteristik bir sound’u olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.

Esasında TAAKE’nin black metalini özel yapan başlıca şey barındırdığı folk kimliğinde yatıyor. Bu folk kimlik yaylı çalgılarla, hoppidi hoppidi melodilerle sağlanan bir yapı değil elbet. TAAKE’nin folk tarafı, riflerin ve melodilerin içine yedirilen ve aklınıza folk etkili, Viking karakterli, pagan soslu grupları getiren yapılarda yatıyor. “Hordalands Doedskvad” özelinde konuşursam, “Hordalands Doedskvad, Pt. 6”yı dinlediğinizde çok bariz şekilde kendinizi STORM dinler gibi hissedebilirsiniz. O heybetli Kuzey kimliğinin saf bir black metal anlayışı içerisinde vücut bulması, ancak bunun baskın rol oynamayıp sadece black metali alttan alttan beslemesi sayesinde TAAKE o “TAAKE” kimliğine kavuşuyor.

Bunun yanı sıra Hoest’in black metal konusunda geniş perspektifli bir yaklaşımı olduğu daha o yıllardan kabak gibi ortada zaten. TAAKE müziğinin aynı anda hem soğuk hem de ılıman olabilmesini sağlayan bu rif ve melodi yapıları grubun türdaşlarından ayrılmasını sağlayan başlıca ögeler arasında. Bunun dışında, “Hordalands Doedskvad, Pt. 5”teki hüzünlü melankolik bölüm gibi olaylar da TAAKE’nin black metale tek boyutlu bakmadığını; esasında çok şekil şukullu, sıra dışı bir black metal yapmasa da müziğini zenginleştirmek için net şekilde kafa yorduğunu gösteriyor. Tüm bunlar akılda kalıcı fikirler ve duyulduğun bir daha unutulmayacak rif ve melodilerle birleştiğinde gerçekten de doyumsuz bir şekle bürünen hem pastoral hem gizemli enteresan bir kimya ortaya çıkıyor.

Özgün bir sound, enfes vokaller, unutulmaz melodiler, yaratıcı rifler, Kuzey’in gizemini sonuna dek yaşatan bir atmosfer ve black metal adına yapılan sayısız doğru ile “Hordalands Doedskvad” gerçek bir black metal başyapıtı olmayı ve asla unutulmayacak bir müzik şöleni olmayı başarıyor. Pek sevgili Oğuz Sel’in albümün PA’da olmadığını bana hatırlatmasıyla “Ooo harbiden mi? Valla sevindim” demiş olmam ve TAAKE’nin bu 17 yıllık albümünden bahsedecek olmanın keyfiyle kısa süreli dans figürleri sunmuş olmam zaten albümün bana ve dolayısıyla black metal dinleyicilerine neler hissettirdiğini gösteriyor.