Bundan 1,5 ay önce SATAN’S HOST’un yeni albüm çıkaracağı haberini almış ve bir hazırlık vazifesi görmesi açısından grubun 2011 çıkışlı “By the Hands of the Devil” albümünü incelemiştim. O yazıda grubun 1977’den günümüze bu ateşi devam ettirmiş olmasının ne kadar değerli olduğundan, Harry Conklin’in ne kadar underrated bir vokalist olduğundan ve genel olarak SATAN’S HOST’un blackened power metal gibi karakteristik bir türü nasıl kusursuz icra ettiğinden söz etmiştim.

Grup o albüm sonrasında 3 tane daha gayet iyi işe imza atmış ve uzunca bir sessizliğe gömülmüştü. Geçen yedi yılın ardından SATAN’S HOST, tam da bu kadar uzun ömürlü bir grubun tam da bu denli uzun bir ara vermesinin ardından tercih edebileceği türde bir albüm ismiyle, “This Legacy Will Never Die”la çıktı karşımıza.

Yakın zamanda yazdığım “By the Hands of the Devil”, “Titan Force” ve “Ample Destruction” incelemeleri sayesinde Harry Conklin gazım, Harry Conklin övme altyapım yerli yerindeydi ve bu albümü de benzer bir üslupla yorumlayacağımı ve SATAN’S HOST’un ne kadar müthiş bir şey olduğunu ballandıra ballandıra anlatacağımı düşünüyordum.

Albümü ilk kez dinlediğimde, hatta albümü ilk kez başlattığımda, daha ilk şarkıdan bir şeylerin yolunda gitmediğini hissettim. SATAN’S HOST yine SATAN’S HOST’tu ve Harry Conklin de yine yapması gereken, kendisinden beklenen her şeyi yapıyordu. Ne var ki albüm grubun önceki çalışmalarına kıyasla çok belirgin şekilde daha zayıf bir prodüksiyona sahipti ve bu durum bende “bu albümü nasıl ballandıra ballandıra öveceğim acaba?” hissiyatını yarattı.

Şimdi gelin geçmiş zaman kipini bir kenara bırakıp şimdiki zamandan devam edelim.

“This Legacy Will Never Die”, albüme adını veren şarkı ve “Shadow’s Blood” başta olmak üzere birkaç şarkının üzerine düşeni yaptığı, diğer şarkılarda ise vokallerin gövde gösterisine rağmen tam olarak istediklerimi bulamadığım bir albüm. Grup albüme bu kadar iddialı bir ismi bestelerin o kadar da müthiş olmadığı gerçeğini örtbas etmek için mi koydu yoksa gerçekten bu albümün 1977’ye uzanan miraslarını tam olması gerektiği şekilde yaşattığına mı inanıyorlar bilmiyorum ama albüm daha ilk andan, prodüksiyon tarafından golü yiyor ve ardından da bunu telafi edecek müzikal doyuruculuğu -bence- sunamıyor. Bunları yazıyor olmaktan dolayı gerçekten üzgünüm, zira “underrated” dediğim, yeterince insanın bilmemesinden şikâyet ettiğim bir vokalist ve grup söz konusu ve ne yazık ki, çok hazır olmama rağmen bana kendilerini istediğim gibi övdürtmüyorlar.

Bu durumu zaten herkesçe bilinen, övülmeye ihtiyacı olmayan bir grup için yaşasaydım şu anki tatsızlığımın onda birini yaşamazdım ve gönül rahatlığıyla çat çat çat gömerdim. Şimdiyse her ne kadar 293 yıldır ortamlarda olsa da övgüye, takdire ihtiyacı olan ve geçmişi harikalarla dolu bir grubu inceliyorum ve dediğim gibi, onları övemiyor olmanın keyifsizliğini yaşıyorum.

Sanırım aynı durum pek çok kişi için geçerli, zira şu ana kadar albüme 6′nın 6,5′un üzerinde not veren pek kimse görmedim. Tüm bu dediklerim “This Legacy Will Never Die”ın rezalet bir albüm olduğu anlamına gelmesin. SATAN’S HOST zaten istese de bazı şeyleri kötü yapamaz. Gerçekten çok özgün bir müzikal kimlikleri var ve power metal karakterini bunca karanlık içerisinde sunabiliyor oluşları daima takdire şayan. Ama işte bu albüm olmamış be agalar be.

“This Legacy Will Never Die” SATAN’S HOST’la tanışmak için çok iyi bir albüm değil. Bunun başlıca sebebi yazı boyunca vurgulamak zorunda kaldığım prodüksiyon, ikincil sebebi ise albümdeki tutkunun, ateşin grubun önceki işlerindeki kadar baskın olmaması. SATAN’S HOST’un uzun süreli bir dinleyicisiyseniz albümü zaten ya dinlemişsinizdir ya da dinleyeceksinizdir. Eğer grupla şu an tanışıyorsanız, bu yazı sizin “This Legacy Will Never Die”la değil, hazır kritiği de varken, 11 yıl önceki “By the Hands of the Devil”daki SATAN’S HOST’la tanışma vesileniz olsun.

Keşke şimdiki zaman kipiyle konuşmak da geçmiş zaman kipiyle konuşmak kadar çekici olsaydı.