Son bir haftadır kendimi DEATHSPELL OMEGA röportajıyla ve ardından da MESHUGGAH incelemesiyle zihinsel olarak bir miktar hırpaladıktan sonra, tahlil noktasında daha tek boyutlu müzik yapan bir grubun albümünü inceleyerek biraz dinlenme yoluna gitmek istedim.

Boğaziçi Üniversitesi’nin bir etkinliğine katılan komedyen Cem İşçiler, yapacağı stand-up gösterisinin etkinlik programında hemen İlber Ortaylı’nın arkasına konmuş olmasıyla ilgili olarak, başlığa yazdığım bu yorumu yapmıştı. Ben de bu yazı için bu yorumu alıntılamayı uygun gördüm. Bunu elbette ki DESTRUCTION’ı gömmek için söylemiyorum, herhalde anlaşılmıştır.

1999’da tanıştığım ve 2000 yılında çıkardıkları “All Hell Breaks Loose” albümündeki “The Butcher Strikes Back” ile hastası olduğum DESTRUCTION, seksenlerdeki ve doksanların başındaki muhteşem eserlerinin ardından doksanlarda pek çok grubun yaşadığı o mallaşma anını yaşamış ve 1998 yılında “The Least Successful Human Cannonball” adlı utanç vesikasını yayınlamıştı. O albümden sonra çok kısa sürede aklını başına toplayan grup, Teutonic thrash’in en önemli dört grubundan biri olduğunun bilinciyle tekrardan thrash metal ateşini yakmış ve gayet istikrarlı biçimde yoluna devam etmişti.

Bugün karşımızda 2000 yılından bu yana 12 albüm yayınlamış ve yakın zamanda yaşadığı kadro değişikliğiyle epey bir tazelenmiş bir DESTRUCTION var. Grubun kurucularından emektar gitarist Mike Sifringer’la yollarını ayıran DESTRUCTION, son 4 yılda Schmier dışındaki tüm üyelerini yenileyerek bir nevi deri değiştirme sürecine girmiş ve belki de 40 yıldır katıksız thrash metal yapan bir grubun yapması gerekeni yapmıştı.

Görüp görebileceğiniz en metal albüm kapaklarından biriyle bizleri selamlayan yeni albüm “Diabolical”da, DESTRUCTION’ın sahip olduğu her şey ekstra bir heyecan ve dinamizmle karşımıza çıkıyor. “Ekstra” diyerek Sifringer’a en ufak bir diss atma niyetim yok; sonuçta DESTRUCTION’ı var eden ve günümüze getiren iki kişiden biri kendisi. Ne var ki seksenlerde kurulan thrash metal gruplarının bir noktada böyle taze kanlarla bir canlanma yaşamasının pek çok grubun kariyerini kurtardığını düşünüyorum.

Bu durum diğer pek çok türde de olumlu bir etki yaratabilir elbet, lakin özellikle thrash metal yenilikçi ve yaratıcı fikirlerin müziğe yedirilmesi noktasında çok da özgür bir tür olmadığından kendini tekrarlamaya ve heyecan dozunun azar azar aşağı düşmesine çok da müdahale edemeyen bir müzikal anlayışa sahip. Diğer pek çok türe yapılabilecek eklentiler, zenginleştirmeler, doğası ve yapısı itibarıyla thrash metale yapılamıyor. Bu da tekdüzeleşmeyi ve birbirinden ayrıştırılması zor şarkılar, hatta albümler yapmayı da beraberinde getiriyor.

Son dört yılda %75’i değişen DESTRUCTION, 6,5 verdiğim ve sadece çıkarmış olmak için çıkarılmış herhangi bir albüm olduğunu düşündüğüm “Born in Perish”in ardından biraz olsun daha geniş perspektifli düşünmüş ve elbette ki thrash metale yeni anlayışlar katmasa da “Diabolical”da en azından dinleyiciyi daha bir gazlayan, adrenalini daha bol bir işe imza atmış. Yeni elemanların getirdiği enerji, bu enerjiyle daha bir dinçleşen Schmier’ın cayır cayır vokalleri ve bestelerdeki -nispeten- çok yönlülük albümün en azından “Born in Perish”in üstüne çıkmasını ve DESTRUCTION’ın önümüzdeki sene gerçekleşecek 40. yıl dönümüne yüksek bir notadan girmesine vesile oluyor.

Bu yeni elemanlar sadece fiziksel anlamdaki dinçlikleriyle, dinamizmleriyle değil, yeni bir hava getirmeleriyle de bir şeyler katmışlar DESTRUCTION’a. Şöyle söyleyeyim, grubun 2018’de ayrılan bir önceki davulcusu Vaaver DESTRUCTION’la birlikte 4 albüm çıkarmıştı ve 48 yaşındaydı. Onun yerine alınan Randy Black ise o sırada 56 yaşındaydı, şimdi ise 60 yaşına merdiven dayamış durumda ve belki de albümdeki en başarılı, en takdir edilesi bireysel performansı sunarak olayın yaşta değil, yansıtmak istediğin enerjide bittiğini kanıtlamış oluyor.

Şarkılar arasından öne çıkanlar, bir miktar geri planda kalanlar olsa da “Diabolical” genel olarak başarılı bir thrash metal albümü. Şarkılar arasında yeterli miktarda çeşitlilik, yapısal farklılık ve öne çıkan nüans bulunuyor ve kapanışı yapan GBH cover’ı “City Baby Attacked by Rats” bittiğinde, belki bir thrash metal başyapıtı dinlediğinizi hissetmiyor ancak gayet iyi bir thrash metal deneyimi yaşadığınızı fark ediyorsunuz. Grupların üretim hızları ve rekabet koşulları düşünüldüğünde grupların hit şarkı yazma oranının giderek azaldığını düşündüğüm bir ortamda, “Diabolical” da masaya yeni bir şey koymuyor ama koyduklarını gayet tatmin edici biçimde sunuyor.

Belki 4-5 seneye pek bir şey hatırlamayacağınız ancak şu an için thrash metal enerjisine doymanızı sağlayacak bir şeyler dinlemek isterseniz tazelenmiş, camları açılıp havalandırılmış DESTRUCTION’ın 2022 model thrash metaline gönül rahatlığıyla göz atabilirsiniz.