Bugün farklı bir yazı yazmak istedim. Dinlediğim şeyin teknik detaylarına girip benzerini yüzlerce defa yazdığım türde bir yazı yazabilirim ancak bu sefer daha farklı bir yoldan ilerleyeme karar verdim.

Bu sabah bir yandan “Lurkers in the Capsule of Skull”ı dinliyor, bir yandan da bahçemizdeki kedilere mama veriyordum. O sırada kısa süreliğine gözlük camıma konan bir arının aklıma getirdiği bir fenomeni anlatarak VEILBURNER’ın burada yaptığı şeyi betimlemeye çalışacak ve çok da uzatmadan yazıyı nihayete erdireceğim.

Arılardan bahsedeceğim. Özellikle de bir tür arıdan. Annelik kavramını bambaşka bir boyuta taşıyan ve kendi hâlinde yaşayan başka bir canlıyı durduk yere taşıyıcı anne, besin kaynağı, çocuk bakıcısı ve bekçi yapan bir anneden söz edeceğim.

Glyptapanteles cinsi dişi parazitoid yaban arıları, yumurtlamak için tırtılları kullanıyorlar.

Buldukları büyük tırtıllara gidiyor, yumurtalarını tırtılın içine enjekte ediyor ve sonra da uçup gidiyorlar. Sayıları bazen 50 adede ulaşan bu larvalar zaman içerisinde büyüyor, tırtılın içindeki enzimlerle beslenerek gelişiyor ve aynı yumurta kabuğunu kırar gibi tırtılın yumuşak dokusunu yırtarak gün yüzüne çıkıyorlar.

Tırtılın vücudu tüm bu süreç boyunca larvalara ev sahipliği yapıyor, üstüne üstlük onları koruyor ve beslenmelerini sağlıyor.

Olayın daha enteresan kısmı bundan sonra başlıyor. Yaban arısının saldırısı sonucunda durup dururken içi başka bir canlının yavrularıyla dolan tırtıl, larvaların çıkışıyla birlikte normalde hiç sergilemediği bir şeyi yapıyor ve annelik içgüdüsü kazanıyor. İçini yarıp çıkan larvaları korumak için etraflarına ipekten bir koza örmeye başlıyor ve tüm larvaları güzelce korumaya alıyor.

Bilinçsizce kazandığı annelik ve koruma içgüdüsü bundan sonra da devam ediyor; yavruların yanından bir an olsun ayrılmıyor ve başkasına ait bu yavruları yaklaşan diğer böceklere karşı kendi hayatını hiçe sayarak koruyor. Onları o kadar çok koruyor ki gidip beslenmeyi bile düşünmüyor ve nihayetinde açlıktan ölüyor.

Sonrasında yaban arıları gelişkin hâle gelmiş şekilde ipek korumalarından çıkıyorlar ve aynı şeyi başka tırtıllara yapacakları hayatlarına başlamak üzere birer birer havalanıyorlar.

2014’te başlayarak 8 yılda 5 albüm çıkaran ABD’li black/death metal grubu VEILBURNER’ı dinlediğimde aklıma bu olay geliyor. Grubun müziği sanki içinize sizi tüketerek büyüyecek bir başka canlının larvaları konmuşçasına, sizi içeriden yiyip bitirecekmişçesine, sizi zombileştirecekmişçesine zehirli bir hava sunuyor ve dinledikçe sizi ele geçiriyor, kendine bağımlı hâle getiriyor. AKERCOCKE, MORBID ANGEL, DEATHSPELL OMEGA, MAYHEM ve bir dolu Dark Descent Records grubunu aynı kazana atıp kaynattığınızı ve suyunu çektirip dibinde kalan katranı işitsel bir düzlemde sunduğunuzu düşünün.

Anneler Gününüz kutlu olsun.