2000 sonrası progresif/teknik death metal dünyasının en önemli birkaç grubundan biri olan OBSCURA’nın yakında piyasada olacak yeni albümü “A Valediction”layız bugün. “Diluvium” sonrasında radikal kadro değişiklikleri yaşayan grup (yani Steffen Kummerer) çareyi özüne dönmekte ve OBSCURA adını metal dünyasına yazdıran müzisyenleri yeniden kadrosuna katmakta bulmuştu. Bunun ne gibi getirileri olabilirdi? OBSCURA, %75’inin grupta ayrılmış olmasına köklere dönerek mi cevap verecekti? Yoksa bizi olabilecek “en OBSCURA” albüm mü bekliyordu? Yoksa Steffen Kummerer’in kafasında başka planlar mı vardı?

Tabii ki de vardı.

Öncelikle “Valediction”ın “vedalaşmak” veya “veda konuşması” gibi anlamları var. Peki OBSCURA durup dururken neye veda ediyor olabilir?

Aslında cevap basit. OBSCURA bu albümle birlikte, bir dörtleme olarak gördüğü “Cosmogenesis”, “Omnivium”, “Akróasis” ve “Diluvium” âlemine veda ediyor. “A Valediction”ı son 2 haftada 30-40 kez dinlemiş bir insan olarak net şekilde söyleyebilirim ki OBSCURA burada 2009’dan bu yana çıkardığı 4 albümde inşa ettiği teknik death metal karakterine, neredeyse “şimdilik OBSCURA olarak bildiğimiz şeye” veda ediyor. Bunu da pek çok anlamda retro dokunuşlarla ve gruptan hiç duymadığımız tarzda yeniliklerle yapıyor. Retrolar diyorum, çünkü sanki OBSCURA hem kendisini var eden şeyleri yad ediyor, onlara selam çakıyor. Yenilikler diyorum, çünkü OBSCURA’nın evrilebileceği, OBSCURA sound’unu genişletip yeni kapılar açabilecek yeni bileşenlere merhaba diyor.

Retro tarafa baktığımızda, ne kadar devasa bir doksanların ikinci yarısı İsveç melodik black/death metali tutkunu olduğunu THULCANDRA röportajından da görebileceğiniz Kummerer’in “When Stars Collide”ın giriş rifini neredeyse bire bir şekilde GATES OF ISHTAR’ın “Wounds”undan aldığını görüyoruz. Bu bir tesadüf olamaz ve OBSCURA röportajında bunu direkt olarak kendisine soracağım. Buradan Kummerer’in doksanlardaki İsveç melodik death metalinden aldığı ilhamlara bir saygı duruşunda bulunduğunu görüyoruz. Sözlerde yer alan “You pursue the left-hand path” ifadesi de belki bunun bir işaretidir. Aynı şekilde “Devoured Usurper”da da çok net, aşırı bariz bir MORBID ANGEL göndermesi, anması, saygı duruşu mevcut. Şarkının genelinde grubun yıllar önce cover’ladığı “God of Emptiness”ın eziciliği söz konusu ve belki tesadüf belki bilinçli şekilde şarkı sözleri içerisinde “I defeat emptiness” diye bir söz var. Belki de vardır bir hikmeti…

Bu iki nokta OBSCURA’nın -tesadüf olamayacak şekilde- kendisini var edenleri yad ettiğini gösteren kanıtları oluşturuyor.

Diğer tarafa, yani yeniliklere geldiğimizde ise OBSCURA’nın daha önce hiç yansıtmadığı yüzlerini görüyoruz. Burada en sevindirici olan grubun bu yenilikleri kendi sound’una olağanüstü kusursuzlukta entegre etmeyi başarmış olması. Baştan başlarsak, açılış şarkısı “Forsaken”da “Akróasis” ayarında bilindik bir OBSCURA ile karşılaşıyoruz. Akustik gitarlı intro, kullanılan gitar efektlerine kadar bildiğimiz OBSCURA lezzeti. Sonrasındaki “Solaris”te bugüne kadar gruptan duyduğumuz en hayvani gitar işçiliklerinden birine tanık oluyoruz ve albüme adını veren şarkıda da yine alışık olduğumuz OBSCURA’yı tadımlıyoruz.

Bu noktaya kadar her şeyiyle OBSCURA bir albüm dinlediğimizi düşünürken, “When Stars Collide” ile OBSCURA tarihinin en farklı şarkılarından biriyle karşılaşıyoruz ve belki de dörtlemenin geride kalışını, artık yeni bir OBSCURA’nın bizi beklediğini tam olarak anlıyoruz. Şarkı kesinlikle yoğun bir melodik death metal ve heavy metal karakterine sahip. Misal 1.34-2.11 arası, bu iki anlayışı en iyi bir araya getiren gruplardan biri olan NIGHTRAGE’in herhangi bir albümünde duyabileceğiniz kadar çağdaş, pırıl pırıl, cayır cayır bir şey sunuyor bize. Akabinde SOILWORK’ün yetenek kumkuması vokalisti Björn “Speed” Strid’in konuk olduğu clean vokalli bir nakarat ve sonrasında da kendisini bir an olsun teknik death metale çevirmeye çalışmayan bir şarkı görüyoruz. 3.20’de giren soloyu herhangi bir hard rock şarkısında rahatlıkla duyabilirsiniz ve zaten şarkının klibindeki vintage spor arabalar da düşünüldüğünde OBSCURA’nın artık kozmosa, uzaya, patlayan gezegenlere doymuş olduğunu ve biraz nefes almak istediğini hissedebiliyorsunuz. Dinlemesi aşırı zevkli, nefis mi nefis bir şarkı ve OBSCURA’nın bu sound genişletme denemesini bu kadar rahat ve akıcı şekilde geçmiş olmasına tanık olduğunuz için de müthiş bir memnuniyet ve iç rahatlaması yaşıyorsunuz. Sizin adınıza konuşmuş gibi olmayayım ama bana kalırsa durumlar böyle.

Albümdeki şarkı adlarına baktığımda da Kummerer’in birtakım mesajlar vermek istediğini seziyorum. Misal “In Unity” (birlik beraberlik içinde) ve “In Adversity” (düşmanlık/muhalefet içinde) gibi tezat iki şarkı olması; grubun “Cosmogenesis”teki “Orbital Elements”ın devamı niteliğindeki “Orbital Elements II”yla geçmişiyle bugünü arasında bir köprü kurması, bir yerinde MEGADETH’e bir yerinde REVOCATION’a bağlayıp özellikle son 1 dakikasında bize yeni davulcu David Diepold’un meziyetlerini daha net şekilde görme fırsatı vermesi; kapanış şarkısının adının “Heritage” (miras) olması bana hep bilinçli tercihler olarak geliyor ve “A Valediction”ı OBSCURA’nın 20 yıllık tarihini her anlamda ele alan bir hesaplaşma/kendini dinleme/var oluş sebeplerini onurlandırma/geleceği tasarlama projesi olarak görüyorum. Bu nedenle “A Valediction” benim nazarımda grubun kariyerindeki en önemli albümlerden biri olmasının yanı sıra, içerdiklerinin ileriye dönük yansımaları göz önünde bulundurulduğunda OBSCURA’nın kariyerindeki en önemli mihenk taşı olma potansiyelini dahi taşıyor. “Cosmogenesis”le patladılar, “Akróasis”le adlarını günümüz metal dünyasının en önemli toplulukları arasına kazıdılar ve yeni bir defter açtıkları “A Valediction”la da çok ama çok daha fazlasını yapabileceklerini gösteriyorlar.

OBSCURA’yı OBSCURA olarak, bugüne dek yaptıklarıyla seven insanlar arasından albümü tutmayan, eleştiren, iyi bulmayanlar da mutlaka olacaktır. Sonuçta OBSCURA hâlâ en özelinden, en hasından bir progresif/teknik death metal grubu ve bu gruptan hard rock’vari sololar dinlemek istemeyen, grup elemanlarını spor arabalarla ortalığı tozuturken görmek istemeyenler de elbette ki olacaktır. Ancak büyük resme baktığımızda ben OBSCURA’nın kendisine yepyeni, gepgeniş bir 20 yıl daha açtığını görebiliyorum. 8 notunu versem de açıkçası “Diluvium” konusunda sıkıntıları olan bir dinleyicileri olarak Kummerer’in bu albümde, üstelik Christian Münzner ve Jeroen Paul Thesseling ile kadroyu yeniden toplamışken böylesine farklı ve taptaze bir OBSCURA sunmuş olmasını müthiş bir mutlulukla karşılıyorum. Dörtlemenin bittiğini biliyorduk, ama yeni defterin bu kadar özgürlükçü açılacağını gerçekten de tahmin etmiyordum. Önceki iki albümdeki müthiş kadroyu bozduktan, belli ki sıkıntılı bir ayrılık yaşadıktan sonra tekrar Münzner ve Thesseling’i almış olmasından dolayı acaba Kummerer “Cosmogenesis” kafasına falan dönüp bir şeyler kanıtlama yoluna gider mi diye aklımdan geçiriyordum, ama meğer durum hiç öyle değilmiş. Çok iyi yanıldım, çok güzel yanıldım.

Tüm bunların ışığında “A Valediction”ın OBSCURA’nın yaptığı en iyi albümlerden biri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Kendi adıma konuşursam, hayatta en sevdiğim albümlerden biri olan “Akróasis”in ardından benim için en iyi, en özel ikinci OBSCURA albümü “A Valediction” olmuş durumda ve bu durumdan aşırı mutluyum. Albüm 19 Kasım’da raflardaki yerini aldığında muhakkak ki farklı tepkiler olacaktır, ancak grubu çok seven dinleyicilere “A Valediction”a yazıda bahsettiğim noktaları da göz önünde bulundurarak bakmalarını tavsiye ederim. Albüme hasta olmayabilirsiniz, “gerçek OBSCURA bu değil” diyebilirsiniz ama biraz daha geniş perspektiften bakınca; gerçekten ikinci bir “Omnivium” veya “Diluvium” mu isterdiniz, yoksa böylesi bir grubun yeni dünyalar keşfetmesine tanık olmak daha mı değerli, bunu bir düşünmenizi isterim.

Ben kesinlikle ikinci taraftayım ve duyduğum, gördüğüm her şeyi övgüyle, saygıyla, takdirle, coşkuyla karşılıyorum ve ne kadar üstün olduğunu zaten bildiğim bir şeyin küllerinden doğuşunu ve yeni dünyalar yaratmasını hayranlıkla izliyorum.