Tür değişikliği konusunda gördüğüm en lineer ilerleyen gruplardan biriyle birlikteyiz bugün. Kendi adını taşıyan ve 2008 yılında çıkan ilk albümünde DSBM yapan, ızdırap ve çile dolu bir müzik kusan Alman oluşum LANTLÔS; “.neon”da Neige’in olaya dâhil olmasıyla müziğini daha da etkileyici bir şekle sokmuş ve post-black metal, blackgaze, DSBM arası bir sound’la hatırı sayılır bir kitle oluşturmuştu.

2011’deki “Agape” albümüyle birlikte LANTLÔS’un başka uğraşlara da meyilli olduğunu görmüştük aslında. O zamanki adıyla Herbst, şu anki -yani gerçek- adıyla Markus Siegenhort önderliğindeki LANTLÔS o albümde yer alan “Bloody Lips & Paper Skin” ve “Eribo – I Collect the Stars” gibi şarkılarla 2014^te çıkacak “Melting Sun”ın minik ışıklarını yakmıştı aslında. Black metal karakterinden uzaklaşma (arınma da diyebiliriz), daha modern bir sound’a kayma ve dönemin patlayan trendi djent’ten de beslenen çok daha aydınlık bir anlayış sarmıştı LANTLÔS’un karanlık taraftan sıyrılıp ışığa doğru ilerleyen dünyasını.

“Melting Sun” gibi grubun özüne taban tabana zıt bir albümden sonra 7 yıl boyunca LANTLÔS’tan haber alamamamız, grubun bu radikal tarz değişiminin geri teptiği ve Siegenhort’un pişmanlık/arayış arası bir kafa yapısıyla bir çıkış arıyor olabileceği izlenimini uyandırmıştı.

Ne ilginçtir ki geçen bu koskoca 7 yılın ardından LANTLÔS “Melting Sun” sonrası ne bir pişmanlık ne de bir arayış yaşamışçasına, o albümdekinden de daha parlak, ışıltılı, modern tınlayan ve aydınlık bir çalışmayla geri döndü.

Şu anda karşımızda duran “Wildhund”da bizi her anlamda ferah, genişlemeye açık, aydınlık bir LANTLÔS karşılıyor. Değil blackgaze, post-black metal; albümde FOO FIGHTERS’ı referans verebileceğimiz, Devin Townsend ışıltısına sahip bir müzik var. Kimi yerlerdeki ani mood değişiklikleri akıllara YES’i, fazla sivrilikleri bulunmayan beste yapıları JUNIUS’u, olayın geneline hâkim modern sound ise misal bir CLOUDKICKER’ı rahatlıkla getirebilir.

Grubun burada enteresan bir denge yakaladığını görüyoruz. Kimi şarkılarda gerçekten de FOO FIGHTERS’ın ilk dönmelerini anımsatan bir pozitif hava, alt-rock/metal havası varken örneğin “The Bubble”ın girişinde akıllara ANIMALS AS LEADERS’ı dahi getirebilecek bir modern prog anlayışı var. Bu bileşenler bir denge içinde sunulduğundan ve genel hava da neredeyse sürekli majör gamlar üzerinden ilerleyen umutlu bir karakterde devam ettiğinden “Wildhund”un gruba çok sayıda yeni dinleyici kazandırması ve LANTLÔS’u farklı bir kitleyle tanıştırması gayet olası diye düşünüyorum.

Bu bileşenler çerçevesinde LANTLÔS’un burada “Melting Sun” sonrasındaki en beklendik ama bir o kadar da iyi işlenmiş adımı attığını düşünüyorum. Kariyerlerinin başlarında ortak bir yolun yolcusu oldukları ALCEST bir noktada “Shelter” gibi bir şey denemiş ve bazısına göre davayı satarken kimine göreyse olgunlaşmış; lakin sonrasında yine özündeki ALCEST’e geri dönmüştü. LANTLÔS’a baktığımızdaysa bunun dava satmanın ötesinde, başka bir grup olmak şeklinde tezahür ettiğini görüyoruz. “Melting Sun” ile “Agape”de başlayan değişimi neredeyse tamamlayan LANTLÔS, “Wildhund”la birlikte artık tamamen yenilenmiş, sabah güneşi gibi bir şeye dönüşmüş durumda.

Bu denli radikal değişimler kimilerinin üzerinde eğreti durabilir, sırıtabilir, yakışmayabilir. Ne var ki LANTLÔS bunu kendine yakıştırmayı ve üzerine oturtmayı biliyor ve “Wildhund”la yılın özel olduğunu düşündüğüm albümlerinden birine imza atıyor. Şöyle bir baktığımda, grubun metal-archives’ın birtakım gergin adamlardan kurulu olduğunu düşündüğüm genel kurulu tarafından “artık metal değiller” diye siteden çıkarılmasını gayet anlaşılır kılacak bir müzik var burada. Metalde kullanılan kimi dinamikleri kullanıyorlar, ancak göğsünü gere gere “metal!” denecek kadar da metal değiller, hem de hiç değiller. Tüm albümün çiçek, bahar, tebessüm ve grup sarılmasından ibaret olmadığı da ortada ama sonuçta LANTLÔS’un “kitle ne der?”i düşünmeden, sadece içinden geldiği için müzik yaptığı da ortada.

Hem de kabak gibi, içinden simler ve güneş ışığı dökülen bir bal kabağı gibi ortada.