Masaya yeni bir şey koymak yerine masaya kusup gitmeyi tercih eden bir grupla birlikteyiz bugün. AUTOPSY, GRAVE, GOD MACABRE gibi türlü türlü huyu olan organ mafyası gibi grupların çizdiği kanlı yoldan ilerleyen NECROT, ikinci albümü “Mortal” ile 2020’yi rahat bir 25-30 yıl önceye götürmeye geliyor.

Grubun 2017’de çıkan ilk albümü “Blood Offerings”in kritiğini yazdığımdan adım gibi emin olmama rağmen, pasifagresif’in karanlık dehlizlerini yoklamama rağmen albümü incelemediğimi gördüm ve kendi kendime şaşkınlığımı gizleyemedim. Bunun sebebi büyük ihtimalle vokalist/basçı Luca ile davulcu Chad’in diğer grupları VASTUM’un çıkardığı son iki albüm olan “Hole Below” ile “Orificial Purge”ü incelemiş olmam ve o yazılarda NECROT lafını geçirdiğimden böyle bir yanılsamaya düşmem. Bu saatten sonra NECROT’un ilk albümü sitede ne zaman yer bulur bilmem ama “Mortal”ı beğenirseniz o albümü de es geçmeyin, gereken özeni gösterin.

NECROT’a baktığımızda çok güçlü kayıtlı, capcanlı bir ölüm metali görüyoruz. Grup birbirinden pislik rifleri arka arkaya sıralayarak hem ustalarına selam çakan hem de günümüzün prodüksiyon gerçekleriyle örtüşen kuduz köpek gibi bir albüm sunuyor bizlere. Gırtlağına ayı oturmuş gibi böğüren vokalist Luca’nın tane tane haykırış ve böğürtülerinin hem bu denli hayvan hem de bu denli anlaşılabilir olması NECROT’un en değerli taraflarından biri. Adam sadece höörrrr hörrrr diye böğürmekle kalmıyor, bunu bir de gayet anlaşılır bir biçimde yapıyor. Taramasından tutun da daha yırtıcı karakterlisine dek sayısız rifle dolu olan şarkılar, bir de kütür kütür davullarla buluşunca ortaya cidden lezzetli bir şey çıkıyor.

Şöyle sol kroşe bir örnek vereyim. ETERNAL CHAMPION gibi bir grubu dinlerken eskiyi aynen tekrar etmesine rağmen muazzam müzik yaptığı için takdir ediyor MURG gibi bir grubu “ikinci dalga black metal generator”dan çıkmış gibi müzik yapmasına rağmen vışşşş vışşşş diye dinliyorsak, NECROT da aynı şeyi 1990-1995 arasının kan revan içindeki death metali için yapıyor. Bunu yukarıda adını andığım death metal gruplarının izinden giderek yapsa da albüm içerisinde daha farklı noktalara taşınan bölümler de var. “Mortal”ın ilk albüme kıyasla başlıca farkı ilk albümdeki rif tekrarlarının bu albümde çok daha minimuma indirgenmesi ve grubun rif üstüne rif patlatması. İlk dört şarkıda birbirine yakın duran net bir OSDM karakteri hissedilirken, “Sinister Will”e geldiğimizde NECROT’un BOLT THROWER tangasını giydiğini ve olayı çok daha groovy bir biçimde ele aldığını görüyoruz.

Yine bir farklılık örneği olarak, grup kapanıştaki 8,5 dakikalık orta/ağır tempolu INCANTATION/AUTOPSY worship’te de yine gayet iyi bir iş çıkararak albümün dinleyiciyi ezerek noktalanmasını sağlamış. Bu sayede “Mortal” yeterli dinamiğe kavuşmuş ve bir de üstüne şarkılara ciddi anlamda renk katan cayır cayır sololar eklenince albümü dinleme zevki daha da artmış. Tüm bu saydığım kalemlere bakınca NECROT’un baştan sona taş gibi bir iş yaptığını ve amaçladığı şeye sorgusuz sualsiz ulaştığını görüyorum.

Nihayetinde NECROT yeni herhangi bir şey yapmıyor ama yaptığı şeyi çok iyi yapıyor. “Mortal”a baktığımda eleştirilecek herhangi bir şey bulamıyorum ve 2020 yılında OSDM’nin ancak bu kadar lezzetli yapılabileceğini düşünüyorum. Dolayısıyla albümün verdiğim notu hak ettiğini düşünüyorum. Death metal gibi death metal dinlemek istiyorsanız, NECROT ve “Mortal” organları sağa sola saça saça imdadınıza koşuyor.