Oğuz Sel

Zaman zaman brutal death metal albümlerindeki temalardan yakındığımı ya da bu temalara dair memnuniyetsizliğimi ifade eden cümleler yazdığımı görmüşsünüzdür. Farklılık adına dünya dışı varlıkları/olguları ele alan gruplar da oluyor ve onları kıvançla karşılıyorum fakat şimdiye dek sanırım ilk defa suibriğinden zar kanatlı böceklere, kutup ayısından Komodo ejderine de birçok hayvanın üstü kapalı konu edildiği bir teknik brutal death metal albümüne denk geliyorum. Zaten böylesi bir işi de yapsa yapsa, sıradan/kanıksanan konuları sıra dışı şekilde dile getirmeyi başaran ve bu sözleri, üstün müzik yetenekleriyle birleştiren Defeated Sanity yapardı.

Grubun altıncı stüdyo albümü “The Sanguinary Impetus”, adı, Defeated Sanity ile özdeşleşen Christian Kühn’ün ve grubun son albümlerindeki vokalleriyle kulak zarlarımızda kalıcı tahribat yaratan Konstantin Lühring’in yer almadığı bir albüm. Grubun bahse konu müzisyenlerle yolunun ayrılmasının, oluşumun ana arterlerinin yara almasına neden olmuş gibi hissediyorum. Sanki Defeated Sanity, grup elemanlarıyla ölümcül ve yekpare bir varlıktı da bu yaralanmadan sonra hareket ettikçe kanayan kanadıkça yaraları daha da açılan bir ölümcül varlığa dönüştü. Kim bilir, belki albümün ismi de böylesi bir benzetime dayanıyordur.

Her albümünde kendi sınırlarını aşmayı bilen ve yaratıcılık konusunda -kadrosunun da gücü sayesinde- sıkıntı çekmeyen Defeated Sanity, 2013 çıkışlı “Passages into Deformity” ile girdiği yolda, dinleyeni işitsel tokat manyağı hâline getiren “Disposal of the Dead // Dharmata” ile türün en iyi örneklerinden birini verdi, biliyorsunuz. Yaşanan kadro değişimleri, yeni albümün, az önce bahsettiğim ölümcül varlığın, olanca gücüyle kustuğu nefreti, hiddeti sergilemekten ziyade grubun, taşıma suyla değirmen döndürme sürecine girdiğini gösteriyor; ayrıntılarını biraz sonra anlatırım.

Grubun son 6-7 senelik geçmişini ve bu safhada çıkardığı iki albümü değerlendirdiğimde gördüğüm müzikal bütünsellik “The Sanguinary Impetus”ta yer almıyor. Bu, albümdeki şarkıların teker teker kötü olduğu anlamına gelmiyor tabii, grubun has adamı Lille Gruber ve bas gitar çalmak için doğduğunu düşündüğüm Jacob Schmidt başta olmak üzere yapıma katkıda bulunan tüm müzisyenler, ellerinden gelenin en iyisini, hatta bu tür işlerle uğraşanlar için ulaşılması zor bir seviyede icraatlar sergiliyor. Fakat albümün genel gidişatının dalgalı bir seyir izlemesi, ufaktan canımı sıkıyor.

Albümde birden fazla hit parça bulunuyor ki zaten bunlardan ikisi albüm çıkışından evvel yayımlanmıştı. Benim dikkatimi çeken nokta, metalle pek ilgisi yok gibi görünen ve The Metal Archive’a Dari Salimi isimli arkadaşın, grubun son iki albümündeki hit parçalarından ikisinde imzasının bulunması ki “The Sanguinary Impetus” özelinde bu parça, “Propelled into Sacrilege”. Önceki albümde de “Into the Soil” adlı hayvanlık bu arkadaşın elinden çıkmış. Yapımdaki iki şarkının artık grupta yer almayan Kühn tarafından hazırlanması, albüm kayıtlarında grubun canlı müzisyenlerinden destek alınması, az önce ifade ettiğim taşıma su-değirmen konusunu açmamda etkili. Evet, oturup dinlediğinizde kulağınıza çalınan bir sorun yok ama dediğim gibi bütünsellik konusunda, belki de bestelerin farklı kişilerden gelmiş olmasından kaynaklanan bir sorun olduğunu düşünüyorum.

“The Sanguinary Impetus” sound açısından “Passages into Deformity” kadar yırtıcı olmasa da en azından artık gitarları rahat rahat duyabiliyoruz. Grubun yeni vokali Josh Welshman, aslında tanıdık bir sima. 2018 yılında yeniden yayımlanan ve içerisinde “Passages into Deformity”den, “Psalms of the Moribund”dan ve “The Sanguinary Impetus”tan birer parça bulunduran “Chapters of Repugnance”ın bonus parçalarını, kendisi seslendirmişti. Welshman’ın “The Sanguinary Impetus”taki performansı, Konstantin Lühring’i aratmıyor ama sanki Lühring’in vokalleri biraz daha derindi. Bu arada, albümün genel sound’unun vokalle uyumlu olacak şekilde hazırlandığı da dikkatlerden kaçmıyor. Enstrümanların ya da vokalin araya kaynama, işitilmeme gibi sorunları da yok.

Kritik, “Ne umdum, ne buldum,” tadında bir yazıya benzese de karşımızda taş gibi bir Defeated Sanity albümü var. Bana göre yapım, önceki iki albümün başarısının altında ezilmekten kurtulamıyor ama türü ve türde eser veren grupları da göz önüne aldığımızda Defeated Sanity’nin farklı bir klasmanda olduğu da su götürmez bir gerçek olarak karşımızda duruyor.