Oğuz Sel

Filmlerde illaki denk gelmişsinizdir. O an görüntüde olan karakter, olan biten karşısında yüzündeki hiçbir kası oynatmaksızın gözünden bir şekilde yaş akıtır ve sahne acayip dramatikleşir. Hafızam beni de yanıltmıyorsa seneler önce bir reklamda da vardı aynı durum.İlk kez duyduğum ve hazırlıksız yakalandığım süper melodili şarkılara bu şekilde tepki veriyorum ve belki şaşıracaksınız ancak melodiyi işittiğim anda çat diye gözlerim doluyor, ardından gözlerimi kapattığımda üstüm başım istemsiz olarak gözyaşı oluyor. Manyak mıyım? Bilmiyorum. Çok mu yaşlandım? Pek sayılmaz.

E o zaman nedir bana bu hissiyâtı yaşatan, nedir alâkasız bir zamanda gözlerimi yaşlar içinde bırakan bu melodilerin olayı? Emin olun herhangi bir fikrim yok, çözdüğüm ya da nedenini öğrendiğim zaman burada uzun uzun yazacağım, söz. En son,birkaç ay önce Liar o Golgotha’nın uzun yıllar boyunca ihmâl edip dinlemediğim “Dwell Within the Mysterious Dark” albümündeki “Merciless Rage” parçasında yaşadığım bu olayı bana, az sonra anlatacağım albümünün ismiyle dalga geçmişliğim olan Havukruunu bir kez daha yaşattı.

Finlandiya diye bir ülkenin var olduğuna defaatle şükretmemi sağlayan gruplardan Havukruunu, pagan black metalle iştigal ediyor ve 2013’ten bu yana gerek demolarla gerekse EP ve tek albümüyle kendini bir şekilde gösteriyor metal sahnesinde. Yenice bir grup olmasından mütevellit modern akımlara kapılabileceğini düşündüğüm grup beni ters köşe yaparak gayet doğal ve tarzın öncülerine saygı minvalinde işler yaptığını, “Kelle Surut Soi” albümünün daha açılışından itibaren bana gösterdi.

Fince lirikler haykırması sayesinde, saldırgan tavrının gölgesini albümün bir an bile üzerinden eksik etmeyen vokaller, hafiften reverb’lü olmasıyla da atmosferin zenginleşmesine inanılmaz katkı sağlıyor. Gitarlardan dökülen zengin melodiler ve gazdan ölüp ölüp dirilen rifler, vokallerin yer yer gerçekleştirdiği koro bölümleriyle, dinleyicinin kadim diyarların topraklarına ışınlanmasına vesile oluyor. Albümün geneline yayılan sert havayı kırbaçlayansa hiç şüphe yok ki zili bol, çeşitliliği bol davullar. Basları da yanına alıp güçlü bir sound oluşmasını mümkün kılan davullar, yer yer Immortal hayranlarının tebessümle karşılayacakları ritimlerle şarkıların gidişatını belirliyor. Albüm içerisinde genellikle hızlı tempoya sahip, ağzından köpükler saçan şarkılar olsa da “Vaeltaja” gibi ağır aksak ilerleyip dinleyici gazdan geberten eserler de yok değil.

Prodüksiyonun hârikulâdeliğinden çok benim ilgimi çeken şey iki kişiden oluşan bir topluluğun nasıl bu kadar zengin ve devasa atmosferi beraberinde getiren bir albüme imza attıkları. Enstrüman kullanımı konusunda gayet yeterli olduklarını zaten ilk albümlerinde de gösteren ikili, albümü yazma evresinde belli ki iyiden iyiye hesap kitap yapmışlar ve hayallerindeki atmosferi, çok katmanlı kayıtlarla başarılı bir şekilde gerçeğe dönüştürmüşler.

Moonsorrow, Mithotyn, Falkenbach, Kampfar gibi gruplarla yolunuz kesiştiyse, Bathory’nin açtığı yolun nerelere kadar uzandığını merak ediyorsanız ve şıkır şıkır terleten şu yaz akşamlarında, oturduğunuz yerde kafa sallayarak daha da fazla terlemek istiyorsanız, hiç durmayın ve gidin “Kelle Surut Soi” dinlemeye başlayın. Ben de gideyim, “Myrskynkutsuja”nın liriklerine bakarak şarkıya eşlik etmeye çalışayım ve monitörümü bir kez daha tükürük içerisinde bırakayım. Biliyorum biliyorum, iğrencim.

Nukkuu mustaa untaan!Maailman syvät veet!