2014′te çıkan ilk albümü “Death by Burning”le underground dünyasını epey bir sallayan ve akabinde de Nuclear Blast tarafından kapılan iki kişilik Türk/Alman ortak yapımı grup MANTAR’layız bugün.

İlk kez dinlemekte olduğunuz bir albümün muhtemelen yıl sonu listenize gireceğini daha o andan hissetmek baya nefis bir duygu. Bazen duyduğunuz her şey öylesine güzel birleşiyor, grubun fikirleri o kadar başarılı sonuçlar doğurur ki, komple bir beğenme ve takdir peydahlanıyor içinizde.

Dün piyasaya çıkan “Ode to the Flame”, sludge metalin black metal ve doom metal unsurlarıyla beslendiği ve çok net bir “sikerler” duruşu benimseyip bunu da müthiş bir prodüksiyonla sunduğu, dev gibi bir albüm. Pek çokları için yılın en iyi albümlerinden biri olabilecek bir almüm.

İlk şarkıdan itibaren, grubun elindeki gücü nasıl kullandığını, iki kişinin böylesi bir etkiyi nasıl yarattığını ve en önemlisi de hem bu denli ezici hem de adamı köpekleştiren bir duygu yoğunluğuna sahip olduğunu düşünmeden edemiyorsunuz. MANTAR; basit gibi görünen fikirleri o kadar içten ve kanırtırcasına ikna edici şekilde sunuyor ki, grubun sadece iki kişi oluşu bile sanki daha büyük bir tehdit unsuruymuş gibi algılanabiliyor.

Burada kilit nokta, vokalist/gitarist Hanno ve davulcu/vokalist Erinç’in ne yaptıklarını çok iyi biliyor olmaları. Müzikte DARKTHRONE’dan MOTÖRHEAD’e kadar çeşitli etkiler ayan beyan ortada ancak MANTAR’ın bunları sunuş şekli ve bu güçlerden ortaya çıkan ürüne kattığı karakter, gerçekten de korkutucu düzeyde.

En tavizsiz, uzun sakallı, kötü bakışlı, sert metalci abilerin bile Era Borealis’in nakaratını, olağanüstü The Hint’in damar kısımlarını konserlerde ortaokullu genç kızlar gibi söyleyeceğinden, grubun yer yer KVELERTAK’laşır gibi yaparak sergilediği coşku anlarında milletin nasıl alt alta üst üste tepineceğinden adım gibi eminim. “Ode to the Flame”de öylesine bir haykırış, açlık ve tutku var ki, aksini düşünmek neredeyse imkânsız.

Kritiği çok uzatmak niyetinde değilim, çünkü albüm gereken her şeyi zaten söylüyor. Başta sludge metal olmak üzere, bu yıl şimdiye dek çok iyi albümler dinlediğinizi düşünüyorsanız, aralarına eklenecek bir albümün daha sizi beklediğini garanti ediyorum.

“Ode to the Flame”i açın, sesini daha da çok açın ve kendinizi duvardan duvara vurun.