“COME ON YOU FUCKERS! COME ON! IT’S NOW OR NEVER! FUCK YOU ALL! WE ARE URGEHAL AND WE ARE HERE TO FUCKING DESTROY YOU!”

Müzik tuhaf, tuhaf olduğu kadar da müthiş bir şey. Bir bütün hâlinde var olan tüm duyguları yansıtabilen, her tür mesajı verebilen, belki de yegâne kavram. Birkaç notayla size tebessüm de ettirebilir, tadınızı da kaçırabilir, umutla doldurup, tüm yaşam enerjinizi söküp alabilir.

Bu açıdan bakıldığında, müzik bir manipülasyon aracıdır. Size, müziği yazan kişinin hissetmenizi istediği duyguyu yaşamanızı emreder ve eğer doğru şekilde yapılmışsa, bu buyruğun dışına çıkamazsınız.

Bu örnekte müzik, bir anma, yad etme aracı olarak kullanılıyor.

URGEHAL’i 1992′de kuran ve 1997′deki “Arma Christi”den bu yana Norveç’in pislik black metalini olanca karanlığı ve çirkinliğiyle yansıtan Trondr “Nefas” Bråthen, 2012′de hayata gözlerini yummuş ve URGEHAL hayranları ile black metal dünyasını yasa boğmuştu.

Ölen grup elemanlarının bir şekilde sonraki yaratılarda kullanılması, black metal dünyasının yabancı olduğu bir kavram değil. “Dawn of the Black Hearts“ın kan kokusu hâlâ burnumuzda… Nefas’ın ölümüyle birlikte bitmesi kaçınılmaz olan URGEHAL, bu minvalde yapılabilecek en etkili işlerden birine girişeceğini bir süre önce açıklamış ve Nefas’ı onurlandırmak adına son bir albüm çıkaracağını duyurmuştu.

Ölenlerin arkasından yapılan sanat eserlerine hep kuşkuyla bakmışımdır. Bunun birinci sebebi; bu amaçla yapılan bir eserin samimiyeti, ikinci sebebi ise ortaya çıkacak ürünün böylesi büyük bir sorumluluğun altından kalkabilir düzeyde iyi olup olmamasıdır. URGEHAL’in durumunda, bu konu her şeyiyle desteklenir ve hakkaniyetli bir biçimde vücut buluyor, zira bu kez ortaya çıkarılan iş, ölen kişinin ta kendisinden geliyor.

URGEHAL’in vedası niteliğindeki “Aeons in Sodom”, yarısı Nefas’ın ölmeden önce yazıp kaydettiği, yarısı ise Enzifer tarafından yazılan şarkılardan oluşuyor. Nefas’ın kaydettiği rifleri bir araya getiren, yine Nefas’ın kaydettiği soloları kullanan Enzifer ve Uruz, gerekli kompozyonları yapıp yeni şarkılar da ekleyerek, Nefas’ın son yaratımlarının sonsuza dek yaşamasını sağlamışlar. Nefas yazdığı gitarlar için vokal kaydetmediği için, bu eksikliği de Nefas ve URGEHAL için önemli birtakım dostlarla, black metal sahnesinin önemli simalarıyla doldurmuş ve adeta bir black metal konseyi oluşturmuşlar.

Nocturno Culto (DARKTHRONE), M. Shax (ENDEZZMA), Hoest (TAAKE), Niklas Kvarforth (SHINING), Sorath Northgrove (BEASTCRAFT/VULTURE LORD), Nattefrost (CARPATHIAN FOREST/NATTEFROST), Nag (TSJUDER), Bay Cortez (SADISTIC INTENT) ve R.M (ANGST SKVADRON) tarafından seslendirilen şarkılardan oluşan “Aeons in Sodom”, böylelikle yoktan var edilmiş ve URGEHAL’ın mirasını noktalayan eser olarak black metal tarihindeki yerini almış.

Albümdeki şarkılar, alışık olduğumuz URGEHAL pisliğini açık şekilde sergileyen, görkemden uzak, çiğ, leş, tükürük, kan ve ter dolu eserler olarak karşımıza çıkıyor. Nefas’ın bir konser kaydından alınmış “Come on you fuckers! Come on! It’s now, or never! Fuck you all! We are Urgehal and we are here to fucking destroy you!” haykırışıyla başlayan albüm, DARKTHRONE öykünmesinden dolayı Nocturno Culto’nun mükemmel bir seçim olduğu The Iron Children ile başlıyor ve her bir konuğun dehşet performanslar sunduğu bir black metal şöleni şeklinde devam ediyor. Her bir şarkı bir başka black metal severin favorisi olabilecekse de, Hoest’lü The Sulphur Black Haze’in gazını, vokalde Mannevond’un döktürdüğü Lord of Horns’u, Kvarforth’un içini parçaladığı Norwegian Blood and Crystal Lakes’i ve Natteforst’un duyar duymaz “vay orospu çocuğu vay” dediğim performansıyla öne gelen her şeyi yıkan Endetid’i aşırı sevdim. Özellikle Endetid’in 3:50′de başlayan kısmı, tek başına black metalin tanımı gibi. Buz gibi, acı dolu, görkemli…

Böylesi bir albümün değerlendirilmesi konusunda insanın, hele bir de URGEHAL seven bir insanın ne denli objektif olabileceği elbette ki tartışma konusu. Bu albümün bu tarz bir arka planı olmasaydı, ölen bir müzisyenin son yapıtlarını içermeseydi nasıl karşılanırdı bilmiyorum. Ben duyduğumu ve hissettiklerimi değerlendirmeye çalıştım.

“Aeons in Sodom”; yok olmuş ancak yaptıklarıyla sonsuza dek yaşayacak bir müzisyenin, gerçeğe dönüştüğünü ve insanlara ulaştığını göremediği son yaratımlarını ve bu yaratımların hayat kazanması adına terlerini akıtan birtakım müzisyenlerin tümüyle samimi katkılarını içeren, bu duygusal altyapısını değerlendirseniz de değerlendirmeseniz de, bir bütün hâlinde iyi bir black metal albümü. Belli bir atmosfer yaratıyor mu? Bence hayır. Sonundaki iki cover şarkıya gerek var mıydı? Bence hayır. Ancak tüm bunlar dışarıdan bakan biri olarak bilemeyeceğim, dayanaklarından haberdar olmadan yorumlayamayacağım unsurlar. Dolayısıyla Enzifer ve Uruz neyi uygun görmüşlerse kabul etmek lazım.

1992′de kurulan, 1997′de ilk albümünü çıkaran ve on binlerce insanı “THIS IS SATANIC BLACK METAL!” diye bağırtan URGEHAL; iyi ki vardın. İyi ki karanlığını bizimle paylaştın.