Samet ÖZGÜLER

Progresif müzik denince ne anlıyorsunuz? Aksak ritimler, etkileyici, güçlü ve hatta virtüöz gitarlar, birçok tekniği içinde barından davullar, temiz ve iddialı vokaller, arkada bütün enstürmanları dengeleyen, destekleyen, kimi zaman bütün atmosferi tek başına sağlayan ve değiştiren keyboard, ritimden bağımsız, yine birçok tekniğin içinde  bulunduğu bas gitar, ve bütün bunların birleşmesiyle ortaya çıkan muazzam eserler, yapıtlar. Kısacası yaratıcı şeyler. İşte Teramaze, bu yaratıcılığın kitabını yazdı bu albümde.

Yorucu ve yoğun bir günün ardından eve geldim fakat kafamı meşgul eden bütün dış etmenler sayesinde yaklaşık 2-3 saatimi hiçbir şey yap(a)mayarak geçirdim ve içimde acayip bir boşluk oluştu. Bilirsiniz o boşluğu, o kötü hissi. Yapacak bir şeyler vardır ama yap(a)mazsınız, eriyen vaktin acı bir şekilde farkındasınızdır, fakat elden bir şey gelmez. O durumdayken açtım albümden Broken’ı, dinliyorum. Yeter ulan diyip vurdum kafayı yastığa, kapadım bütün ışıkları. Şarkı aldı götürdü beni bütün bu İstanbul hengamesinden, çıktım uzaya izledim yıldızları, görsel şölenle birlikte içim dolup taştı, tüylerim oldu diken diken. Ve sonra sabaha kadar uyku tutmadı, döndürdüm bütün albümü baştan sona.

Teramaze, şu ana kadar yaptığı bütün albümlerde progresif metal adına çok özgün ve başarılı şarkılar yapsa da, ‘Her Halo’ kesinlikle grubun zirvesi. Başından sonuna sürekli yükselen çok başarılı bir grafiği olan bu grubu bilmiyorsanız, Avustralya’nın son zamanlarda çıkardığı en büyük progresif metal grubu bence. Genelde daha groove/metal tarzında gruplar çıksa da Teramaze ‘biz de progresif metal’in bayrağını taşıyoruz’ dercesine fırlıyor 3.dünya ülkesinden. 2014 senesinde çıkardıkları ‘Esoteric Symbolism’ albümüyle underground müzik piyasasından biraz da olsa sıyrılıp adını iyice duyuran grupta Nathan Peachey bu albümle kendini gösteren bir vokalist oldu. Dean Wells adlı grubun beyni gitarist abimiz ise, kendisine fazlasıyla övgüler dizilecek denli yetenekli bir müzisyen.

Albümü ya da grubu tanırken kulağınıza ilk başta büyük miktarda Dream Theater soundu, tarzı müzik gelecektir. Özellikle şunu belirtmem gerek ki Her Halo, albüm olarak biri enstürmantel  olmak üzere sekiz şarkıdan oluşuyor ve bu bütün albüm, Teramaze’in ilk bakışta insanlara verdiği müzik kalitesinden çok daha fazlasını içeriyor, yani eğer bir kaç öne çıkan şarkılarını dinlerseniz kesinlikle albüme dalın iyice ki, o havuzda kaybedin kendinizi.

Dream Theater dedim, fakat Teramaze Dream Theater ve benzerleri birçok ünlü/başarılı progresif metal grubuna göre çok daha anlaşılır ve net müzik yapıyor. Sürekli kendinizi aksak ritimlerle süslenmiş, biraz da müzisyen yeteneğini ön plana çıkarmak için yapılan şarkıların içinde bulmuyorsunuz. Genel olarak klasik dörtlü ritimler kullanılmış fakat her şarkı çok farklı ezgiler ve melodiler içeriyor. Klasik dörtlü ritimde giden bir nakaratın ardından kendinizi bambaşka bir şarkı içinde bulabileceğinizi düşündürecek kadar farklı ve özgün ritimler geliyor bazen. Mesela ben progresif grupların albümlerinde öncelikle süreleri uzun şarkılar dinlerim, çünkü bu şarkılarda müzisyenler çok farklı şeyleri harmanlayıp koyabiliyor önümüze. Her Halo, Teramaze’in şu ana kadar yaptığı gibi bu tarz müziklerle dolu.

Dean Wells’e ayrı bir paragraf açmak istiyorum. Bir insan bu kadar yetenekli olur, kulağı bu kadar kaliteli olur! Mesela albümün ilk şarkısı An Ordinary Dream’de 06:50′de giren gitar çok farklı alemlere uçurabiliyor sizi. Sadece gitarın ön plana çıktığı anlarda değil, normal bir nakaratın arkasına sürekli özgün melodiler koyarak gitarını, o enfes tonu, yeteneğini öylesine ortaya koyuyor ki, kalitesini kanıtlıyor. Ayrıca tarzı öylesine kıvamında ki, dediğim gibi sadece ne kadar hızlı/farklı çalabildiğini göstermekten ziyade ne kadar iyi bir müzik anlayışı olduğu anlaşılıyor. Kimi zaman 93′te ölen efsanevi gitarist Criss Oliva’ya, kimi zaman da Petrucci’ye benzetiyorum.

Dediğim gibi bu albümde yeni bir vokalist var, ben gayet beğendim. Şarkı videolarında ilk gördüğümde ‘bu tip ne lan :D:D’ tepkisi vermiştim fakat işini iyi yapan bir vokalist ve sesi gayet iyi. Davullar ve baslar da hiçbir yerde sırıtmıyor, gayet başarılı. Ayrıca kesin olmamakla birlikte keyboard’ın başında da Dean abimiz var, o yüzden o da gayet iyi. Ben bu tarz müzik yapan gruplara keyboardı çok gerekli görüyorum, çünkü yapılan bu enfes müziği en iyi o tamamlıyor. Metal müzikte hangi alt türevlerde olursa olsun, bir şarkının iyi, başarılı, akılda kalıcı, efsanevi olabilmesi için kesinlikle çok fantastik enstürman kullanmanıza veya vokal yapmanıza gerek yok. Bütün enstürmanların ve vokallerin uyumunu iyi bir şekilde sağlayıp yaratıcı şeyler yapın yeter. Bazı şarkılarda vokaller ve ezgiler o kadar güzel ve etkileyici ki, kendinizi ritmi mırıldanırken bulabiliyorsunuz. Buna dayanarak ben sürekli inişli çıkışlı, şatafatlı ve zorlu ritimlerle yapılmış şarkılardan ziyade bu tarz şarkıları seviyorum.

K

Grubu yeni dinliyorsanız ben bu albümden başlayın derim. ‘Bu gitarist neymiş lan böyle’ diyeceksiniz kesinlikle! Ayrıca grup son albümünü 2014′te yaptı, gayet verimli müzisyenler. Kulaklarımızın pasını daha da çok silmeleri için hep böyle gitmelerini temenni ediyorum. İnsanlara yattığı zaman içini rahatlatan müzikler yapmak gerek bence. İyi ki varsınız, helal olsun.

Albüme dair tek olumsuz düşüncem 8 şarkıdan oluşması. İnsan bu kadar güzel bir albüm dinleyince en azından 10 tane şarkı olsun istiyor.