Crowkiller

Kısa bir süre önce bir sözlük sitesinde bir başlık görmüştüm, yanlış hatırlamıyorsam ” davayı satan metalci” gibi bir şeydi bu başlık. Başlığı açan yazar, metalcilerin çoğunun iş hayatına atıldıktan sonra “davayı” sattıklarını, uzun saçlarını kesip, sinek kaydı tıraş olup, takım elbiseleri çekip işe gittiklerinden yakınıyordu. Ona göre metalci adam yaz kış deri ceketle dolaşmalı, uzun saçlarını hiç kesmemeli ve “brutal” takılmalı, hayata karşı isyankâr tavrını korumalı, sert mizacından ödün vermemeliydi. Metalci adam her daim cool görünmeli ve maço bir karaktere sahip olmalıydı.

The Black Dahlia Murder’ın bu entry ile ilgisi ise şu, bu adamların müziğini dinlediğinizde gözünüzün önüne İsveç’in karlı ormanlarında baltayla poz veren, uzun saçlı, kaslı “sert” abiler geliyor. Fakat grubun 2009 çıkışlı “Majesty” DVD’sini izlerseniz (Editör Notu: Geçenlerde bu DVD’yi satın aldım, yakında sitede olacak. – Ahmet) adamların ne denli “rahat” tipler olduklarını göreceksiniz. The Black Dahlia Murder röportajlarda sert görünmeye çalışan, grup olarak çekildikleri fotoğraflarda kasıntı pozlar veren bir grup değil. Görünüşlerine baktığınızda hiç de “Ben sadece senden fışkıran kana taparım” diye bir şarkı yazacaklarına inanabileceğiniz tipler değiller. Onun yerine, sokakta dolaşan insanlara arabadan yüksek sesle şarkılarını dinletip “Bir bok anlamadım bu müzikten” cevabını almaktan zevk duyan, sahneye maskotları olan bir gorili çıkarıp seyircilerin üstüne atlatan, can sıkıntısını gidermek için ayak tırnaklarını kerpetenle söken, üzerinde gruplarının logosunun olduğu bongdan ot çekmekten hoşlanan, konser DVD’lerine kaykayla kayarken ya da hayranlarıyla huniden bir damacana dolusu birayı içip sağa sola kusarkenki görüntülerini koymaktan çekinmeyen bir grup.

Daha önce grubu dinlememiş olanlar buraya kadar anlattıklarımdan yola çıkarak grubun yaptığı işi ciddiye almadığını düşünebilir, ama durum bunun tam tersi. Bir kere The Black Dahlia Murder kesinlikle bir parodi grubu değil. Yani death metali ti ye alan, komikliklerle şakalarla müzik icra eden bir grup değiller. Bu grubun elemanları konser sonrası Jackass elemanları gibi manyaklıklar yapan tipler olabilirler, ama sahneye çıktıklarında kolunda çiviyle gezen tiplerden daha brutal gözüküyorlar.

Yazının bu noktasına kadar grubun müziğinden hiç bahsetmedim, bu yüzden biraz da grubun bizi asıl ilgilendiren kısmını yani müziğini anlatmak istiyorum. Öncelikle şunu açıkça söyleyebilirim ki The Black Dahlia Murder çok çok iyi sözler yazan bir grup.Abarttığımı düşüneceksiniz ama okuduğum en hayvani sözleri yazan gruplardan biri The Black Dahlia Murder (Cannibal Corpse’a selamlar bu arada). Brutal sözler yazmanın “Kanını içicem, ciğerini sökücem, bağırsaklarını odun motoruyla parçalıycam” tarzından daha öte olduğunu grubun 2003′te çıkan ve biraz daha eski tarz death metal sounduna sahip “Unhollowed” albümünde gördüm. Albümün introsu bir insanı koyun gibi kesip parçalayarak nasıl yenilebilir hale geleceğini ciddi bir şekilde adım adım anlatan “Butchering the Human Carcass for Human Consumption” isimli bir sayfada verilen talimatların ürkünç bir şekilde okunması ile başlıyordu. Diğer şarkılarda ise genel olarak gömülmekten sıkılan ve dışarı çıkma arzusuyla yanıp tutuşan ölüler ya da sevgilisini paramparça edip seyretmekten zevk alan hasta ruhlu amcalar anlatılıyordu. Bu albümde grup biraz daha epik olaylara el atmış, gölgelerde saklanıp insan avına çıkan iblisler, beyin açlığından çıldıran zombiler, vesaire. Tabii ismini çözümlenemeyen bir cinayete kurban giden Elizabet Short un (Black Dahlia) cinayetinden alan bir grubun cinayet temalı şarkı yapmayı bırakması da garip olurdu. Albümde bol bol psikopatların bakış açısından anlatılan cinayet anılarına rastlıyoruz.

Grubun bir diğer sevdiğim yönü ise şarkılara verdikleri isimler. Grubu klişe konumundan çok uzak bir yere yerleştiren yönlerden birisi de grubun her yönden yaratıcı olduğu gibi şarkı ismi bulma konusunda da aşmış olması bence. I Worship Only What You Bleed , What a Horrible Night to Have a Curse, Everything Went Black gibi isimler gerçekten çok cool duruyorlar ve daha dinlemeden merak içerisinde bırakıyorlar dinleyiciyi. Şarkılara bıkıp usanmadan “kill”, “hate”, “blood”, “murder” kelimelerinden en az birini (ya da tümünü) kullanarak şarkı sözü yazan grupları hiç anlamıyorum zaten.

The Black Dahlia Murder’ın müziğini türdeşlerinden ayırt eden en önemli özellik sound’un sürekli ilerlemekte olması ve yerinde saymaması (progresif metal tanımı gibi oldu ama değil). Demek istediğim şey, grup dinleyeni hemen saran ve gaza getiren bir müzik yapıyor ve bunu çok basit bir müzik yaparak değil cidden çok iyi beste düzenine sahip parçalarla başarıyor. Albüm baştan sona akıp giden melodilerden oluşuyor ve melodiden kastım tapping manyağı sololar da değil; daha çok, birden yükselen alçalan tempolar, Trevor Strnad’ın aniden scream’den brutal’e geçen vokalleri, Shannon Lucas’ın tam anlamıyla davulun üstünde tepinerek oluşturduğu davul ritimleri… 671.321.312 adet başka melodik death metal grupları gibi “ver breakdown’ı, soloyu, iki scream vokal, araya brutal sıkıştır, al sana müzik” demiyor adamlar.

Son olarak grubun enstrüman hakimiyeti hakkında bir şeyler karalayıp bitirmek istiyorum kritiği. Grubun şu an orijinal kadrodan geriye kalan 2 üyesi olan Trevor Strnad, Brian Eschbach ikilisi ve gruptan 2012′de ayrılan Shannon Lucas, bence death metal sahnesinin en önemli isimlerinden. Trevor Strnad’ın sayfalar kaplayan şarkı sözlerini neredeyse hiç durmadan tamamını çok hızlı bir tempoda scream ve brutal vokalle söylemesi, dahası sahnede adım atmadık yer bırakmadan hoplayıp zıplaması, Shannon Lucas’ın dayak manyağı yaptığı davul partisyonları, müthiş bir uyum içerisinde çift gitar sürüşleriyle melodik death metal dersi veren Brian Eschbach ve John Kempainen ikilisi ve bas gitarı çalmayıp, bildiğin tokatlayan matrak kaykaycı Bart Williams grubun kusursuz sound’unu oluşturuyorlar. (2009′da çıkan “Majesty” DVD’lerini bir kez daha şiddetle tavsiye ederim [Ben de. - Ahmet])

The Black Dahlia Murder metal müzik tarihinde görebileceğiniz hem en matrak, hem de en psikopat elemanları barındıran gruplardan biri (elemanların 3 tanesi gruptan ayrıldı ama yeni elemanlar da oldukça yetenekli müzisyenler). Metal müziğin kolda çivili telle dolaşmadan da brutal bir şekilde yapılabileceğinin en iyi kanıtı.

Albüme verdiğim +5 puan da kapağı içindi, gerçeken çok iyi bir kapak tasarımı kullanmışlar.