Gruba bir garezi olmayan herkesçe iyiliğinde uzlaşılan “Alice in Hell” ve “Never, Neverland”den sonra çıkan ANNIHILATOR albümlerinden bir tanesinin bile beğeni konusunda genel bir uzlaşıya konu olamaması, ANNIHILATOR’ın ne derece başarılı bir kariyere sahip olduğu mevzusunu dönem dönem gündeme getirmiştir. Jeff Waters’ın çok yetenekli bir gitarist olduğu bilinci baki olsa da, beste yapma konusunda doksanlar ve 2000 sonrasının ilk iki albümle kıyaslanmaz düzeylerde seyretmesi, grubu seven kadar yeren de olmasına sebep oluyor.

Kadro konusunda hiçbir güvenilirliği olmayan ANNIHILATOR’ın, “Annihilator”ı da sayarsak son dört albümdür aynı vokalisti barındırması mucize olsa da, Dave Padden da dahil hiçbir müzisyenin gruba girip de “Oh be ANNIHILATOR’a girdim, artık sırtım yere gelmez” türevi düşüncelere kapıldığını sanmıyorum. Metal-archieves’da da dediği gibi: “Annihilator is Jeff Waters’ band”.

Konumuza dönersek, karşımızda iddialı bir isme ve çok daha iddialı konuk müzisyenlere sahip bir albüm görüyoruz. Şahsen sevdiğim ve karışık yorumlara konu olan “All For You” ve yine fena bulmadığım “Schizo Deluxe”ın ışığında, tarafımda çok bir beklenti yaratmayan “Metal”, elbeete ki dikkatleri en çok konuklarıyla çekmişti.

Jeff Loomis, Angela Gossow, Alexi Laiho, Anders Björler, Michael Amott, Jesper Strömblad, Corey Beaulieu, Lips Kudlow, William Adler gibi müzisyenler, özellikle genç kitlenin ilgisini çekmek ve daha derine inersek İskandinavya’nın günümüz metalindeki etkinliğini görmek açısından önemli isimler. Tümünü alttaki şarkı listesinde görebileceğiniz bu isimler, Gossow haricinde, her şarkıya birer konuk solocu kampanyası dahilinde “Metal”e renk katan gitaristler olarak sıralanıyorlar. Peki bu önemli isimler albüme herhangi bir renk katabiliyorlar mı?

Az derine inelim.

Ratingleri düşen bir dizinin daha çok izlenmek adına başvurduğu ilk yol, yapımına çok para harcanan ancak istediği düzeyde izleyici çekemeyen dizilerin can simidi olarak gördüğü ilk yöntem nedir? Elbette ki dizinin bazı bölümlerinde çok meşhur konuk oyuncular oynatmaya başlamak. Bu sayede o meşhur kişilerin sevenlerinden ekmek yiyerek adını duyurma yoluna gitmek. Peki bu durum, ratingleri düşük olsa da diziyi takip eden kişiler tarafından genelde nasıl yorumlanır? “Aaa ne güzel bak bilmem kim oynuyo!” mu denir? Dediğim bu duruma aşina olanlar bilirler ki, bu yola giden dizilerin o konuk oyunculu bölümleri, genelde dizinin en iyi bölümleri arasında olmazlar. Çünkü zaten o bölümde dünya yıldızı X oynamaktadır ve dizinin o bölümki konusu çok iyi olmasa dahi istenilen düzeyde bir rating artışı olacaktır.

Evet. ANNIHILATOR yeni albümündeki konukları açıkladığında aklımdan geçen ilk şey, ne “Oha konuklara bak”, ne de “Hem Jeff Waters, hem de bu kadar fazla sayıda konuk gitaristten kim bilir neler çıkar” idi. Aklımdan geçen ilk şey, “Metal”in bu konukların arkasına sığınacak vasat bir albüm olacağıydı.

Haklı çıkmak insanı her zaman mutlu etmeyebiliyor.

“Metal”in vasat ve sıkıcı olmasının en büyük müsebbibi, elbette ki Jeff Waters’ın zaman içerisinde ortalama ile sıkıcı arasında giden besteciliği ve rif yazımıyla ilgili. ANNIHILATOR candır tamam, ama kabul edilmesi gereken bir şey var ki o da grubun doksanlar ve 2000′ler boyunca “ANNIHILATOR klasiği” denebilecek çok az parça çıkarabilmiş olmasıdır. Thrash metal ile groove metal arasında gidip gelen grubun (grup: Jeff Waters ve o albüm için yanına aldığı kişiler), ilk üç dört albümündeki ANNIHILATOR sound’unu ileriye taşıyamadığı ve öyle ya da böyle yerinde saydığı, en azından gelişme gösteremediği ortada.

“Metal”, grubun köklere dönme sinyali verdiği ama bunun altını dolduramadığı bir çalışma olarak göze çarpıyor. İçindeki konuklarla göz boyama yoluna gitse de, bahsettiğim yaratıcılık eksikliği, bestelerin tekrar tekrar dinlenirliğini bariz şekilde azaltıyor. Özellikle ilk dinlemelerde fena bulmadığım rifler, nakaratlar, bölümler olsa da, “Metal”in genel olarak bayık bir havası olduğu kısa süre sonra kendini göstermeye başlıyor. “Konukların yarattığı beklenti boşta kaldığı için hayal kırıklığı oldu” gibi bir durum, pek çok kişi tarafından yaşanılmıştır diye düşünsem de, şarkılara o gözle bakılmadığında dahi ortada vasat bir iş olduğunu görmek mümkün diye düşünüyorum. Albümdeki şarkıların ne denli düz ve dökme kalıp olduğu, tüm şarkılarda çalan Mike Mangini’nin bir drum machine’den farksız oluşuyla bile görülebiliyor.

Velhasılıkelam, “Metal” içerisinde bir ANNIHILATOR klasiği barındırmayı geçtim, çok iyi denebilecek fazla şarkı barındırmayan, grubu seven biri olarak söylemekten hoşlanmasam da gayet sıkıcı bir albüm. “Annihilator”ı henüz dinlemediğimden yorum yapamıyorum ama, grubun son 20 yıldaki gidişatına baktığımda ANNIHILATOR’ın ilk zamanlarına yakın kalitede işler yapması zor gözüküyor. Elbette grubun Jeff Waters’dan dolayı sahip olduğu bir kalite her zaman var, ama yapabildiklerini bildiğimiz bu adamın, -”Annihilator”ı dinlemediğimi tekrar belirterek- uzun süredir çok iyi bir albüm yapamamış oluşu, ANNIHILATOR ve thrash metal seven biri olarak içimi burkmaya, beni “Waters bi gaza gelsin lan, noolur gelsin artık” diye düşündürtmeye devam ediyor.