Kanada’nın RUSH’tan sonraki -bizi ilgilendiren- en önemli müzikâl ihraçlarından biri, şüphesiz ki ANNIHILATOR… Of çok sıkıcı bir giriş oldu kendimi kesicem şimdi.

Baştan alalım.

1989.

Beneath the Remains: Röaaaaaaaaa!!!

Agent Orange: Yeaaaaaaaaa!!!

The Years of Decay: Kuaaaaaaaaa!!!

Practice What You Preach: Hoaaaaaaaaaa!!!

Bunlar çoğumuzun sayısız kez dinlediği, dönemin büyük thrash metal gruplarının aynı sene içerisinde bu türe kazandırdığı klasik albümler. Hepsi, bugün dahi dinlediğimizde bizi o zamanlara götüren, hem samimi bir çiğlik, hem de müzikâl bir döşemecilik barındıran eserler.

Aynı yıl ilk albümünü çıkaran bir grup daha var. Daha Kuzey’den, Kanada’nın gölleriyle meşhur taraflarından. Jeff Waters adlı bir deli oğlan tarafından kurulan bu grup, günümüzde yollarına gül dökülen LAMB OF GOD, EVILE, CHILDREN OF BODOM, TRIVIUM gibi pek çok grubun en büyük ilhâm kaynaklarından biri olmasının yanı sıra, thrash metalde gitarın en etkin kullanıldığı müziklerden bazılarını yapmasıyla da önem teşkil eden bir duruşa sahip.

Thrash dünyasının gereken övgüyü alamayan albümlerinden biri olduğunu düşündüğüm “Alice in Hell”, bu Jeff adlı genconun 23 yaşında kaydettiği ve nasıl yetenekli bir insan olduğunu gözler önüne serdiği, yıllar içinde ANNIHILATOR’ın markası haline gelecek pek çok gitar oyununu, solo kalıbını, rif tarzını içinde barındıran bir albüm. Yenilikçi şarkı yapıları sayesinde “old school” olduğu kadar parlak bir gelecek de çizen albüm, bu progresif yapısıyla da az önce bahsettiğimiz günümüz gruplarının yol haritalarından birini oluşturmuş durumda.

Uzatmadan müziğe geçelim. Albüme enfes bir açılış yapan Crystal Ann’le başlayan “Alice in Hell”, daha ilk baştan, thrash metale farklı, özgün bir yerden bakan biri tarafından yaratıldığını belli ediyor. Duyduğum en güzel enstrüman şarkılardan biri olan Catch the Wind‘le birlikte yine bir Jeff Waters ürünü olan bu parça, birbirleriyle dans eden akustik gitarlar eşliğinde bir sonraki Alison Hell’e bağlanıyor. Tıpkı Alice Harikalar Diyarında’nın başında Alice’in tavşanın peşinden gidip dünyasının şaşması gibi, biz de Alison Hell’in başındaki clean gitar kısmının gerginliğiyle kendimizi az sonra gelecek olan başyapıta hazırlıyoruz.

Hiç çekinmeden söyleyebilirim ki Alison Hell, bırakın ANNIHILATOR’ın yaptığı en iyi ve ünlü şarkı olmayı, bence thrash metal tarihi için de gerçek bir klasiktir. Şu kadar dakika içine o kadar çok fikir sığmış, o kadar farklı atmosfer sokulmuş ki, yıllar sonra bile ilk dinlemedeki tazeliğini koruyor. Teatral vokal yorumlarıyla dramatik etkisini ve içerdiği hikaye örgüsünü de pekiştiren parça, ANNIHILATOR’la özdeşleşen bir numaralı şarkı olmasıyla da, zaten grubu ucundan da olsa bilen herkesin aşina olduğu bir eser. Dendiğine göre konusunu gerçek bir olaydan alan ve rüyalarında tuhaf yaratıklar gören küçük bir kızın, bu şikâyetlerinin ailesince görmezden gelinmesi sonucunda zaman içinde tümüyle delirmesini konu eden bu parçayla, ANNIHILATOR nedir görmüş oluyoruz.

“Alice in Hell” ilerledikçe, Waters’ın blues tadı yedirdiği süratli ve teknik rifleri de birer birer suratınıza çarpmaya başlıyor. Ani tempo değişiklikleriyle daha da bir şenlenen aranjmanlarla birbirlerine bağlanan bu rifler, Waters’ın sol elde bol parmak hareketi gerektiren yaratıcı tarzını da görmemizi sağlıyor. Rif çılgını W(elcome) T(o) Y(our) D(eath)’ten grubun klasikleri arasında gösterilen Burns Like a Buzzsaw Blade’e, ANNIHILATOR’ın hit şarkı yaratma olayında da çekimser olmadığını gösteren Word Salad’dan kapanışı yapan ve hızdan ölen Human Insecticide’a kadar “Alice in Hell”, “Thrash metal ulaaaaaaan!!!” diyen herkesin mutlaka duyması gereken bir albüm.

Vokallerde Randy Rampage’in çiğ ama müziğe çok iyi uyan sesi ve yıllar sonra “Carnival Diablos”da da duyacağımız davulcu Ray Hartmann’ın gayet hızlı performansı, albümün atarlı havasını güçlendiren diğer etmenler. Gayet iyi duyulan ve hoş işler yapan bas gitardan sorumlu kişi ise, yine tüm bu manyaklığın baş mümessili olan Jeff Waters.

Dediğim gibi, ANNIHILATOR’ın A’sını bile biliyorsanız, bu albümü, en azından albümün birkaç şarkısını mutlaka duymuşsunuzdur. Tavsiyem hepsinin duyulması yönünde elbette. ANNIHILATOR doksanların ilk yarısındaki speed/thrash metal saldırısını gayet iyi sürdürdüyse de, bildiğimiz gibi hiçbir zaman thrash metalin devlerinden biri olarak anılmadı. Her ne kadar sonradan kaydıkları daha groove’lu sound beni eski albümleri kadar cezbetmese de, özellikle “Alice in Hell” ve ilerki bir zamanda yine bu satırlarda bahsetmeyi düşündüğüm “Never, Neverland” ile tür adına çok güzel ve özgün işler yaptılar.

Seviyorum seni Enayleytır.