Neredeyse her müzik dalında masaya vuracak sağlam uzuvları olan ülke Almanya’dan çıkan, yeni nesil metal akımının Almanya’daki güçlü temsilcilerinden biri Neaera. İlk iki albümüyle ortama yeni soluk getiren grup, sert, vurdulu kırdılı bir melodik death metal yapıyor. Üçüncü albümleri “Armamentarium” ise benim açımdan diğer iki albüme göre biraz hayalkırıklığıydı. 2-3 parçası dışında genel itibariye pek yaratıcılık taşımayan, rif yerine biraz daha gürültü odaklı, birkaç breakdown’ın dikkat çektiği “güm güm” bir yapısı vardı ve ilk dediğim şeylerden biri “umarım bir sonraki albümlerinde daha yaratıcı bir şeyler çıkarırlar” idi.

Sonunda dördüncü albümleri “Omnicide- Creation Unleashed” geldi çattı. Dinlemeden önce bir “Armamentarium 2″ ile karşılaşmaktan çok korkuyordum. Bildiğiniz gibi değil ama, titriyordum korkudan. Neyse ki korktuğum gibi çıkmadı. Bu yeni albümleri, “Armamentaritum”un geliştirilmiş, daha fazla melodiyle şekillendirilmiş, derli toplu hali diyebilirim.

Bu albümle anlıyoruz ki, Neaera, içine hafiften hüzün serpiştirilmiş kızgın bir müzik yapma yolunda devam edecek. Çok yeni bir şey yok aslında albümde. Sakın In Flames tarzı coşkulu bir şey beklemeyin, burada anahtar kelimemiz “kızgınlık”. Bu yüzden melodik death metal’e çok sarmamış, daha sert bir şeyler arayanların bu grupla şansını bir kez daha denemelerini şiddetle öneririm. Prodüksiyon, miksaj, ses kalitesi çok iyi.

Bu noktada aslında çok çelişki yaşamadım değil. Bazen edindiğim her albümde türe dair yeni şeyler bulmazsam direk sallıyorum o albümü, bazen de yeni bir şeyler yapmaları o kadar farketmiyor, kafayı döndüre döndüre sallayarak dinliyorum. Yanlış anlaşılmasın, Neaera yaratıcı bir grup ama türe çok da yeni bir şey katmıyor.

Her neyse, işte bu albümü ilk dinlediğimde tepkim, “At The Gates etkili rifler çok, hmm.. Heaven Shall Burn’den de etkilenmişler ee çok yeni bir şey sayılmaz bu” idi ama bunları göz önünde bulundurmayıp, kendimi serbest bıraktığımda, “koy götüne gitsin” diyerek yaklaştığımda paso kendimi kafa sallarken buluyorum bu albümü dinlediğimde. Bu da grubun başarısıdır bence. Adamlar gazdan anlıyor demektir.

Peki hiç mi yeni bir şey yok bu albümde türe dair? Var tabii, enstrümanların sesi genelde tok, kalın ve bu da ayrı bir hava katmış. Yani teması ve atmosferi (lan bir kritikte de kullanmayayım diyorum bu kelimeyi ama illa yeri geliyor arkadaş) farklı. Bir önceki albümdeki boş “güm güm” durumu burada kendini doyurucu bir gümbür gümbüre bırakmış. Albümün kapağı bir korku ya da bilim kurgu filminden çıkmış gibi duruyor ve müzikle bu kapağı çok iyi özdeşleştirmişler. Tamamen kendimi vererek albümü dinlediğimde yer altından gelen, tüm şehri kana bulayan iblisleri, onların bıraktığı kalıntıları gördüğümü söylesem!!11! Şaka bir yana insan dinlerken yıkımı, vahşeti sonuna kadar hissediyor. Öldürmeli oyun oynarken fona müzik koymayı seven biriyseniz direk açın bu albümü, siz öldürüp kahkahalar atarken kenarda çalsın.

Enstrümanları çalanlarda hiçbir falso yok. Hatta davulcu ve vokal için çekinmeden “ayı” diyerek iltifat ediyorum. Albümdeki en iyi parça bence son parça I Am The Rape (isme gel). Özellikle sonlarındaki Kataklysm’in “In The Arms Of Devastation”ının ağır tempolu bölümlerini hatırlatan kısımdan ötürü en sevdiğim parça aslında. O kısmı nerede dinlerseniz dinleyin ileri geri gidecektir kafanız. Konserlerde tüm dinleyenlere kafa sallatır. Süper kapanış.

At The Gates, Amon Amarth, Heaven Shall Burn’ün müziğinden ilham alarak ve bunları “aynı potada eriterek” (bu klişeye de girmek istiyordum uzun zamandır), biraz death metal ve hardcore, büyük oranda melodik death metal ile ortalamanın üstünde denebilecek bir iş çıkarmış arkadaşlar.

duraganyolcu