Çok iyi bilmediğim tarzları ve grupları yazmaya pek yanaşmasam da Relapse Records’un, yeni EP’nin promosunu yolladığını duyunca grindcore damarım tuttu, ben de önden, hastası olduğum “Cycles”ı yazayım dedim.

Anlaşıldığı üzere, grindcore dendi mi, üzerinde saatlerce konuşabilecek kadar takipçisi olan bir dinleyici değilim ama Rotten Sound’a gelince kazın ayağı öyle değil (kaziye-i anha?). Peki, neden? -Grindcoreseverler beni bağışlasınlar- çünkü, grindcore albümlerinin genelinde var olan bütün şarkıların birbirine karışması olayı, o albümleri uzun süre dinlememi engellerken, isminin hakkını sonuna kadar veren Rotten Sound gibi birazdan anlatacak olduğum içerikte müzik yapan gruplarınsa hastası oluyorum, albümlerini dinlerken kendimi duvardan duvara vuruyorum.

Finlandiya death metal eski piyasasını takip edenler bilir, ‘95 çıkışlı “A Leftover” albümünden sonra dağılan Vomiturition diye bir grup vardı. İşte oradaki üç elemanın yan proje olarak başladıkları ve özellikle Nasum’un tatsız şekilde sona erişinden sonra Avrupa’nın en iyi grindcore grupları arasında gösterilen bir grup, Rotten Sound (laf arasında grup önermek). Belirttiğim gibi grindcore’la fazla içli dışlı olmamama rağmen, feyz aldıkları Napalm Death’le beraber, en çok dinlediğim grindcore grubu diyebilirim.

İnternete baktığımızda grubun isminin Nasum’la sıkça beraber anıldığını görüyoruz. Bunun sebebi olarak Mieszko’yu gösterebiliriz. Murderworks ve “Exit” albümlerinin prodüktörlüğünü üstlenen ve özellikle “Exit” albümündeki ölümcül bestelerle bütünleşen muhteşem sound’dan dolayı kendisini burada da anmayı borç bildim. Adı geçen iki albüm de aşağı yukarı aynı çizgide fakat “Exit”, Rotten Sound’un kendisini aştığı ve çok sayıda kişinin öldüğü ya da ağır yaralandığı albüm olarak kayıtlara geçti. “Cycles”la beraber değişen şarkı yazımı ve sound, bazı fanları memnun etmediği için olsa gerek, “Exit”, aynı zamanda grubun şimdiye kadar yaptığı işler arasında en fazla puan alan albüm olarak da dikkati çekiyor.

Son cümledeki “değişim” konusuna açıklık getirerek işe başlayalım. Önceki albümlerde Finlandiya’nın gururu Kai Hahto’nun (bkz. Wintersun, Swallow The Sun) “mitralyöz” tabir edilen davulculuğu, Rotten Sound’un en etkili silahıydı. Türün diğer davulcularından farklı olarak süpersonik hızının yanına muazzam tuşesini eklerken grindcore gibi blast ve d-beat temelli davulculuk kullanılan bir tarzda sürekli varyasyon yaparak benim gibiler için bu tarzı dinlenebilir kılıyordu. Kai Hahto’nun, “Exit”in ardından gruptan ayrılması, halk arasında kısa süreli paniğe yol açsa da yerine gelen Sami Latva, telaşa gerek olmadığını gösterdi. Tarzı, Kai Hahto kadar keskin olmasa da şarkı yapılarının bu albümde gösterdiği farklılık, Rotten Sound’un bu değişiklikten en az zararla çıkmasını sağlamış.

Davulcu değişikliğinden sonra göze çarpan en önemli şey, gitar tonları. Önceki albümlerde keskin ve tiz bir distortion kullanılırken, bu albümde old school İsveç death metaline göz kırpan, hatta cilve yapan, yoğun bir ton ve düşük akortlu gitarlarla karşılaşıyoruz. Distortion yedirilmiş bas gitar da cabası… Grubun bu tarz bir tona yönelmesinin en büyük avantajını, yine bu albümle birlikte ön plana çıkan groove bölümlerde buluyoruz. Görece daha hızlı groove bölümlerde Napalm Death rüzgârları esse de orta tempolu bölümlerde Entombed tadı aldığımı kimse yalanlayamaz. Entombed’un death ‘n roll ve devamı dönemlerinin havasını taşıyan rifler, Blind, Deceit ve Decimate parçalarında sololarla da taçlandırılmış. Keijo Niinimaa’nın vokalleri de gitar tonu gibi death metale yakınlaşmış ve scream özelliğini kaybetmeden brutale göz kırpar durumda. Tabii ki şarkıların omurgasını, grubun önceki albümlerden beri süregelen rifler oluşturuyor. Bu da seçilen gitar tonunun bu tarz rifler için riskli olmasını beraberinde getiriyor, ancak gitarlar tonlanırken durulması gereken yer bulunmuş ve ortaya hem groove, hem de hızlı bölümleri taşıyabilen mükemmel bir ton çıkmış. Napalm Death ve Entombed benzetmelerini yapmışken hızımı alamayıp bir benzetme daha yapayım. Rotten Sound’un önceki albümlerde de kullandığı, fakat bu albümde iyice ustalaştığı “melodili rif yazma” (grindcore’da ne kadar melodi olursa, o kadar melodili) dediğim(iz); sadece beşli akorlardan değil, aynı zamanda taramalardan falan da nasiplenen bölümler, bana Skinless’in -karambol balyoz metal dalındaki en iyi albümlerden olan- Trample The Weak, Hurdle The Dead’ini anımsatıyor (bu albüme de duvardan duvara death metalcilerin kulak kabartmasını yine laf arasında tavsiye ederim).

Albümün; hem grubun önceki işleri arasında, hem de grindcore tarzının genelinde öne çıkan en büyük özelliği, şarkı yazımı. Albümün geneline hâkim olan grindcore rifleri, acımasız blast’lar ve d-beat’ler tam da olması gereken yerlerde kâh “belden kafa sallatan” hardcore breakdown’larıyla, kâh Entombed groove’larıyla kesilip dinleyiciye soluk almak için zaman tanırken, bu bölümlerdeki riflerin kalitesi sayesinde on sekiz şarkılık albümün büyük bölümü birkaç dinlemeden sonra kulakta yer yapıyor. Yine grindcore albümlerinde pek alışık olmadığımız bu durum da Cycles’ın istisnai durumunu adeta gözler önüne seriyor.

Bütün bu faktörler bir araya getirilince, ortaya benim gibi “az grindcore sevenler” için dinlemeye doyulmayan bir öfke patlaması çıkmış. Hâlihazırda sosyal ve politik konulardan bahseden sözlere ve hızlı müziğe, balyoz etkisi yapan groove bölümlerin de eklenmesiyle ekstrem müzik seven herkesin içini, kaldırım köşesinde kafa tekmeleme isteğiyle doldurup taşırıyor “Cycles”.

Yazıda bahsettiğim değişimler nedeniyle “Exit”in yeri ayrı, “Cycles”ın yeri ayrı olmalı. O yüzden “Cycles” vesilesiyle, dinlememiş olanlara “Exit” albümünü de en az bunun kadar gazla öneriyorum. Ancak “Cycles”, daha katmanlı, tempo değişimli ve death metal brutalitesine sahip bir grindcore düşleyenler için biçilmiş kaftan.