ismail vilehand

2020 yılı hem dünya hem de müzik adına muhteşem bir sene oluyor. Güzelim dünya gezegeni nasıl çıldırmışsa artık; doğal afetlerini, hastalıklarını ve diğer saçmalıklarını, üzerinde yaşayarak kontrolsüz biçimde çoğalmış ve sırtındaki en büyük yük olan insanlığın üstüne salarak rahat bir nefes almak istiyor. Doğa Ana kısacası bize “Çok çoğaldınız, biraz ölün.” diyor. Yaradılışım gereği ben hayatta kalmayı ve mücadele etmeyi seçsem de, son sözü Doğa Ana söyler ve canımı isterse zart diye alır maalesef.

Dünyanın gelmiş geçmiş en büyük grindcore grubu olan Nasum‘un kurucu üyesi “Mieszko Talarczyk” yıllarca bundan bahsetti; “Doğayı yok etmeye yeltenmeyelim, intikamı acı olur.” diyerek farkındalık yaratmaya çalışırken, adam çıktığı tatilde Tsunami ile canından oldu. Belki de farkında olmak için artık çok geç, dünya yok olmamızı istiyor. Ben semavi dinler hariç diğer paranormal olaylara kısmen inanmasam da, her olaya şüpheli yaklaşan bir insan olarak, gezegenin ciddi biçimde dünyadaki insan denen mahlukatların nüfusunu azaltmak için tepki verdiğini düşünüyorum.

2020 yılının müzik adına muhteşem kısmı ise, efsanevi geri dönüşler olması. “GUT” ve “Neaera” gibi hiç geri dönmesi umulmayan isimler ciddi geri dönüşler yaparak, kendi tarzlarına gönül vermiş ekstrem müzik dinleyicilerini inanılmaz sevindirdi. Örnek verdiğim iki grubun da albümü bence kendi türünde bu sene içerisinde çıkmış en iyi albümler ama “GUT” ile alakalı şöyle bir sorun var, kendileri hariç “Porngrind” yapan grup olmadığı için adamlar direk rakipsiz lider oldular. Biz, halihazırda grubun fanları olarak, yaz aylarında donsuz şort giyerek taşaklarımızı mecburen pudralıyoruz. Don cidden sıcakta uzun yürüyünce çok kötü kesiyor. İstanbul’un göbeğinde yaşamasam şalvar veya entari giyerim. O derece.

İnsani işleri bırakıp New York sokaklarına gelelim. Bu sokaklar yıllardır tozpembe olmaktan çok uzak; sebepsiz dayak atılan, her türlü illegal işin döndüğü, çok zorlu sokaklar. Yeteri kadar “badass” olmayan adamların şamar oğlanı edildiği arka mahallelerden farklı bir “Big 4” çıktı. Bahsettiğim sokakların hikâyelerini, siyasi görüşlerini ve çeşitli maceralarını anlatan, kimseye eyvallahı olmayan bu gruplar aslen hardcore/punk grupları olsalar da, her zaman metal müzik ile dirsek temasında bulunup, metalciler tarafından ilgi odağı oldular.

Agnostic Front, Sick of it All, Madball ve Cro-Mags “New York Hardcore Big 4”u olarak yıllardır Avrupa’nın en büyük metal müzik festivallerinde “19:00-23:00 arası “prime time” zamanı sahne alarak, moshpitte katliamlar yaşattılar. Bizim ülkemizin ortamlarında metal ve hardcore ile çiftleşen müzikler pek sevilmediği için, “Cro-Mags” ‘nedir la?’ tepkisi verilecek. Ondan incelemeyi daha derinleştirmem lazım gibi gözüküyor.

Cro-Mags; bu “NYHC” tayfasının metal müzik ile en çok alakası olan ve son yılların fFlash grupları; “Power Trip”,“Enforced”,“Lowest Creature”,” High Command” gibi isimlerin ana besin kaynağı olan, Thrash/Hardcore köpekliğinin en kült grubu. “The Age of Quarrel” başta olmak üzere; “Best Wishes” ve “Alpha Omega” albümleri dâhil, az önce bahsettiğim grupların, katliam ötesi bestelerinin ilham kaynağı olarak, müzik tarihinde muazzam bir yeri var.

Grubun esas kurucusu ve tüm haklarının sahibi “Harley Flanagan” ciddi anlamda şu an hedef tahtasında olsa gerek, çünkü muazzam bir albüm yaparak şarkı sözleri ile kendisine döner bıçaklı saldırı yapan, eski New York apaçisi arkadaşlarına meydan okumaya devam ediyor. Özellikle “From the Grave” sözleri büyük sitem ve meydan okuma içeriyor. Hatta nerdeyse tüm albüm, eski husumetli arkadaşlarına bir meydan okuma içerse de, “Harley Flanagan”; “kralınız gelsin, aklınızı alırım.” diyor, çünkü bu albümde Cro-Mags tarihinin en iyi şarkılarından bazıları yer alıyor.

“Cro-Mags JM” adı ile konser vermeye devam eden ve ilk fırsatta “Harley Flanagan”ı patates etmek isteyen tayfa, bu albümü dinleyince neler hissetti bilemiyorum ama; geçmişte yeteri kadar dayak yedikten sonra kan kaybettiği halde, jiu-jitsu hocası olan “Harley Flanagan”ı alt etmek için kavgaya roketatar getirseler dahi, bu adamı tuşe etmeleri çok zor. “Mike Tyson” ile kavga etmek bile kafamda soru işareti oluşturur ama “Harley Flanagan” ile yumruklaşmak istemem cidden. Aman yarabbi.

Bu köpek gibi albüm baştan sona old school tatlar içeriyor. “Cro-Mags” öğretisinin tavan yaptığı şarkılar bu işin takipçilerine saç baş yoldursa da, biraz sakin olup “Rocky George”un sololarına teslim olmalıyız. Hiç boş geçmemiş adam. Bu derece bodos bir albümü muazzam soloları ile süslemiş. Adam şov yapmış resmen.

Favori şarkım “No One’s Coming” olsa da, son yılların en mükemmel Thrash/hardcore albümü olarak, baştan sona tek bir can sıkan an barındırmıyor bu albüm. “Harley Flanagan” bu albüm yüzünden döner bıçaklı, falçatalı bir saldırıya ne zaman uğrar bilemiyorum ama, bizim tarafımız belli. Gerçek “Cro-Mags” burada ve biz onun arkasındayız.