Yunanistan’la güçlü bir bağım var. Hem eşim Güzide’nin Yunan kültürüne ve diline olan ilgisi hem dinlediğimiz müzikler hem de Yunanistan’a çok kez gidip kalmış olmamızdan dolayı bu komşu ülkeye karşı ayrı bir yakınlığım var. Metal dışında dinlediğim müziklerin büyük kısmını eşimle arabada dinlediğimiz Yunan sanatçılar oluşturuyor. 15 Temmuz 2016’da ülkemizde yaşanan olaylar sırasında evlilik yıl dönümümüzü kutlamak üzere Volos’ta Sokratis Malamas konserindeydik; sadece Alkinoos Ioannidis izlemek için kalkıp Rodos’a gittik; Haris Alexiou’yu birden fazla kez en ön sıralardan izledik… Atina’da sokak konserinde PLANET OF ZEUS’u da gördük; Budapeşte’nin göbeğinde DEAD CONGREGATION, İstanbul’da ROTTING CHRIST, SEPTICFLESH de izledik… Orada yaşayan arkadaşlarımız da var, iletişimde olduğum müzisyenler, metal dükkânı sahipleri de. Kısacası ülkenin farklı türdeki müziklerine dair kapsamlı sayılabilecek bir deneyimim olduğunu söyleyebilirim.

Bu bağlamda, Yunan müziğinin sadece sirtaki ve tabak kırmaktan ibaret olduğunu düşünen müzikseverlerin ülke müziğine dair bilmediği, keşfetmediği pek çok şey olduğu ortada. Şahsen etnik müzik, yerel tatlar, folklorik ögeler gibi çeşitli unsurlara karşı mesafeli bir insanım ve özellikle metal bağlamında bu olayları ciddi anlamda tadında seviyorum. Yerel müziği güçlü ülkelerden çıkan grupların bu taraflarını illaki müziklerine katmak zorunda hissetmeleri beni biraz geriyor, canımı sıkıyor.

Yunan metal gruplarının bu yerel sentezlere girmeden, buzuki kafalarına varmadan da sunabildiği tuhaf, ruhani bir tarafları olduğunu düşünüyorum. Bu sayede Hellenic Black Metal diye bir şey yaratabildiler, bu sayede Yunan geçmişinin yakın coğrafyadaki pek çok kadim kültürden beslenen örneklerini sunabiliyorlar ve yine bu sayede HAIL SPIRIT NOIR gibi benzeri çok az kafalarda müzikler yaratabiliyorlar.

Bizleri Selanik’ten selamlayan HAIL SPIRIT NOIR, saykodelik black metal ile progresif rock’ı iç içe kullanan ve benzeri gerçekten az olan bir oluşum. Yukarıdaki paragrafta bahsettiğim “tuhaf, ruhani bir taraf”ı sonuna dek yansıtan, hiç acele etmeyen; olumlu anlamda sofistike, klas, açık fikirli ve ne yaptığını bilir bir grup izlenimi veriyorlar.

Yola 10 yıl önce çıkan ve birkaç gün öncesine kadar üç albümü olan Yunan grup HAIL SPIRIT NOIR, dördüncü albümü “Eden in Reverse” ile yılın en değerli işlerinden birine imza atıyor diyerek başlamak istiyorum. Cennet bahçesini Richard Dawkins ve Darwin odaklı bir yaklaşımla ele alan “Eden in Reverse”; saykodelik, black metal ve progresif rock nasıl bir araya getirilir sorusunun cevabı niteliğinde bir çalışma. Black metale dair çok içselleştirilmiş bir anlayışa sahip olan Yunan metal sahnesi içerisinde bu türe farklı açılardan bakan pek çok grup var. En leşini yapmak için uğraşanını isterseniz de var AENAON gibi deneysel olaylara girenlerini ararsanız o da var. HAIL SPIRIT NOIR’ın bunca yıldır yaptığı müziğin evrimine ve “Eden in Reverse”te büründüğü anlayışa bakarsak; grubun önceki işlerinde yan unsurlarla süslediği bir black metal anlayışını daha ön planda görürken, bu albümde ise black metalin bir yan unsura dönüştüğünü ve grubu çok daha havadar, geniş bir müziğe doğru gittiğini görüyoruz.

Albümü dinlerken aklıma gelen başlıca referans ENSLAVED’in “Vertebrae” ve “Axioma Ethica Odini”de yaptığı türde yetmişler ve seksenlerin progresif rock’ından beslenen black metali oldu. “Eden in Reverse” içinde KING CRIMSON’ın sürprizli yapısını da barındırıyor, ORANSSIZ PAZUZU’nun ilk döneminin tedirgin edici monotonluğunu da. Aynı zamanda VED BUENS ENDE ve VIRUS’tan alışık olduğumuz sinsi, içten pazarlıklı karakteri de anımsıyoruz, BORKNAGAR’ın tuhaf klavye olaylarıyla yarattığı yarı pastoral yarı kozmik havaları da…

“Eden in Reverse”ü bence mükemmele yakın yapan başlıca şey grubun tüm bu dengeleri enfes bir şekilde bir araya getirmiş oluşu. Albümü dinlerken x etkili y veya y etkili x dinlediğinizi düşünmüyor, sürekli geçiş hâlindeki türleri bağımsız olarak ele almak yerine tamamen homojen bir müzik dinlediğinizi hissediyorsunuz. Son derece yaratıcı vokal melodileri, ustalık kokan bestekârlık becerileri ve bunları taçlandıran bir prodüksiyon ile HAIL SPIRIT NOIR sadece Yunanistan’ın son yıllarındaki en önemli oluşumlarından olmakla kalmıyor, bana kalırsa benzersiz bir kimlik sunmayı ve herkesten farklı bir yere doğru kaymayı da başarıyor.

Gruba bu albüm öncesinde katılan vokalist Konstantinos Margaritis’in derin sesinin çok şey kattığı “Eden in Reverse” bu sayede son derece dramatik, yarı nostaljik yarı soyut bir şekle bürünüyor. Bir şey anlatılıyor olduğu düşüncesi, şarkılar arası konsept bütünlük ve “Crossroads”u en tepelere çıkaran BORKNAGAR vokalisti/klavyecisi Lazare’ın enfes vokal katkısı gibi yan bileşenlerle albüm büyüdükçe büyüyor. Yeri geliyor tuhaf saykodelik klavye tonlarıyla Anadolu rock’ın 45-50 yıl önceki kozmik havasını soluyoruz, yeri geliyor Metropolis filminin kutsal kitaplarda işlenen bir versiyonunu dinliyormuş gibi hissediyoruz. Tüm bu süslü betimlemeleri yapmamı sağlayan bu albüm, bana kalırsa her detayıyla uğraşılmış üst düzey bir müzik dinlemek isteyen herkesin ilgisini hak ediyor.

HAIL SPIRIT NOIR gerçekten özel bir grup. Çok iyi, çok kaliteli, çok farklı anlamında söylemiyorum. Adamların sözde kalmayan, derin bir vizyonu var bunu her şekilde kendilerine fayda sağlayacak şekilde kullanıyorlar. Grubun daha hırçın yanını seven dinleyicilerin başta “bunun black metali eksik olmuş” deme ihtimali olsa da önceki işlerinde grubu özümsemişlerse “Eden in Reverse”te yapılmak isteneni de kısa sürede görecek ve albümü seveceklerdir diye düşünüyorum. Yılın en iyi albümlerinden birine imza attığını düşündüğüm HAIL SPIRIT NOIR benim yıl sonu listeme kesinlikle girecek, umarım aynı takdiri ve ilgiyi gösterecek başkaları da olur ve grup sonuna kadar hak ettiği övgülerden mahrum kalmaz.