Oğuz Sel

Bir zamanların TRT’si harikaydı ve 1999 yılındaki satanist vakaları yaşanıp içeriği hadım edilmeden evvelki Rock Market sayesinde bir dolu grubu tanımıştım. Fakat birkaç klip ve konser görüntüsü beni çok fena çarpmıştı.

Bunlardan ilki, Death’in “Spirit Crusher”ının meşhur 1998 Dynamo kaydı. Gerçi bu kaydı zaman zaman programın sonunda verip şarkının yarısını keserek piç ederlerdi, ayrı mesele.

İkincisi, metal müzikle hiçbir ilgisi olmayan abimin televizyonda zap yaparken tesadüfen konser kaydını görüp “Oğuz, seri katilin itirafları diye bir şarkı çıktı, herkes konserde birbirine saldırıyordu…” diye hararetli hararetli anlattığı Gorefest’in “Confessions of a Serial Killer”ının yine Dynamo kaydı. Sırf bu kaydı daha kaliteli duyabilmek için müzik setinin hoparlörlerini söküp televizyona takmıştım gecenin bir vakti.

Üçüncüsü, hayatımda ilk ve son defa bir televizyon kanalına mektup göndererek klip isteğinde bulunduğum ve her çıktığında paralize olmuş şekilde izlediğim Kataklysm klibi “Awakener”dı.

Dördüncüsü ise Katakylsm klibindeki gibi enteresan işlerin döndüğü Sinister’ın “Leviathan” klibiydi. O zamanlar metal müziğe bu denli aşina olmadığım için sarmal yapıdaki besteyi anlayamamış, cübbe ve ayin meselelerini şarkıyla da bağdaştıramayıp klibi hayranlıkla karışık bir mallıkla izlemiştim.

O zamanların yokluğuyla bu saydığım grupların ne kasetlerini bulabildim uzun süre ne de izlediğim klip ve konser kayıtlarını. Ama işte bir gün geldi ve hard diskimi, saydığım grupların albümleriyle, videolarıyla doldurdum.

Saydıklarım arasındaki iki Hollandalıdan biri olan Sinister, çok şükür ki hem müzik üretimine devam ediyor hem de “Ben şu kadar zamanlık death metal grubuyum, kafama göre takılırım,” tarzı bir yaklaşıma girmiyor, kendine rakip sayılabilecek nispeten genç grupları görüp yılgınlıkla karışık bir atalete kapılmıyor, yardırmaya devam ediyor. “Yardırma” sık kullanarak biraz yorduğumuz bir kelime olsa da bu ifadenin hakkını bu herifler kesinlikle ama kesinlikle veriyor, bunun altını çizmek lazım.

Neredeyse üç buçuk sene evvel çıkan “Syncretism” ile bana göre fena iş çıkarmayan ama türü ileriye taşıyacak eserler de vermeyen Sinister, geçen bu zaman içerisinde yeni grup üyeleri kazandı. “Bana ne kadrodan!” demeyin sakın çünkü Sinister’daki kadro değişimi, aynen Pathology’nin son albümü “Reborn to Kill”deki gibi bir müzikal sıçramaya vesile olmuş. Grubun en eski ve has adamı Aad Kloosterwaard yine vokalde, 2011’den bu yana saldırgan tekniğini her albümde bir adım daha ileriye taşıyan Toep Duin de davulda. Farklılık ise bas ve gitar cephesinde. Basta Ghislain van der Stel adlı genç bir müzisyen, gitarda da Michal Grall var.

Her iki müzisyenin de beste tarafında epey mesai yaptığı açık çünkü karşımızda son birkaç yılın en iyi Sinister albümü duruyor. Gruba yeni katılan heriflerin Sinister’ı çok iyi şekilde tanıdıkları ya da gruba katılmadan önce Aad tarafından sağlam bir tedrisata tabi tutuldukları çok açık çünkü besteler buram buram Sinister kokarken aynı zamanda yepyeni, taptaze fikirleri ve sıra dışı solo tasarımlarını barındırıyor.

Grubun daha önceki albümlerine az da olsa zaman ayıran müzikseverlerin yakalayabilecekleri Sinister detaylarından biri, şarkılarda zaman zaman dinleyeni boşlukta bırakan anlardır. Kompozisyon bir nedenden tam anlamıyla oturtulamaz, gitarlar sakin takılırken bu boşluğu doldurmak için davul coşar ya da tam tersi yaşanır. Fakat bu albümde dinleyicinin üstüne rif ve solo bombardımanı yapılıyor resmen. Teknik yönü olan ve her bir saniyesi dolu dolu geçmesine rağmen bana boş ve anlamsız gelen -bu nedenden ötürü dinlemeyi büyük ölçüde bıraktığım- modern grupların aksine, eski usul death metali, bugünün anlayışıyla yeniden şekillendirerek bizlere kanlı bir altın tepside sunan Sinister, bir an olsun “Acaba şöyle devam etse daha iyi olmaz mıydı?” diye düşünmenize fırsat tanımadan şarkılarını peşi sıra ruhunuza zerk ediyor. Evet, bu anlatım kapsamına dâhil edemeyeceğim istisna bir iki şarkı var ama onların bile bazı yerlerine tekrar tekrar tanıklık etmek için albümdeki parçaları zaplamadan, ilerletmeden dinlemeyi kendime bir görev biliyorum.

Kaynağını tam olarak kestiremediğim bir tutkuyla yapıldığı her hâlinden belli olan parçalarda Aad, her zamanki gibi hayvanlığından taviz vermeden işkembe, bağırsak, dalak Allah ne verdiyse hepsinden gelen sesleri kulağımıza boca ediyor. Toep kardeşimin gidişata uygun davul yazımını ise saygıyla karşılıyor, gereken ekran karşısı headbang’lerimle kendisine eşlik ediyorum. Ediyorum etmesine ama benim asıl dikkatimi gitarlar çekiyor. Normal şartlar altında bu tür müziklerde gitar tekniklerine enikonu dikkat etmem ama bu defa öyle sololara denk geldim ki iki muhabbetin belini kırmadan edemedim açıkçası.

Muhtemelen bestecilik tarafındaki etkinliğini enstrüman icrası noktasında da göstermek isteyen ve buradan hareketle Sinister’a farklı bir hava katmayı murat eden Michal Grall, pinch harmonics işlerine olan merakını birçok parçanın sololarında gösteriyor ki ben, “Suffering from Immortal Death” parçasının 2.15’inde başlayan soloyu kaç defa başa sardım bilmiyor; bir kısmı kafasına göre giden pinch’li kısımda nasıl şaşım şaşım şaşırdığımı anlatacak kelime bulamıyorum. Böylesine çılgınlıkları Sinister’da görmeye alışık değilim; hani karşımdaki grup Mithras veya bilumum daha çılgın müzikler üreten ekipler olsa şaşırmazdım ama çıkış noktası, bu zamana kadarki müzikal seyri belirli bir seviyede seyreden Sinister’da bu tarz ilginç işler işitince, içinde bolca şaşırma içeren takdir cümleleri sarf ediyorum. Ha “Bu kadar anlattıktan sonra albümün hiç mi bir yerini beğenmedin?” derseniz, “Oasis of Peace – Blood from the Chalice”ın (bu şarkıdaki pinch’lere de dikkat) fazlaca Cattle Decapitation – “Kingdom of Tyrants” kokan girişini ve Doom Eternal’dan fırlamış gibi duran bence orta karar kapağını gösterebilirim. Ama albüme illa kulp takmak için bayağı uğraşmam lazım, buna enerjim de yok, eh, gerek de yok.

Netice itibarıyla beni ziyadesiyle memnun eden bir yapım “Deformation of the Holy Realm”. Günün birinde Sinister böyle bir albüm yapacak deseydiniz, muhtemelen gülüp geçerdim ama ortada şaşırtıcı derecede iyi bir iş var. Kaçırmayın, harbiden üzülürsünüz.