Oğuz Sel

Varlığından ilk defa K.F.R’nin “Ø” albümünde davulları üstlenmesiyle haberdar olduğum Déhà takma isimli Belçikalı müzisyenin, metal dünyasında bu kadar etkin ve üretken bir karakter olduğunu bilmediğimi itiraf ederek başlayayım. Sayısı yirmiyi aşan aktif oluşumda yer alan, bir o kadarında da geçmişte görev alan, bununla da yetinmeyip yalnızca 2020 yılı içerisinde, kendi adıyla on (10) adet albüm yayımlayan Déhà’nın müzikal dehasını sergilediği bir oluşum daha var, Alman progresif avangart black metal grubu Maladie. Grubu, PA’nın sıkı takipçilerinden Agrypnie sayesinde öğrendim, kendisine buradan teşekkürlerimi iletiyorum.

Grubun türünü yazmamla birlikte yazıyı terk eden birçok okur olduğundan adım gibi eminim ama işte müziğin türü, doğrudan ilginizi çekmese de sırf “Bu adamlar ne yapıyormuş?” diyerek albümü dinlemeye başladığınızda, o albümün sıradan bir albüm değil de bütünlüklü bir deneyim olduğunu fark etmeniz mümkün olabiliyor. “…Still…” The Metal Archives’da da benzetenlerin beynine sağlık, bana “Drudenhaus” albümüyle keşfettiğim Anorexia Nervosa’nın sanatsal keşmekeşini ve özellikle clean vokal kullanılan anlarda Dornenreich’ı anımsattı.

Albüm, müzikal bir roller coaster gibi sizi duygusal açıdan bir zirveye çıkarıyor ardından dibi gösteriyor ve bu, yapım boyunca mütemadiyen sürüp gidiyor. Bestelerin çılgın melodiler içerdiğini söyleyemesem de grubun üretim noktasında farklılık hedefiyle yola çıktığı ve aynı notaya iki kez basmamak konusunda ısrarcı olduğunu ifade edebilirim. Bu da black metalde ve alt türlerinde görebileceğimiz arka arkaya tekrar eden ve zaman zaman ufak değişime uğrayan riflerin yarattığı yılankavi havayı Maladie’nin, yapımın az bir kısmı müstesna, genelinde yakalayamamasına neden oluyor. Bunu bir eksiklik olarak görebiliriz zira heriflerin böyle bir yol tercih ettikleri çok açık. Aksi durumda albüm özelinde dokuz (9) kişilik grup ve üç kişilik konuklardan biri de çıkıp “Daha geleneksel bir şeyler mi yapsak acaba?” diyebilirdi pekâlâ. Dediğim gibi kurgu ve müzik üretimi tamamen bilinçli tercih; buradan hareketle şarkılar kendilerini dinleyenlere “Ya sev, ya terk et,” diye rest çekiyor.

Grubun az daha zorlasa sayıca Haggard’la kapışacak kadrosunun ne yaptığı, müziğe ne denli katkı sağladığını merak ediyor olabilirsiniz. Ekipte toplam üç gitarist var, Déhà’nın da aralarında yer aldığı üç kişi vokal yapıyor ve grupta bir de saksafon sanatçısı bulunuyor. Kendi adıma saksafon enstrümanıyla bir derdim olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim, hatta keyifle dinlediğim smooth jazz parçalarının olmazsa olmazıdır kendisi fakat “…Still…” albümündeki varlığını yadırgadım açıkçası.

Normal bir albüm gibi dinlemeye başladığınızda zaman zaman death metale kayan tarafları ve müzikal zenginliğiyle altında ezilebileceğiniz derecede güçlü bir iş “…Still…”. Çoklu enstrümanların hegemonyası ve hem teatral vokal yapma kabiliyetlerini hem de ses tellerinin sınırlarını zorlayan vokalistleriyle çoğu parçada hayranlık uyandıran albümün, piyano odaklı enstrümantal parçalarına ayrıca değinmek istiyorum. Vokallerle birlikte tuşluların da arkasındaki isim olan Déhà, gerek icra gerekse müzikalite bakımından çok ama çok başarılı enstrümantal parçalar hazırlamış. Abartmadan söylüyorum “Circuitus” son zamanlarda dinlediğim en dokunaklı ve aynı anda birden fazla duyguyu yaşatabilen ender parçalardan biri.

Sonda söyleyeceğimi ortalarda söylediğim için tekrara düşmemek adına benzer ifadeleri yinelemeyeceğim. Yeniliklere açık müzikseverlere hitap eden “…Still…”, birbirinden maharetli müzisyenlerin adeta bir süper gruba dönüştürdüğü Maladie’nin, şimdilik en iyi albümü. 72 dakikalık albüm süresine ve 18 dakikaya ulaşan parça uzunluklarına takılmazsanız, keyifli ve sıra dışı bir müzikal tecrübe yaşayacağınıza garanti veririm.