2017 çıkışlı bir önceki albümü “Flesh Coffin”de deathcore’un dışa açılma yolları konusunda takdir edilesi fikirler sunan ve olayı senfonik bir düzlemde black metal karanlığıyla buluşturan LORNA SHORE, yeni albümü “Immortal”ın çıkışı öncesinde bir grubun yaşayabileceği en sinir bozucu, can sıkıcı şeylerden birini yaşadı ve albümün çıkışına haftalar kala vokalistinin çeşitli kadınlara sözlü ya da fiziksel cinsel tacizlerde bulunduğu haberiyle sarsıldı.

Haber çıkar çıkmaz vokalisti CJ McCreery ile yollarını ayıran grup, yıllardır üzerine çalıştığı yeni albümünün çıkıp çıkmaması konusunda ciddi tereddüt yaşadı. Üzerinde bunca emek sarf edilmiş ve yıllara mal olmuş bir yaratım bir barzo yüzünden sakat mı doğacaktı? Grup böylesi kara bir lekeyi görmezden gelerek albümü çıkarmalı mıydı?

Bence doğru olanı yaptılar ve şirketle yaptıkları görüşmeler ve fikir teatilerinin ardından albümü de daha önceden McCreery ile çektikleri klibi de yayınladılar. Sonuçta bu onların suçu değildi; emekleri bir kişinin bok yemesi yüzünden çöpe atılamazdı. Durumu düzgünce açıkladılar ve yeni vokal arayışları ve turne haberleri eşliğinde yola devam ettiler.

LORNA SHORE’u sevme sebeplerimden biri adamların deathcore’u hem kitabına göre hem de genişlemeye müsait şekilde ele almaları. Deathcore nedir, nasıl olmalıdır gibi soruların cevaplarını çok iyi biliyorlar, aynı zamanda müzisyenlik, ilham alınan kaynaklar ve beste konusundaki yetenekleriyle de ekstra bir şeyler sunmayı başarıyorlar.

“Immortal”a baktığımızda adeta black deathcore diyebileceğimiz düzeyde zifiri bir grup görüyoruz. Yeri geliyor koalya kaçmayan break down’larla aşırı yavaş kafa sallıyoruz, yeri gelince yırtıcı rifleri takdir ediyor, yeri gelince de senfonik black metale yaslanan nakaratların görkemine kapılıyoruz.

Bu noktada önemli olan nokta grubun atların cinsel organlarını akla getiren türde bir “deathcore + heybetli karanlık klavye” anlayışını değil, çok daha iç içe geçmiş bir bakış açısını benimsemesi. Şu albüm çok rahat şekilde dandik mi dandik bir şeye dönüştürülebilir, “nabıyonuz aq” noktasına getirilebilirdi. LORNA SHORE buradaki akıllı tavrıyla “Immortal”ın tıpkı “Flesh Coffin”de olduğu gibi başarılı bir senteze dönüşmesini ve kalabalıktan ayrılan bir işe dönüşmesini sağlamış.

“Immortal”ı ortalamanın üstüne çıkaran ve yer yer taş gibi yapıp yer yer de “en azından” dedirten başlıca özellikler bunlar. Break down’lara “Flesh Coffin”den daha fazla önem vermiş olmaları ve temposu giderek düşen break down’lara, slam’lere göz kırpmaları bazı şarkılarda sıkıcılaşsa da adamlar gerçekten işi biliyorlar ve yer yer SO HIDEOUS’ı dahi anımsatan klavye destekli senfonik altyapı ve karanlık/kederli melodilerle müziğe dolgunluk katmaları kesinlikle lehlerine işliyor. Bu sayede LORNA SHORE’un deathcore açısından olaya bir artı kattığı su götürmez bir gerçek.

Baştaki tatsız olaya dönecek olursak, bu McCreery adlı denyonun vokalleri ne yazık ki epey iyi ve albüme ciddi anlamda karakter katıyor. Ancak LORNA SHORE’un yola başka bir vokalistle devam etmesini gayet mümkün kılacak bir müzikal anlayışı ve becerisi var, dolayısıyla yeni gelecek vokalistle de gayet sağlam işler çıkaracaklarına eminim. Yine de “Immortal”daki vokallerin bayağı sağlam olduğunu da söylemeden geçemeyiz.

LORNA SHORE benim için deathcore dünyasının en değerli 5-6 grubundan biri. Türün en büyük birkaç ismini bir kenara ayırırsak, nispeten yeni gruplar arasından muhtemelen favori grubum konumundalar. Deathcore’u genişletme konusundaki istekleri de eklenince, “Immortal” tür adına 2020’nin değerli işleri arasına bir çırpıda giriveriyor. Deathcore seviyorsanız, bahsettiğim senfonik black metal dokunuşu size çekici geliyorsa hiç durmayın, dinleyin.