Emir Şekercioğlu

D.A.M. ya da tam ismiyle Destruction And Mayhem, İngiltere’nin thrash metal dünyasına armağan ettiği sayısız gruptan birisi. Müzik kariyerine hâlâ devam eden grubun diskografisi yalnızca iki albüm barındırsa da sahip olduğu ünün keşfedilemeyecek kadar derinlerde yatmadığı söylenebilir. Bununla birlikte, thrash metal söz konusu olduğunda akla gelebilecek ilk gruplardan olmaması ve isminin daha ziyade İngiliz thrash grupları arasında bilinir bir hâl alması da D.A.M.’in ana akıma dâhil olmadığını gösterir nitelikte. 1989 yılında Noise Records’dan çıkan ilk albümleri “Human Wreckage”, grubun ne çeşit bir thrash metal yorumu taşıdığını oldukça etkili bir şekilde göstermekle beraber, dikkat çekici ve dinlemesi bir hayli keyif veren besteler de içeriyor. Ancak dikkati üstünde toplayan bu bestelere geçmeden önce grubun albüm genelinde nasıl bir kompozisyon sunduğuna değinmek yerinde olur.

Albümle alakalı ilk önemli nokta, “killer” diyebileceğimiz ölçüde zengin riflere ve sololara epey bir yer vermekle birlikte Amerikan thrash’inin ilk dönemlerine benzeyen, Alman thrash’ine kıyasla ciddi farklılık gösteren NWOBHM etkileşimli bir sound sunması. Yorucu bir gün sonrasında kendimi bu albümü dinlemeye bırakmamın, üzerimdeki yorgunluğu hafiften aldığını dahi söyleyebilirim. Bu nedenle, çalışmanın en güzel özelliği işitsel olarak yormaması. Yaratıcı rif yazımları barındırmasına ek olarak şarkıların geneli kendi içinde gayet ölçülü olarak dallanıp budaklanıyor ve bir kaos yaşatmıyor, ancak mevcut türün yüksek kalibreli pek çok grubundan aşina olduğumuz ters köşeleri, kaotik patlamaları nadiren görebiliyoruz. Dinleyici yormayan, “tadında” diyebileceğim bu unsur , grup ve bestelerinden daha komplike ve çok katmanlı geçişler bekleyen dinleyiciler için ne kadar tatmin edicidir orası ayrı bir mevzu.

“Human Wreckage”in nasıl bir albüm olduğunu tasvir etmesi açısından çalışmada öne çıkan parçalara gelirsek, “Death Warmed Up/ Killing Time” akılda kalıcı rifleri ve enerjik atmosferleriyle hızlı bir başlangıç yapıyorlar. “Prophets of Doom”, “Infernal Torment” gibi bestelerse bir yandan bize 80′ler thrashi’nin hem hırçın hem de karamsar havasını buram buram teneffüs ettiren klasik bir sound’a imza atarken bir yandan da karakteristik bir solo yazımı sergiliyor. Bilhassa, grubun kendisi ve bu albümüyle tanışmamı sağlayan “Prophets of Doom”un intro’su bu konuda güzel bir örnek. Diğer yandan, besteciliğin karakteristik olması ufak çağrışımları barındırmadığı anlamına da gelmiyor elbette. Soloların içerdiği melodilerde kısmi anlamda Testament’ın “The New Order” dönemlerindeki Skolnick işçiliğini çağrıştıran bölümler bulmak mümkün. Albüme ismini veren, kapanışı yapan, bir de klibe sahip olan “Human Wreckage” ile albümün bütün doğası gözümüzün önüne serilmiş oluyor. 2012 yılında Divebomb Records tarafından gerçekleştirilen reissue ile çalışmaya “Aliens” ve “F.O.D.” olmak üzere iki şarkının daha eklendiğini görüyoruz.

Söz yazımı bakımından ise açıkçası grubun biraz kolaya kaçmış gibi bir izlenim bıraktığını söyleyebilirim. Thrash metal’in, eleştirel tavrını müziğiyle uyumlu bir biçimde yansıtması açısından sözlerin de kayda değer bir önemi olduğunu söylemem sanırım çok da yanlış olmaz. Mevcut çalışma için değineceğim nokta ise, nükleer felaketler, politika eleştirisi vb. gibi tematik thrash kalıpları çerçevesinde şekillenen sözlerin biraz derinlikten yoksun ve daha basmakalıp olması durumu var. Ancak bu duruma çok takılmadığınız sürece, vokal ve onu destekleyen geri vokaller, arkasına aldığı enstrümantasyon ile aranan kulak dolgunluğunu sağlıyor.

“Human Wreckage”, içerisinde dinleyici açısından tekrar tekrar dinleme isteği uyandırabilecek partisyonlar barındıran, müzikal doluluk üzerinden değerlendirildiğinde ortalarda dolaşan ama en nihayetinde doyurucu olmayı da başarmış, dünyanın hâlâ thrash metal’in rüzgarıyla sarsıldığı yıllarda o rüzgarın bir parçası olabilmiş, her daim nostalji hissini verebilecek bir sound’a sahip old-school değerlerden birisi.