Oğuz Sel

Bu müziğin beni afallatmasına, tam kafa sallarken bakışlarımı bir yere sabitleyip “Bu herifler ne yapıyor ya?” diye kendi kendime konuşmaya başlatmasına bayılıyorum. En afili afallamalarımdan birini kuşkusuz Mercyful Fate’in “Melissa”sı ile yaşamış, King Diamond’ın “Abigail” ve “Them”iyle bunu istemsiz olarak tekrarlamıştım. Tabii Helstar ve müthiş albümü “Burning Star”ın başlangıcıyla da bu afallamalara yenisini eklemiştim. Hiç yalan konuşmayayım, “Painkiller”ı Death sayesinde keşfettiğim için onun afallamasını Chuck sayesinde deneyimlemiştim; hayat, kader, kısmet diyelim. Eh, nihayetinde adını andığım gruplar, müzisyenler, bu işi yalayıp yutmuş, 1980’lerde bir bakıma mührü basmışlardı. Evet, ekstrem metal türlerinde şaşırtıcı bir şeylere denk gelip ağzımız hâlâ iki karış açık kalabiliyor fakat heavy metal/speed metal tarafında dinlerken bize ters takla attırıp bunu nasıl yapabildiğimizi sorgulatmayacak derecede başarılı işler çıkabiliyor mu? 2019’un en saçma sorusu olduğunun çok farkındayım, tabii ki, çıkmaz olur mu?

Evet arkadaşlar, 2019’un bitmesine şunun şurasında 3-5 gün kaldı ama bu yıl çıkan bombastik bir albümü kesinlikle pas geçmemeniz için kolları sıvadım ve geçtim Word’ün karşısına. “Bugünkü konuğumuz” diye başlamayacağım, baş tacı etmemiz gereken bir albümü çok ama çok geç bir vakte bıraktığım için kendi adıma üzgünüm gerçekten. Hâlbuki albümü neredeyse çıktığı dönemde keşfetmiştim; Smoulder ve The Lord Weird Slough Feg kritikleriyle birlikte yazacaktım ama kısmet bugünlereymiş.

Riot City, şakır şakır kaliteli grup çıkaran Kanada’nın 2010’lu yıllara armağan ettiği bir başka mucizevi oluşum. Herifler, az önce adını andığım grupların ne yaptığını mükemmelen analiz etmişler ve kendi müziklerini, gençliklerinin verdiği enerjiyle birleştirip harika şekilde ortaya koymuşlar “Burn the Night”ta. Taze sayılabilecek bir grup olan Riot City, yerinde duramayan, cıva gibi bir müzik yapıyor. Adamlar birazcık da baba gruplardan da esinlenmeler içeren acayip akılda kalıcı rifler bulmuşlar ve uzun zamandır sahnelerin tozunu yutmaları nedeniyle de harika şekilde kaydı tamamlayıp albümü salmışlar ortamlara. Grubun yaptığı müzikte, girişte de anlattığım gibi ciddi bir afallatma etkisi var ve örneğini verdiğim gruplardan anlayacağınız üzere bunun merkezinde de vokaller var.

King Diamond, James Rivera ve Rob Halford karışımı bir vokal tekniği kullanan Cale Savy, şarkıların dinamizmini öyle bir arttırıyor ki “Dur ulan şurada da bağırsın öyle kafa sallarım” diyerek doğrudan vokallere odaklanmaya başlıyorsunuz. Cale kardeşimin ne yaptığının, neyi niye yaptığının çok farkında olduğunu, nerede yüksek notalara çıkarsa dinleyicinin çıldıracağını filan enikonu hesapladığını düşünüyorum. Böylesine bir başarı rastgele kararlarla olacak şey değil. Aynı zamanda grubun gitaristlerinden de biri olan Cale’e şarkılarda geri vokal yaparak destek atan diğer gitarist ve basçının da hakkını yemeyeyim, parçaların gaza getirme katsayısını birkaç katına çıkarıyorlar.

Çift gitarın bu müzikte neden gerekli, en azından olursa süper olduğunun kanıtları arasına “Burn the Night”ı rahatlıkla ekleyebiliriz. Ritim gitarın lead gitarla dansı, atılan sololar, tespit edebildiğim kadarıyla ilk üç King Diamond albümüne mini saygı duruşları içeren kısımlar, gerçekten çok iyi. Davul taburesinde oturan Chad Vallier de elinden ayağından geleni ardına koymamış ve parçaların ilgi çekici olmasını sağlamış. Grupla nispeten yeni tanıştığım için önceki davulcu Ty Gogal’ın vefat ettiğini bilmiyordum, son parçada kendisinden izler var. Keşke böylesine iyi işler yapan genç sanatçılar zamansız ayrılmasalar aramızdan, bir gücümüz olsa da onlar yerine, gerçekten göçüp gitmesi gerekenlere yol versek de bu adamlar müzik üretmeye kaldıkları yerden devam etseler. Bu satırları yazarken arkada çalan “In the Dark” şarkısının kasvetli havasından hareketle yazıyı daha karanlık bir forma sokmayayım ve kapanışa doğru geçeyim izninizle.

“Screaming for Vengeance” esintili kapağından tutun da yapılan müziğin kendisine dek her yanı buram buram 1980’ler, Judas Priest, King Diamond kokan, kâh gaza getiren kâh düşüncelere sevk eden ama daha çok gaza getiren bir albüm “Burn the Night”. Underground ekstrem gruplara dalıp gidiyor, heavy metalde Kanadalı gencoların neler neler yaptığını bilmiyorsanız, size referans olabilecek güzel bir albüm bu. Riot City’nin, PA’da kritiği yayınlanan; Eternal Champion, Slough Feg, Smoulder gibi heavy metal gruplarıyla büyük konser organizasyonlarında yer alacağını da belirteyim. Bana kalırsa bu grup ve benzeri başarılı gruplar sayesinde önümüzdeki yıllarda çok ama çok acayip şeylere tanıklık edeceğiz.