Konu kötülük olduğunda herhangi bir şeyin içine black metal katmak yeterli oluyor. Black/death metal olayın gerginliğini; black/thrash metal olayın leşliğini artırıyor. Amaç çirkinliğe abanmak olduğundaysa olay black metali sludge metalle buluşturmaktan geçiyor.

Sludge metal belki özünde death metal kadar ezici, thrash metal kadar bıçkın değil; ancak black metalle bir araya geldiğinde ortaya gerçek anlamda rezil, şirret, evlat olsa sevilmez bir şey çıkıyor.

LORD MANTIS de bunu en iyi yapan gruplardan biri. THIS GIFT IS A CURSE’ün son albümüyle bu türde 2019’un en rahatsız işlerinden birini sunmasının ardından, LORD MANTIS de “Universal Death Church” ile kendi darbesini indiriyor. İkonik bir albüm ismi, bu müziğe cuk oturan abstrakt bir kapak ve bu şerefsizlik kokan müziğin hakkını veren organ mafyası gibi prodüksiyonla.

Kadrosunda INDIAN, NACHMYSTIUM, ABIGAIL WILLIAMS, COBALT gibi karanlık işlerde yer almış ya da almakta olan isimleri barındıran LORD MANTIS, adını andığım bu grupların tüm negatif yönlerini içinde barındıran, bir de üstüne tüm bu yönleri olduğu yere kusup o kusmukla şekilsiz heykeller yapan ucube bir heykeltıraşı andırıyor.

Sadece black metal ve sludge metali bir araya getiren bir grup olmaktan fazlasını ifade eden bu durum, LORD MANTIS’in benimsediği nefes aldırmayan ekstrem uyarıcılar âleminde bir nevi cezalandırmaya, manifestoya dönüşüyor.

“Ekstrem uyarıcılar âlemi” güzel bir ifade aslında. LORD MANTIS işini çok ciddiye alıyor ve bu minvalde albümü türlü pisliklerle dolduruyor. Özellikle Charlie Fell’in vokal açısından yaptıkları albümün en uç unsurları arasında. “Qliphotic Alpha”nın ilk 3 dakikasındaki vokallere bakacak olursak birbirinden farklı 3 vokal karakteri görüyoruz. Biri üzerinde oynanmış dijital hırıltı, biri bağırmayla çığlık arası bir vokal, diğeriyse taşaklarına kızgın şişler sokuluyormuşçasına canhıraş, çıldırmış bir haykırış. Bu şekilde psikopat başlayan şarkı, ikinci yarısına doğru tamamen değişerek neredeyse hüznün ırmaklarına kapılan bir karaktere bürünüyor ve bu vokal kullanımlarını bu kısımda da kullanıyor.

“Consciousness.exe” gibi kimi şarkılarda black metal karakterinin çok minimal ve tedirgin edici şekilde kullanıldığını görüyoruz. Grup bunca vahşetine rağmen ortaya blast beat’lerle, gürültüyle dolu bir ses duvarı çıkarmıyor. Bunun yerine, çok karanlık zihinleri olduğunu gösteren bir iç dökmeye girişiyorlar. En vahşi haykırışlarında, cayır cayır gitarların altında dahi yansıttıkları bir ızdırap, acı çekme var ve albümü bundan bağımsız olarak değerlendirmek mümkün değil. LORD SERMON belli ki zamanında belli konularda sıkıntı çekmiş veya çekmekte olan bireylerden oluşuyor ve şu anda da çekilen bu acıların ekmeğini yiyorlar.

“Universal Death Church”ün tempo dağılımına baktığımızda açılışı yapan “Santa Muerte” ile sondan bir önceki “Fleshworld”ün albümün en atarlı, tempolu şarkıları olduğunu görüyoruz. Bu şarkılarda görülen agresiflik diğer şarkılarda daha düşük tempolarda yansıtılıyor ve bu kontrast albüme tuhaf bir gerginlik, tedirginlik veriyor. İlk 3 dakikasında dellenip kuduran 8 dakikalık “Fleshworld”ün ardından albümün 9 dakikaya yaklaşan ezici “Hole” ile kapanması bence şarkı sıralaması adına çok iyi bir fikir olmuş. Bu gibi detaylar albümün insanın içine işleyen bir karanlık yayması adına faydalı unsurlar.

“Universal Death Church” bu yılın en içeriği geniş black/sludge albümlerinden biri. Kaosu da yerinde, gerektiğinde daha sofistike dokunuşları da. Genel olarak baktığımızda albüm 45 dakikalık bir nefret gösterisi olsa da detaylara inildiğinde LORD MANTIS’in gayet ince işlere girdiğini de görebiliyoruz. Altı doldurulmuş bu kaosu tam kıvamında kustuğu ve karanlığıyla dinleyiciyi oturduğu yere sıçırttığı için grubu kutluyor ve sizi de yılın bu en görkemli çirkinliklerinden birini elinize yüzünüze bulaştırmaya çağırıyorum.